Σε ευχαριστώ.
Εδώ μάλλον θίγονται δύο πράγματα. Το ένα είναι οι επεκτεταμένοι πίνακες, και το άλλο οι μετασχηματισμοί.
Οι επεκτεταμένοι πίνακες έχουν να κάνουν με κάτι πολύ απλό. Πάρε π.χ. τη σειρά που έχουμε εδώ στο Matrix. Me C=0 (εντελώς αυθαίρετο βέβαια), θα έχουμε ως σειρά την:
( 0, 4, 8, 11, 3, 7, 10, 2, 6, 9, 1, 5 ) = ( C, E, G#/Ab, B, D#/Eb, G, Bb, D, F#/Gb, A, C#/Db, F )
Αυτή βγάζει το γνωστό πίνακα 12x12 με οριζόντια την παραπάνω ('Ο' μορφή) κάθετη την 'Ι' της, οριζόντια από δεξιά προς αριστερά την 'R' και κάθετα από κάτω προς τα πάνω την 'IR' ή 'RI' μορφή. Κανονικά η 'IR' και η 'RI' πρέπει να αποδειχθούν ότι είναι ίδιες modulo transposition, αλλά αποδεικνύεται, και είναι.
(Δηλαδή, είτε πρώτα αντιστρέψεις τα διαστήματα (με το γνωστό '12 μείον το αριθμητικό του διαστήματος') και μετά αναστρέψεις τη σειρά εμφάνισης των pitch classes, είτε πρώτα αναστρέψεις τη σειρά εμφάνισης των pitch classes και μετά αντιστρέψεις τα διαστήματα, ότι καταλήγεις στην ίδια σειρά, με ενδεχόμενο άλλο transposition. Αυτό πράγματι συμβαίνει. Φαινόμενο γνωστό στην Αφηρημένη Άλγεβρα με τα «μεταθετικά διαγράμματα» κτλ.)
Μέχρι εδώ καλά. Όλα γνωστά.
Αν τώρα, πάρεις την αρχική σου σειρά και πάρεις την πρώτη νότα και την πας στο τέλος, παίρνεις μίαν άλλη σειρά, που είναι κυκλική μετάθεση της πρώτης, σαν «αναστροφή». Πρώτα πρέπει να ελέγξεις ότι δεν συμπίπτει αυτή με κάποια άλλη ήδη υπάρχουσα από τις 4 μορφές της σειράς που θα έχεις ήδη, λόγω πιθανών συμμετριών. Αν δεν συμβαίνει αυτό, έχεις μία καινούρια σειρά, εντελώς «παιδί» της αρχικής σου, στην οποία κάνεις κανονικά τον πίνακά της όπως και πριν.
Μετά κάνεις το ίδιο με αυτήν, και μετά το ίδιο με το «παιδί» αυτής, κ.ο.κ., ελέγχοντας την καινούρια παραγόμενη κυκλική μετάθεση τόσο με την αρχική σειρά όσο και με τις προηγούμενές της κυκλικές μεταθέσεις, καθώς και με τις 3 παράγωγές της καθεμίας. Αν τύχει και η σειρά σου δεν έχει κάποια συμμετρία, μπορείς να πάρεις άλλες 11 σειρές από την αρχική σου, καθεμία με το δικό της πίνακα. Θα δεις τη δομή τους είτε με νούμερα, αφαιρώντας το πρώτο νούμερα από όλα τα νούμερα, ή αν δουλεύεις με νότες, απλά ξεκίνα την και αυτή από C. Το ίδιο είναι.
Αν η αρχική σου σειρά δεν έχει συμμετρίες, τότε παίρνεις 4 παράγωγες αυτής (O, R, I, IR) και άλλες 11 κυκλικές μεταθέσεις με 4 παράγωγες έκαστη, σύνολο 4 + 11 x 4 = 4 + 44 = 48 σειρές. Πολύ υλικό.
Στο παράδειγμά μας, αν πάρουμε την πρώτη νότα (0) και τη βάλουμε στο τέλος, θα έχουμε την:
( 4, 8, 11, 3, 7, 10, 2, 6, 9, 1, 5, 0 )
που μεταφέρεται 4 ημιτόνια κάτω αν αφαιρέσεις το 4 (Mod.12 πάντα) από κάθε μέλος της σειράς, και βγάζεις αυτήν:
( 0, 4, 7, 11, 3, 6, 10, 2, 5, 9, 1, 8 ) = ( C, E, G, Β, D#/Eb, F#/Gb, A#/Bb, D, F, A, C#/Db, G#/Ab )
που έχει το δικό της 12x12 πίνακα.
Αν κάνεις την ίδια δουλειά με αυτήν παίρνεις αυτήν:
( 0, 3, 7, 11, 2, 6, 10, 1, 5, 9, 4, 8)
κτλ.
Σύνολο, 11 σειρές, κυκλικές μεταθέσεις της πρώτης, η καθεμία με το δικό της πίνακα 12x12.
Για να τα έχεις και τους 12 πίνακες μαζεμένους και νοικοκυρεμένους σε έναν υπερπίνακα (ο επεκτεταμένος), φτιάχνεις ένα πίνακα από ονόματα pitch classes (με νούμερα δεν γίνεται) που επεκτείνεται διαγώνια, και από το n-οστό entry της κυρίας διαγωνίου ξεκινά ο πίνακας 12x12 της n-οστής κυκλικής μετάθεσης της σειράς. Είναι ουσιαστικά οικονομία γραφής. Αντί για 12 πίνακες, ένας επεκτεταμένος. Το λες καλή οικονομία.
Η εναλλακτική σε αυτό είναι οι 12 πίνακες 12x12 που είπαμε παραπάνω. 1 για την αρχική και μέχρι 11 για τις παράγωγες κυκλικές μεταθέσεις.
Αυτά για τους επεκτεταμένους πίνακες.