Tι να πω? Ότι και να γράψω θα αδικήσει την υπερσπάνια αυτή εμπειρία. Τι να πρωτοσκεφτεί κάποιος... όλα αλλάζουν μόλις το δει κάποιος με τα μάτια του: η μουσική, η αξία του concept... Συνειδητοποιεί κάποιος σε ποιο σπάνιο βαθμό σου "πυροδοτεί" την σκέψη σε τόσα διαφορετικά επίπεδα: στο μουσικό, στο τεχνολογικό, στο μουσικολογικό από πλευράς ιστορίας και μουσικής εξέλιξης, στο αυτοσχεδιαστικό, στο θέμα των ορίων που διαθέτει ο άνθρωπος και την ικανότητα που έχει να τα ξεπερνάει και να θέτει καινούργια... Και η μουσική ΝΑΙ, ήταν πραγματικά απίστευτη - το άλμπουμ είναι ωραίο αλλά μια πολύ φτωχή και μακρινή εντύπωση του όλου εγχειρήματος.
Ήταν η δεύτερη φορά που τον έβλεπα, και μέσω κ#$!φαρδίας τον είχα και στις δυο φορές στα 10 μέτρα (τώρα ήμουν στην δεύτερη σειρά και προηγουμένως στην πρώτη). Το μέρος μπορείτε να το περιεργαστείτε
εδώ. Φωτογραφίες και βίντεο απαγορεύονταν, και βεβαίως δεν μπορούσα να τραβήξω τίποτα γιατί ήμουν φάτσα-κάρτα σχεδόν δίπλα του. Πήρα δυο-τρεις με το κινητό μου και θα τις ανεβάσω αργότερα.
Ξεκίνησε τη συναυλία του με ακουστικό σετ, σόλο με ακουστική, μετά με μερικά τραγούδια με την περίεργη αλά Πικάσο (όπως και την προηγούμενη φορά). Θεία μουσική, και σε ηχητική ποιότητα στην σχεδόν απροσπέλαστη σφαίρα του συναυλιακού hi end. Στη συνέχεια άρχισε να παίζει κομμάτια με το orchestrion, τα οποία όργανα εν μέρει ήταν ελεγχόμενα από προ-προγραμματισμένες midi sequences και εν μέρει αυτοσχεδιαστικά. Μετά, για να μας δείξει το πώς δουλεύει, έπαιξε τρία-τέσσερα κομμάτια εξ ολοκλήρου αυτοσχεδιαστικά που σκάρωνε εκείνη τη στιγμή. Υπήρχαν στιγμές που είχα μαγευτεί τόσο που απλά δεν μπορούσα να σηκώσω τα χέρια μου για να χειροκροτήσω. Σαν κερασάκι στην τούρτα, έβγαλε και την midi guitar που χρησιμοποιεί εδώ και πολλά χρόνια για ένα σόλο σε ένα από αυτά τα αυτοσχεδιαστικά, και αυτό θα μπορούσα να πω πως ήταν η αποκορύφωση, με αποτέλεσμα το σύνηθες καταιγιστικό χειροκρότημα να εξελιχθεί σε standing ovation.