- Μηνύματα
- 21,910
- Πόντοι
- 4,208
Παραθέτω εδώ και μια δική μου ανάλογη ιστορία.
Είχα κάποτες μια Gibson Les Paul Standard (2005, non chambered, με burstbuckers pro, flamed top), η οποία ήταν ΘΕΑ από κάθε άποψη. Ηχητικά, εμφανισιακά κλπ.
Την έβγαζα από την θήκη, την έβλεπα, "ντρεπόμουν" και την ξαναέβαζα μέσα, παίζοντας με πολύ ταπεινότερες κιθάρες.
Όποιος ερχόταν σπίτι έπαιζε με αυτήν (του την έδινα) και εγώ απλώς την άκουγα εκστασιασμένος.
Μου έλεγαν "πάρε ρε συ κι αυτή να παίξεις" κι εγώ πάντα έλεγα όχι.
Τελικά την πούλησα σε ένα φίλο, έτσι ώστε να μπορώ να την βλέπω καμιά φορά.
Δεν της άξιζα.
Ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΑ!
Είχα κάποτες μια Gibson Les Paul Standard (2005, non chambered, με burstbuckers pro, flamed top), η οποία ήταν ΘΕΑ από κάθε άποψη. Ηχητικά, εμφανισιακά κλπ.
Την έβγαζα από την θήκη, την έβλεπα, "ντρεπόμουν" και την ξαναέβαζα μέσα, παίζοντας με πολύ ταπεινότερες κιθάρες.
Όποιος ερχόταν σπίτι έπαιζε με αυτήν (του την έδινα) και εγώ απλώς την άκουγα εκστασιασμένος.
Μου έλεγαν "πάρε ρε συ κι αυτή να παίξεις" κι εγώ πάντα έλεγα όχι.
Τελικά την πούλησα σε ένα φίλο, έτσι ώστε να μπορώ να την βλέπω καμιά φορά.
Δεν της άξιζα.
Ήταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΘΕΑ!