Αγγελίες
Σε συνέχεια των συζητήσεων περί των διαφόρων φτηνών κιτ που κυκλοφορούν, για κιθάρες και μπάσσα, παρουσιάζω εδώ την δική μου προσπάθεια, που ολοκληρώθηκε κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.
Η όλη διαδικασία κράτησε περί τον ενάμιση μήνα, για λόγους που θα γίνουν φανεροί στη συνέχεια.
Το κιτ είναι αυτό που πουλάει ο Τόμαν και άλλα online μαγαζιά και η τιμή αγοράς είναι ¤99. Είναι ένα τυπικό P-Bass με vintage γέφυρα και κλειδιά.
Ιδού λοιπόν αυτά που βρίσκει κανείς μέσα στο κουτί. Μπορείτε να κάνετε κλικ στις εικόνες για μεγαλύτερο μέγεθος.
Το σώμα:
Είχε γίνει ήδη προεργασία στο σώμα για προστασία από υγρασία. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πόσα κομμάτια είναι το σώμα, πιθανώς 4. Επίσης, αν και αναφέρεται ότι πρόκειται για Alder νομίζω ότι το συγκεκριμένο είναι basswood.
Το μπράτσο. Παρατηρήστε το τεράστιο ΅blankΆ headstock. Το μπράτσο ήταν περασμένο με πολυεστέρα, οπότε δεν χρειάστηκε κάποια ιδιαίτερη επεξεργασία.
Τα υπόλοιπα κομμάτια. Τα ηλεκτρικά είναι όλα τοποθετημένα πάνω στο pickguard και δεν χρειάζεται καμμία κόλληση. Πρόκειται για φτηνά κινέζικα pots τα οποία δεν εμπνέουν για την αντοχή τους, αλλά τελικά δουλεύουν όπως θα έπρεπε.
Στο μέτρημα δεν έλειπε τίποτα, εντάξει, αν εξαιρέσουμε 3 βίδες για το pickguard και το ότι είχε μια επιπλέον άσχετη βίδα. Ωστόσο όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει η δουλειά.
Είχε αποφασιστεί εξΆαρχής ότι το βάψιμο θα γινόταν με ακρυλικά χρώματα (σαν αυτά που χρησιμοποιούνται για τα αυτοκίνητα). Ωστόσο το ίδιο εύκολο είναι να βρει κανείς πολυεστερικά χρώματα, αρκεί να επισκεφτεί ένα κατάστημα που φτιάχνει χρώματα με τις προδιαγραφές που θα του ζητήσεις. Ακόμα και με νίτρο μπορεί κανείς να βάψει, τουλάχιστον μέχρι του χρόνου που θα απαγορευτεί στην Ε.Ε.
Ο πιο εύκολος τρόπος είναι με κάνιστρα έτοιμης βαφής, τα οποία κοστίζουν ελάχιστα (ενώ ένα κατά παραγγελία χρώμα θα σας κοστίσει 10-15 ευρώ το κάνιστρο).
Αφού τρίφτηκε το σώμα με ντουκόχαρτα 400-1000 βαθμών και έφυγε το επιφανειακό στρώμα ΅σκόνηςΆ από την επεξεργασία, ήταν ώρα για το αστάρωμα.
Επίσης ασταρώθηκε και το headstock, αφού κόπηκε σε μια πιο βολική μορφή, καθώς επρόκειτο να βαφεί κιΆαυτό. Δεν έγινε καμμιά καλλιτεχνική προσπάθεια εδώ, καθώς δεν υπήρχαν τα εργαλεία, και το τελικό αποτέλεσμα για κάποιους είναι ασχημούτσικο.
Μετά από 2-3 λεπτά στρώματα ασταριού, και με τρίψιμο ενδιάμεσα, με βρεγμένο ντουκόχαρτο 400 και 600 βαθμών, άρχισε η διαδικασία του βαψίματος.
Το σώμα βάφτηκε σε ένα σχήμα με 4 χρώματα, το οποίο αποδείχτηκε ιδιαίτερα φιλόδοξο. Αυτό γιατί, με τα κάνιστρα δεν έχει κάποιος τη δυνατότητα να ρυθμίσει το εύρος της δέσμης, όπως με ένα πιστόλι βαφής και επίσης παρατηρήθηκε το φαινόμενο, κάποια από τα χρώματα, να επηρεάζονται περισσότερο από τη θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να έχουμε κάποια ΅τρεξίματαΆ του χρώματος.
Σε κάθε περίπτωση, η μέθοδος είναι: περνάμε στην αρχή αχνές στρώσεις των χρωμάτων (misting όπως λέγεται) και προχωρούμε επιμένοντας περισσότερο. Ανάμεσα στις στρώσεις, αφήνουμε να περάσουν 1-2 μέρες και πάντοτε τρίβουμε με βρεγμένο ντουκόχαρτο. Αρχίζοντας από 400άρι και συνεχίζοντας με 600 και 800 βαθμούς.
Αυτό μας απαλλάσει από τα σωματίδια σκόνης που θα έχουν μείνει στο χρώμα καθώς και από το επιφανειακό χρώμα στρώματος το οποίο έχει στεγνώσει σε μικροσκοπικούς κόκκους. Μετά από κάθε τρίψιμο θα πρέπει η επιφάνεια να είναι λεία και ομαλή.
Συνεχίζεται...
