Phrasing και feel στην κιθάρα. Διδάσκονται ή είναι έμφυτα;

[loucas]

Το phrasing στην κιθάρα και σε οποιοδήποτε άλλο όργανο, δεν διαφέρει σε τίποτα από το phrasing στην γλώσσα, την ομιλία και την γραφή.

Πας στο σχολείο, μιλάς με άλλους ανθρώπους, διαβάζεις γραπτά άλλων, και μαθαίνεις να γράφεις και να μιλάς.

Εννοείται ότι διδάσκεται.

Αν πχ μάθεις κάποιες λέξεις, πρέπει να τις χρησιμοποιήσεις για να φτιάξεις προτάσεις.

Μια πρόταση δεν είναι να βάλεις στην σειρά λέξεις (έστω και εντυπωσιακές) χωρίς λογικό ειρμό.

Μετά, πρέπει να μάθεις να χρησιμοποιείς τις προτάσεις για να πεις κάτι που να έχει νόημα.

Και αργότερα, αρχίζεις να δομείς τον λόγο σου (προφορικό και γραπτό) έτσι ώστε ο τρόπος που θα πεις αυτό που θέλεις, να είναι ουσιαστικός, να μην πλατειάζεις, να κρατάει το ενδιαφέρον αυτού στον οποίο απευθύνεσαι, να έχει λογικό ειρμό, να μην πηδάει από θέμα σε θέμα, να έχει δομή.

Αν νομίζεις ότι μπορεί κάποιος στον λόγο του να τα πετύχει όλα αυτά χωρίς να τα διδαχτεί, είσαι γελασμένος.

Αυτό είναι το phrasing και στην κιθάρα, αλλά και σε οποιοδήποτε μουσικό όργανο.

Ο τρόπος που δομείς και επεξεργάζεσαι τον λόγο σου.

Ο τρόπος που θα πεις κάτι.

Τώρα αν εννοείς να μάθεις το phrasing κάποιου άλλου, είναι άτοπο.

Μπορείς να πάρεις στοιχεία από το πώς δομεί κάποιος άλλος τις φράσεις του, αλλά το να μιμηθείς τον τρόπο που μιλάει μουσικά δεν έχει νόημα.

Ο Scott Henderson πχ, τον οποίο θεωρώ τεράστιο master στο phrasing, μπορεί να παίζει τέσσερεις νότες επί μια ώρα, και να μην καταλάβεις ότι πρόκειται για τις ίδιες τέσσερεις νότες.

Δεν έχει τόσα chops όπως κάποιοι άλλοι (το λέει και ο ίδιος αυτό), αλλά ο τρόπος που φραζάρει, κάνει τα chops του μοναδικά.

Πολύ σωστά Στράτο

 

[panorios]

Έχω πολύ περιορισμένες τεχνικές γνώσεις για να συμμετέχω αλλά αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν δυσκολία στον ρυθμό.

Μπορείς να μελετήσεις άπειρες ώρες, να μάθεις τα πάντα από θεωρεία, να κατακτήσεις τα κόλπα και να παίζεις παπάδες αλλά χωρίς ρυθμό.

Και βλέπεις παιδιά να το έχουν χωρίς πρόβλημα.

Κάτι παίζει εκεί, δεν ξέρω πως το λένε, phrasing, feel, groove? Αλλά είναι πολύ σημαντικό και κάνει όλη τη διαφορά στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον.

 

[fusiongtr]

Μπορείς να μελετήσεις άπειρες ώρες ....

Αν μελετάς με λάθος τρόπο σίγουρα μπορεί να γίνει αυτό Κώστα.

Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πρόβλημα στον ρυθμό, αλλά αυτό συνήθως γίνεται γιατί δεν του δίνουν την απαραίτητη σημασία στην μελέτη.

Προτιμούν να μελετάνε πώς να παίζουν με ταχύτητα παρά πώς να παίζουν σωστά.

Όπως υπάρχουν άνθρωποι (και μάλιστα είναι περισσότεροι νομίζω) που έχουν πρόβλημα με τις μελωδίες.

Αν τους δώσεις κάποιες νότες ή μια κλίμακα και τους πεις να φτιάξουν μια μελωδία, ή που θα παίζουν τις νότες στην σειρά, ή που θα προσπαθήσουν να ανεβοκατέβουν την κλίμακα.

Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά αν δεν τα πάρεις σοβαρά από την αρχή.

Δεν έχεις σοβαρές βάσεις αργότερα.

 

[manosx]

Τυγχάνει να γνωρίζω παιδιόθεν με εναν από τους πιο στακατους ρυθμικους στο μεταλ χωρο. Μιλαμε το ατομο ειναι ραπτομηχανή, πρεπει να τον δεις για να το πιστεψεις.

 Ε λοιπόν οταν παιζαμε πιτσιρικια και ξεκιναγαμε στα πρωτα βήματα, σου μιλαω ειλικρινά, δεν μπορουσε να παιξει τεταρτα. Προσεξε, δεν σου λεω οτι δεν εβγαιναν γκρουβατα τα τεταρτα, αυτο ειναι πολυ πιο δυσκολο απο οτι φαινεται. Οχι γκρουβατα, αλλα ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να κρατηθει στις αξιες, το τριτο τεταρτο γινοταν μισο, μετα παρεστιγμενο, μετα οτι ναναι, τραβαγες τα μαλλια σου, καμια επαφη με το ρυθμο.

 Αλλα ειχε τοση επιμονη και καυλα που εφτασε να παιζει σε τοπ επιπεδο. Επιμονη και καυλα και ολα γίνονται. Χωρις αυτα δεν γινεται τιποτα.

