Jet72 είπε:
Και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε με την άποψη ότι η δημιουργική φαντασία απογειώνεται όταν υπάρχει τεχνικός περιορισμός. Όταν τα resources είναι unlimited απλά.... καταναλώνεις χρόνο προσπαθώντας να κατανοήσεις τα demo τους. Νομίζω ότι με ένα τετρακάναλο κασσετόφωνο, ένα κλασσικό αναλογικό (και ένα reverb ή έστω ένα echo) θα μπορούσα να κάνω κάτι με πολύ περισσότερο χαρακτήρα από το να πλαγκάρω ένα τέρας korg σε ένα pc....
Συμφωνώ. Είναι το λεγόμενο παράδοξο της επιλογής, όπου όσες περισσότερες επιλογές υπάρχουν τόσο περισσότερο χάνεται κανείς μέσα σε αυτές τις επιλογές, όχι δημιουργικά όμως.. αλλά περισσότερο με αυτό που είναι ευρύτερα γνωστό ως "πασάλειμμα". Ακριβώς επειδή είναι πάμπολες οι επιλογές, μπαίνει κανείς σε ένα διανοητικό mondus operandi να τις ελέγξει όλες, χωρίς να εμβαθύνει σε καμμία. Π.χ auditioning presets... 90000 presets σε διάφορα σύγχρονα workstations... Μόνο που ακούω τον αριθμό κουράζομαι... ;D Φυσικά δεν λέω ότι είναι θεμιτό να μην υπάρχουν επιλογές όπως και κατανοώ την ανάγκη κάποιων επαγγελματιών (και μη) να έχουν συγκεκριμένους ήχους έτοιμους και γρήγορα. Πλην όμως αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν πάνω κάτω τι "λειτουργεί" καλά και τι όχι ενώ για κάποιους άλλους μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο.
Το ίδιο συμβαίνει και με την ηχοσύνθεση.. π.χ. ένας από τους λόγους που η αφαιρετική σύνθεση είναι τόσο διαδεδομένη είναι ότι είναι (στη βασική της μορφή) εύκολα αντιληπτή σε σχέση με άλλες όπως π.χ. η φυσική μοντελοποίηση. Στο VL1, π.χ., η Yamaha φρόντισε επιμελώς (και είναι προς τιμή τους αυτό) είτε να αποκρύψει παραμέτρους των φυσικών μοντέλων που ήταν υλοποιημένα, είτε να μειώσει το εύρος των τιμών που θα μπορούσαν να πάρουν, έτσι ώστε είτε να υπάρχει αυτό που ονομάζεται "ακουστική βιωσιμότητα" (acoustic viability). Με αυτόν τον τρόπο "προστάτευσε" τρόπον τινά τους χρήστες του VL1 από ανώφελους ή και χρονοβόρους πειραματισμούς μιάς και δεν υπάρχει κανένας λόγος να έχουμε στόμια σαξόφωνου με διάμετρο 4 μέτρα.... ;D και ούτε είναι υποχρεωμένοι οι χρήστες να είναι ειδικοί στο physical modelling.
Γυρνώντας στην αφαιρετική σύνθεση, και δη συγκεκριμένα στην Moog και στο modular που είχε ξεκινήσει να παράγει την δεκαετία του 60... είναι ενδιαφέρον να ξέρει κανείς ότι οποτεδήποτε γινόταν επίδειξη των δυνατοτήτων του modular, ακολουθούσαν πολύ συγκεκριμένα βήματα για να δημιουργηθεί η βασική δομή VCO-VCF-VCA. Η συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν 2 ταλαντωτές, 1 φίλτρο, 2 περιβάλλουσες και τέλος. Έχοντας δείξει το συγκεκριμένο patch 200 φορές, κατάλαβαν και οι ίδιοι (και δη γαρ ο Bill Hemsath) ότι αυτό το βασικό patch έπρεπε να πάρει σάρκα και οστά αφαιρώντας όμως τα patch jacks έτσι ώστε να εξαλειφθεί η modular διάσταση και μαζί της η πιθανότητα κάποιας ηχητικής ..κουλαμάρας.. ;D κι έτσι γεννήθηκε το Minimoog.
Εταιρείες που δεν πρόσεξαν την ακουστική βιωσιμότητα (όπως π.χ. η Alesis με το Andromeda) δημιούργησαν θέμα στους επίδοξους αγοραστές που περίμεναν ότι θα γυρίσουν 3-4 κομβία και θα είναι πάντα μέσα στο ballpark των "καλών" ήχων, ή αν θέλετε του... idiot proof tweaking... ;D Του κάκου όμως... ;D φυσικά οι χρήστες έκραζαν γιατί δεν άκουγαν ούτε Moog, ούτε SCI, ούτε Oberheim ούτε άλλες γνώριμες vintage χροιές και φυσικά.. φταίει το Andromeda.. ;D Όμως δεν φταίει το Andromeda αλλά η Alesis πρωτίστως (με ένα menu τύπου Easy Mode/Expert Mode λυνόταν το θέμα) και οι χρήστες δευτερευόντως που δεν φρόντισαν να μάθουν τι γίνεται, παρόλο που γνώριζαν πάνω κάτω τι αγοράζουν.
Οπότε ναι.. η ύπαρξη άπειρων δυνατοτήτων δεν είναι πάντα ότι καλύτερο. Ακούγεται πολύ όμορφα βέβαια δε λέω...και τονώνει και και το ναρκισσιστικό μας εγώ να ξέρουμε ότι μπορούμε να συνθέσουμε τα πάντα... ;D αγνοώντας βέβαια τους κινδύνους που ελοχεύουν στην πορεία.