Η συζήτηση δε διαφέρει από τις συζητήσεις για τα όργανα. Κόλλημα με τον Γκίλμουρ και τα σπεκς της Στρατ του, λες και αν έπαιζε με Γκίμπσον θα γάμαγε λιγότερο.
Αν αύξανε το ταλέντο το πιώμα, θα ήταν γεμάτη η ομόνοια με μουσικάρες. Τώρα, το ότι το ροκ πούλαγε "άγρια νιάτα" και "επανάσταση χωρίς αιτία", αυτό δε λέει τίποτα. Κάποια γκρουπ ξεχώρισαν και κάποια ήταν χάλια, δεν είναι ανάλογο του τι έπινε ο καθένας. Το ταλέντο μετρούσε, και ο Χέντριξ ή η Amy θα έβγαζαν και άλλα ωραία κομμάτια αν δεν πέθαιναν πρόωρα, είναι σίγουρο αυτό.
Και μην μπερδεύουμε την επιλογή τρόπου ζωής με τις σκόνες. Δεν είναι αλκοόλ οι σκόνες που πρέπει να ακολουθήσεις έναν τρόπο ζωής για πολλά χρόνια για να καταντήσεις αλκοολικός. Οι σκόνες περισσότερο με αρρώστια μοιάζουν, αν έρθεις σε επαφή κολλάς πολύ γρήγορα και ξεμπερδεύεις πολύ δύσκολα.
Επίσης μια πολύ σημαντική παράμετρος είναι οι παραγωγοί και οι μάνατζερ. Όταν έχεις από πίσω λαό να τρέχει τις διαδικασίες σε στούντιο, live, εταιρίες κλπ, τότε ρολάρει το πράγμα αρκετά, και εν ανάγκη σε τρέχουν και στις κλινικές άμα ξεφύγεις. Χωρίς όμως αυτήν την υποστήριξη, η συντριπτική πλειοψηφία από όλους τους διάσημους χρήστες, θα ήταν πεταμένοι σε καμιά γωνιά και δεν θα τους ήξερε η μάνα τους.
Τώρα, το όποιο παραμύθιασμα υπέρ της χρήσης είτε αλκοόλ, είτε τσιγάρου, είτε άλλων ουσιών, είναι κάτι που δεν πρέπει να αφορά έναν έξυπνο άνθρωπο. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος στη ζωή, και ότι σου δίνει μια ουσία θα σου το πάρει πίσω πολλαπλάσια. Αν νομίζει κάποιος ότι βρήκε το μυστικό της επιτυχίας σε μια χασομέρικη μαλακία που πουλιέται παντού και σε κάθε καταγώγι, θα απογοητευτεί πικρά.