 

[sultan of string]

Προσωπικά δεν θα συσχετιζα τον όρο phrasing με ρυθμικη

 

[mpamps]

Προσωπικά δεν θα συσχετιζα τον όρο phrasing με ρυθμικη

Εγώ πάλι θα έλεγα ότι το 50% μιας ωραίας φράσης είναι ο ρυθμός/groove της.

Ίσως υπερβολικό ποσοστό, αλλά για μένα κάπου εκεί είναι.

 

[panorios]

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πούνε οι δάσκαλοι που υπάρχουν εδώ, τι ποσοστό των μαθητών τους έχει ρυθμό και πόσο δύσκολο είναι να μάθουν ρυθμό σε κάποιον που έχει αδυναμία;

Επίσης, αισθητική, σίγουρα είναι κάτι για πολύ αργότερα, αλλά έχει τεράστια σημασία. Τι επιλέγεις να παίξεις; Τι επιρροές έχεις; Αν έχεις περάσει τα πρώτα χρόνια σου ακούγοντας μόνο ένα είδος, φαντάζομαι είναι δύσκολο να αναπτύξεις λεξιλόγιο. Πως μπορείς να πείσεις έναν πιτσιρικά να ακούσει και να του αρέσει ο Miles Davis, ο John Coltrane, ο Django Reinhardt και ο John Petrucci. Όλα αυτά διορθώνονται στη συνέχεια;

Κάποιος που έχει περάσει τα πρώτα 10 χρόνια του παίζοντας και ακούγοντας μόνο Cannibal Corpse θα έχει ελπίδες δίπλα σε κάποιον με ευρύτερο φάσμα;

Σίγουρα όλα μαθαίνονται αλλά θέλει πάρα πολύ δουλειά και στις περισσότερες περιπτώσεις επιλέγουμε να κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά. Εννοείται ότι πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις. 

 

[Nekkon]

Να ένα από τα πιο ωραία jams που έχω ακούσει. Τίποτε περιττό, γεμάτο μουσικότητα. Ίσως αυτό εννοούσα στην αρχή με τις αόριστες έννοιες phrasing και feel. Οι κιθαρίστες εδώ επιλέγουν πολύ ωραίες φράσεις στις εναλλαγές των ακόρντων και τις εκτελούν με άψογη τεχνική, γεγονός που επιδρά στο συναίσθημα που προκύπτει από αυτό που παίζουν...

 

[sharpshooter]

Η μουσική είναι αίσθηση. Κάποιος μπορεί να έχει το feel αλλά λόγω τεχνικής ανεπάρκειας να μη μπορεί να το εκφράσει όπως θα ήθελε. Άλλος το ανάποδο, να ανεβοκατεβαίνει την ταστιέρα με χίλια χωρίς καμία ουσία, michel angelo batio πχ. που δεν νομίζω πως θα τον χάλαγε να παίζει σολάρες με feel και όλοι να μένουν κάγκελο.

Με άλλα λόγια, Gilmour όσο practice και να κάνεις δεν γίνεσαι αν δεν έχεις τη μουσική μέσα σου, πρέπει να υπάρχει η μαγιά, "τεχνιταράς" αν πηγαίνουν τα χέρια σου μετά από ατελείωτες ώρες παιξίματος μπορείς, Θοδωρής Ζήρας πχ.

Personal favorite για μένα είναι ο Schenker που συνδυάζει και τα δύο.

Για να καταλήξω κάπου λοιπόν, κανείς δεν έπιασε την κιθάρα και σ΄ ένα μήνα έπαιζε παπάδες με όλους τους "μεγάλους" included, εξέλιξαν κάτι που είχαν μέσα τους groove, feel ή όπως θέλετε πείτε το, υπήρχε όμως.

Όπως έχω και φίλους που παίζαμε μαζί από πιτσιρίκια και δεν το "πολυ-είχαν", παρότι με τα χρόνια βελτιώθηκαν πολύ σε σημείο να μπορούν να στέκονται άξια σε μπάντα, ακόμα δεν το "έχουν" γιατί δεν υπάρχει.

Λίγοι δεν μπορούν να διδαχθούν να παίζουν και λίγοι μπορούν να  κουνήσουν κεφάλια με το παίξιμο τους.

Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα ?

 

[gmoukou]

Θα ήταν ενδιαφέρον να μας πούνε οι δάσκαλοι που υπάρχουν εδώ, τι ποσοστό των μαθητών τους έχει ρυθμό και πόσο δύσκολο είναι να μάθουν ρυθμό σε κάποιον που έχει αδυναμία;

Προσωπικά, που μπορεί κάλλιστα να είναι και τυχαίο, έχω μαθητές που ως επί το πλείστον είναι δεκτικοί και, τελικά, καλοί στο ρυθμό.
Φυσικά, δίπλα στους τρίτης δημοτικού μαθητές που έρχονται με όρεξη για μάθημα (και πάνε τρένο), υπάρχουν και αυτοί της ίδιας ηλικίας που δε πολυ τρελαίνονται για αυτό που τους ανάγκασαν οι γονείς να κάνουν με αποτέλεσμα να δίνω μάχη για να μετρήσουν σωστά αξίες μισών.

Αντιστοίχως έχω και μαθητές 45ρηδες, με μια σεβαστή προϋπηρεσία αυτοδιδαχής, οι οποίοι είναι ακατάδεκτοι ρυθμικής μαθήσεως (γιατί..... πρέπει να αφιερώσεις χρόνο, πως να το κάνομε βρε αδελφέ...) αλλά και άλλους ίδιας ηλικίας που αφιερώνουν αυτό το χρόνο και φυσικά τα αγαθά κτώνται.

Είναι θέμα (και, αλλά κυρίως) όρεξης κατά τη γνώμη μου.

Δεν είναι δα και πυρηνική φυσική.