Νομίζω ότι το θέμα έχει κάπως εκτροχιαστεί. Το αρχικό ποστ θίγει το ζήτημα της ερμηνείας του όρου “original” και πως αυτός συχνά διαστρεβλώνεται στην αγορά μεταχειρισμένων, με κίνδυνο ο άπειρος να πληρώσει για ένα υποτιθέμενο «αυθεντικό» όργανο πολύ περισσότερα χρήματα από την τρέχουσα αξία του, δηλαδή τη (μειωμένη) αξία που η αγορά προσδίδει, αναλόγως βέβαια της έκτασης και του βαθμού των τροποποιήσεων που έχουν γίνει.
Αυτό που αρχικά επισημαίνει ο Terry RoscoeBeck5 είναι μια πραγματικότητα. «Αυθεντικό» είναι το όργανο όταν φέρει ακόμη όλα –μα όλα- τα μέρη που χρησιμοποίησε ο κατασκευαστής και μόνον αυτά, χωρίς καμμία τροποποίηση. Από κει και πέρα, οποιαδήποτε –έστω και η ελάχιστη- παρέμβαση ή αλλαγή, ακόμη και προς το σκοπό της βελτίωσης, καταργεί αυτόματα τον χαρακτηρισμό της απόλυτης αυθεντικότητας. Και οι αλλαγές αυτές θα πρέπει να αναφέρονται λεπτομερώς από την πλευρά του πωλητή, ώστε να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, τι πουλάμε και τι αγοράζουμε. Και πόσο.
Τώρα, ως προς τη σκοπιμότητα των όποιων λειτουργικών παρεμβάσεων, εφόσον μιλάμε για vintage όργανα, προσωπικά είμαι υπέρ, υπό την προϋπόθεση της δυνατότητας αποκατάστασης στην αρχική τους μορφή. Κατά βάση, συμφωνώ με τον Νέστορα, αλλά –επαναλαμβάνω- το θέμα μας εδώ, όπως εγώ το καταλαβαίνω, δεν είναι η σκοπιμότητα των βελτιώσεων, αλλά η ειλικρινής-ακριβής περιγραφή στις αγγελίες των προς πώληση οργάνων.
Γράφει πχ ο άλλος στην τάδε αγγελία «μοναδικό κομμάτι, 100% ορίτζιναλ, τιμή 4000 ευρώ, ανταλλαγές ούτε γι’ αστείο, παζάρια δεν σηκώνω, θα πλακωθούμε, μα την Παναγία». Παίρνεις εσύ τηλέφωνο για διευκρινίσεις και ρωτάς κατ’ αρχήν κατά πόσον ισχύει αυτό το «100% ορίτζιναλ». «-Όπως το γράφω στην αγγελία, επιμένει αυτός, μαμά όλο το όργανο, έλα να το δεις, να πάθεις πλάκα, τι να λέμε τώρα από το τηλέφωνο ;» «-Ε, καλά, δεν βαριέσαι, ας πούμε τίποτα κι απ’ το τηλέφωνο, τζάμπα είναι. Από τάστα πώς πάμε ;», ρωτάς περαιτέρω. «-΄Ντάξ’, τάστα έχουμε αλλάξει, τριάντα χρονώνε κιθάρα είναι, τι περίμενες δηλαδή φίλε μου, λειώσανε τα παλιά». «-Ηλεκτρικά ;», ξαναρωτάς εσύ. «Όλα μαμά σου λέω, έλα να την ανοίξουμε να τα δεις». «-Δηλαδή ο επιλογέας είναι ο αυθεντικός τριθέσιος ;», το χαβά σου εσύ. «-Σιγά να μην είναι ο άχρηστος ο τριθέσιος. Πενταθέσιος, φυσικά, να είναι παίχταμπλ το όργανο». «-Θήκη υπάρχει ;», συνεχίζεις την ανάκριση. «-Θήκη βέβαια, SKB ολοκαίνουργια, δεν παθαίνει τίποτα, από την ταράτσα να πέσει». «Κλειδιά ;» «Κλειδιά έχω βάλει τα Sperzel τα χρυσά, ένα κατοστάρικο μου πήγανε μόνο αυτά, αλλά τώρα δεν ξεκουρδάει με τίποτα. Παλιά να δεις τι γινόταν. Ακόρντο βάραγες και άλλαζε pitch η κιθάρα, τύφλα να ΄χει το pitchfactor, χαχαχα».
Αρχίζεις και βράζεις. «-Τι άλλη έκπληξη μου επιφυλάσσεις, απρόβλεπτε άνθρωπε ;», ρωτάς με ελεγχόμενη –ακόμη- οργή. «-Βασικά αυτά που σου είπα. Βάλε ότι είχα δώσει πέρυσι και δυό κατοστάρικα στο μάστορα να μου τη φρεσκάρει, καθότι είχε μαδήσει κατά τόπους το εργοστασιακό το ψευτόχρωμα, βάλε που άλλαξα τα σελλάκια με tonepros και τώρα παίζει καμπάνα το όργανο, βάλε τo πλαστικό το nut που πήρε δρόμο και τ’ άλλαξα με tusq, βάλε που ΄χω ρίξει πάνω και φρέσκες χορδές, υπολόγισ’τα όλ’ αυτά να δεις που φτάνουμε σε τιμή».
«Λαμπρά», παρατηρείς εσύ , «μόνο που μετά ταύτα το όργανο δεν είναι ακριβώς 100% ορίτζιναλ, δεν βρίσκεις ;»
«Ρε φιλαράκο, είπαμε, τριάντα χρονώ είναι το εργαλείο, πώς ήθελες δηλαδή να το πάρεις, με τις τζελατίνες και τα καρτελάκια απάνω ; Μαμά θεωρείται το όργανο, άμα δεν ξέρεις, πάνε ρώτα. Ούτε σκαψίματα ούτε τίποτα. Για δες πόσο τα πουλάνε αυτά στο ebay και μετά έλα πες μου. Το σκοτώνω το όργανο, λέμε. Ένεκα η κρίσις, ειδάλλως θα σου ΄λεγα πόσο θα το ΄δινα».
Ε, τότε βάστα το, να το δώσεις άμα τελειώσει η κρίσις. Λέμε τώρα.
.