Η όλη διαδικασία κράτησε περί τον ενάμιση μήνα, για λόγους που θα γίνουν φανεροί στη συνέχεια.
Το κιτ είναι αυτό που πουλάει ο Τόμαν και άλλα online μαγαζιά και η τιμή αγοράς είναι ¤99. Είναι ένα τυπικό P-Bass με vintage γέφυρα και κλειδιά.
Ιδού λοιπόν αυτά που βρίσκει κανείς μέσα στο κουτί. Μπορείτε να κάνετε κλικ στις εικόνες για μεγαλύτερο μέγεθος.
Το σώμα:
Είχε γίνει ήδη προεργασία στο σώμα για προστασία από υγρασία. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω πόσα κομμάτια είναι το σώμα, πιθανώς 4. Επίσης, αν και αναφέρεται ότι πρόκειται για Alder νομίζω ότι το συγκεκριμένο είναι basswood.
Το μπράτσο. Παρατηρήστε το τεράστιο ΅blankΆ headstock. Το μπράτσο ήταν περασμένο με πολυεστέρα, οπότε δεν χρειάστηκε κάποια ιδιαίτερη επεξεργασία.
Τα υπόλοιπα κομμάτια. Τα ηλεκτρικά είναι όλα τοποθετημένα πάνω στο pickguard και δεν χρειάζεται καμμία κόλληση. Πρόκειται για φτηνά κινέζικα pots τα οποία δεν εμπνέουν για την αντοχή τους, αλλά τελικά δουλεύουν όπως θα έπρεπε.
Στο μέτρημα δεν έλειπε τίποτα, εντάξει, αν εξαιρέσουμε 3 βίδες για το pickguard και το ότι είχε μια επιπλέον άσχετη βίδα. Ωστόσο όλα ήταν έτοιμα για να αρχίσει η δουλειά.
Είχε αποφασιστεί εξΆαρχής ότι το βάψιμο θα γινόταν με ακρυλικά χρώματα (σαν αυτά που χρησιμοποιούνται για τα αυτοκίνητα). Ωστόσο το ίδιο εύκολο είναι να βρει κανείς πολυεστερικά χρώματα, αρκεί να επισκεφτεί ένα κατάστημα που φτιάχνει χρώματα με τις προδιαγραφές που θα του ζητήσεις. Ακόμα και με νίτρο μπορεί κανείς να βάψει, τουλάχιστον μέχρι του χρόνου που θα απαγορευτεί στην Ε.Ε.
Ο πιο εύκολος τρόπος είναι με κάνιστρα έτοιμης βαφής, τα οποία κοστίζουν ελάχιστα (ενώ ένα κατά παραγγελία χρώμα θα σας κοστίσει 10-15 ευρώ το κάνιστρο).
Αφού τρίφτηκε το σώμα με ντουκόχαρτα 400-1000 βαθμών και έφυγε το επιφανειακό στρώμα ΅σκόνηςΆ από την επεξεργασία, ήταν ώρα για το αστάρωμα.
Επίσης ασταρώθηκε και το headstock, αφού κόπηκε σε μια πιο βολική μορφή, καθώς επρόκειτο να βαφεί κιΆαυτό. Δεν έγινε καμμιά καλλιτεχνική προσπάθεια εδώ, καθώς δεν υπήρχαν τα εργαλεία, και το τελικό αποτέλεσμα για κάποιους είναι ασχημούτσικο.
Μετά από 2-3 λεπτά στρώματα ασταριού, και με τρίψιμο ενδιάμεσα, με βρεγμένο ντουκόχαρτο 400 και 600 βαθμών, άρχισε η διαδικασία του βαψίματος.
Το σώμα βάφτηκε σε ένα σχήμα με 4 χρώματα, το οποίο αποδείχτηκε ιδιαίτερα φιλόδοξο. Αυτό γιατί, με τα κάνιστρα δεν έχει κάποιος τη δυνατότητα να ρυθμίσει το εύρος της δέσμης, όπως με ένα πιστόλι βαφής και επίσης παρατηρήθηκε το φαινόμενο, κάποια από τα χρώματα, να επηρεάζονται περισσότερο από τη θερμοκρασία, με αποτέλεσμα να έχουμε κάποια ΅τρεξίματαΆ του χρώματος.
Σε κάθε περίπτωση, η μέθοδος είναι: περνάμε στην αρχή αχνές στρώσεις των χρωμάτων (misting όπως λέγεται) και προχωρούμε επιμένοντας περισσότερο. Ανάμεσα στις στρώσεις, αφήνουμε να περάσουν 1-2 μέρες και πάντοτε τρίβουμε με βρεγμένο ντουκόχαρτο. Αρχίζοντας από 400άρι και συνεχίζοντας με 600 και 800 βαθμούς.
Αυτό μας απαλλάσει από τα σωματίδια σκόνης που θα έχουν μείνει στο χρώμα καθώς και από το επιφανειακό χρώμα στρώματος το οποίο έχει στεγνώσει σε μικροσκοπικούς κόκκους. Μετά από κάθε τρίψιμο θα πρέπει η επιφάνεια να είναι λεία και ομαλή.
Συνεχίζεται...
:lol: :lol: Δηλαδή το μπάσσο θέλει και έναν μπασίστα να το παίζει... πράγμα που μου είχε διαφύγει... :? 8) :lol:
