Πρόσφατα κυκλοφόρησε ο νέος δίσκος του Neil Young, με τίτλο Psychedelic Pill. Είναι ο δεύτερος δίσκος του με τους Crazy Horse φέτος - προηγήθηκε το άλμπουμ φολκ διασκευών Americana. Σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ο Γιανγκ κι αν εγέρασε, το μόνο που ξέχασε είναι ότι είναι 66 ετών. Young όνομα και πράγμα.
Βρίσκομαι στις πρώτες ακροάσεις και έχω κάποιες πρώτες εντυπώσεις. Κλασικός ήχος Neil Young/Crazy Horse αλλά οι κιθάρες είναι συχνά wet (delay, βάθος) και αυτό δίνει μια πιο πιο smooth, laid-back, mellow (εις απταίστην ελληνικήν) αίσθηση.
Ο Young είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να κάνει τις φαζαρισμένες κιθάρες να σου χαϊδεύουν τα αυτιά, ακόμη και να σε νανουρίζουν.
Το άλμπουμ αποτελεί σε μεγάλο βαθμό προϊόν ομαδικού αυτοσχεδιασμού, με αποτέλεσμα κάποιες μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, τρεις μάλιστα κυριολεκτικά τεράστιες: δύο των 16 λεπτών και μία των 27
λεπτών (ναι, εικοσιεφτά ολογράφως, για να μη νομίσετε ότι είναι τυπογραφικό). Προσωπικά δεν βαρέθηκα πάντως.
Αν σας αρέσει ο Γιανγκ σαν κιθαρίστας, αυτός ο δίσκος είναι πολύ χορταστικός, παίζει συνέχεια lead!
Υποδοχή από τους κριτικούς: σε γενικές γραμμές οι βαθμολογίες του είναι από καλές μέχρι πολύ καλές. Παίζει κάπου μεταξύ 3 και 4 αστέρων (με άριστα το 5). Υπάρχει και η άποψη ότι 2-3 στιγμές στο δίσκο είναι από τις καλύτερες ever των Crazy Horse.
Όσον με αφορά, μέχρι τώρα ο δίσκος μου αρέσει πολύ. Δεν έχει περάσει βέβαια από το τεστ της αντοχής στο χρόνο.
Ο δίσκος περιέχει αρκετές αυτοαναφορές (στιχουργικά, σε επίπεδο ριφ κλπ), απηχεί παλιότερες δουλειές του Γιανγκ και μερικές φορές θυμίζει ηχητική ρετροσπεκτίβα.
Αλλά και η γενικότερη θεματολογία του μοιάζει με απολογισμό ζωής. Υπάρχει ένα νοσταλγικό feeling και μια αίσθηση ότι τηλεμεταφέρεσαι στα ψυχεδελικά '60s.
Θυμίζω ότι ο Γιανγκ είχε γλιτώσει από σοβαρό ανεύρυσμα και μια βαριά επέμβαση πριν από 6-7 χρόνια. Ίσως αυτή η εμπειρία έπαιξε το ρόλο της.
Μερικά μεζεδάκια (παρότι σαν υλικό δεν προσφέρεται για ακρόαση από youtube):
Μου άρεσε πολύ αυτό: She's always dancing
Neil Young - She's always dancing
Ramada Inn (προσοχή είναι 16 λεπτά! )
Βρίσκομαι στις πρώτες ακροάσεις και έχω κάποιες πρώτες εντυπώσεις. Κλασικός ήχος Neil Young/Crazy Horse αλλά οι κιθάρες είναι συχνά wet (delay, βάθος) και αυτό δίνει μια πιο πιο smooth, laid-back, mellow (εις απταίστην ελληνικήν) αίσθηση.
Ο Young είναι ίσως ο μόνος που μπορεί να κάνει τις φαζαρισμένες κιθάρες να σου χαϊδεύουν τα αυτιά, ακόμη και να σε νανουρίζουν.
Το άλμπουμ αποτελεί σε μεγάλο βαθμό προϊόν ομαδικού αυτοσχεδιασμού, με αποτέλεσμα κάποιες μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις, τρεις μάλιστα κυριολεκτικά τεράστιες: δύο των 16 λεπτών και μία των 27
λεπτών (ναι, εικοσιεφτά ολογράφως, για να μη νομίσετε ότι είναι τυπογραφικό). Προσωπικά δεν βαρέθηκα πάντως.Αν σας αρέσει ο Γιανγκ σαν κιθαρίστας, αυτός ο δίσκος είναι πολύ χορταστικός, παίζει συνέχεια lead!
Υποδοχή από τους κριτικούς: σε γενικές γραμμές οι βαθμολογίες του είναι από καλές μέχρι πολύ καλές. Παίζει κάπου μεταξύ 3 και 4 αστέρων (με άριστα το 5). Υπάρχει και η άποψη ότι 2-3 στιγμές στο δίσκο είναι από τις καλύτερες ever των Crazy Horse.
Όσον με αφορά, μέχρι τώρα ο δίσκος μου αρέσει πολύ. Δεν έχει περάσει βέβαια από το τεστ της αντοχής στο χρόνο.
Ο δίσκος περιέχει αρκετές αυτοαναφορές (στιχουργικά, σε επίπεδο ριφ κλπ), απηχεί παλιότερες δουλειές του Γιανγκ και μερικές φορές θυμίζει ηχητική ρετροσπεκτίβα.
Αλλά και η γενικότερη θεματολογία του μοιάζει με απολογισμό ζωής. Υπάρχει ένα νοσταλγικό feeling και μια αίσθηση ότι τηλεμεταφέρεσαι στα ψυχεδελικά '60s.
Θυμίζω ότι ο Γιανγκ είχε γλιτώσει από σοβαρό ανεύρυσμα και μια βαριά επέμβαση πριν από 6-7 χρόνια. Ίσως αυτή η εμπειρία έπαιξε το ρόλο της.
Μερικά μεζεδάκια (παρότι σαν υλικό δεν προσφέρεται για ακρόαση από youtube):
Μου άρεσε πολύ αυτό: She's always dancing
Neil Young - She's always dancing
Ramada Inn (προσοχή είναι 16 λεπτά! )
Αυτό φαίνεται άλλωστε καί απ'το άβατάρ μου 8)
