Μοντέρνο παραδοσιακό

[bouzoukleri]

Ούτε εγώ είμαι μουσικολόγος αλλά έχω την αίσθηση ότι οι παραδόσεις είναι ότι είχαμε μέχρι την αυγή του ίντερνετ. Πιστεύω ότι μετά από αιώνες θα αναφέρονται στην εποχή μας παγκοσμίως απλώς ως την αυγή του ίντερνετ χωρίς καμία διαφοροποίηση κατά τόπους. Υπάρχει δηλαδή μια ομογενοποίηση στον κόσμο από εδώ και στο εξής και οι παραδόσεις στο μέλλον θα είναι ίδιες με αυτά που θεωρούμε παραδοσιακά σήμερα, δεν θα παράγουμε δηλαδή εμείς καμία παράδοση σαν γενιά και εποχή και τόπος, αυτή την αίσθηση έχω

Έχει βάση η αγωνία της ομογενοποίησης. Από προσωπική εμπειρία , αν δεν υπήρχε το internet πολλά από αυτά που προτάθηκαν νωρίτερα ίσως εγώ να μην τα έπαιρνα χαμπάρι. Όπως τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα το μέγεθος των καλλιτεχνών που καθόντουσαν στο τραπέζι μας στον Έλατο και έχω να θυμάμαι. Τα οποία τα μοιράζομαι με φίλους μέσω internet.

Επίσης , χωρίς να διαφωνώ με τα προηγούμενα, έχουμε κάπως αριστοκρατική άποψη περί της παραδοσιακής μουσικής και εμείς οι ίδιοι οι οργανοπαίκτες. Την κοιτούμε από μακριά. Δήθεν. Δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι εμένα τον χαβαλέ ερασιτέχνη με τον επαγγελματία αλλά:
Μας ενοχλεί στον καθένα από κάτι, αλλά πόσοι ροκάδες με αποψάρα , βγήκαμε ( βάζω και εμένα μέσα) να παίξουμε ελληνικά, ας τα πω παλιά τραγούδια; Ας είναι και δυο φορές τον χρόνο στο καφενείο του χωριού. Πως θα πάρει ανάσες η μουσική του τόπου μας αν δεν συμμετέχουμε εμείς σε δρώμενα; Στρατιές από Έλληνες κιθαρίστες ξέρουν από έξω και ανακατωτά όλο το Irish Tour (κόψε κάτι) του Γκάλαγκερ και τα folk των Ζέπελιν (το παράκανες) , αλλά δεν ξέρουμε να παίξουμε σωστά ούτε ένα συρτό.
Και μετά μας φταίνε οι άλλοι και οι κακές πολυεθνικές. Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξος γιατί μπορεί να μην φαίνεται αλλά όλο και ανακαλύπτω δουλειές από μουσικούς πολύ καλούς με άποψη με σεβασμό με πολύ ταλέντο στο ιντερνετ. Νομίζω πατάμε σε καλό βηματισμό.

 

[Άγιος]

Έχει βάση η αγωνία της ομογενοποίησης. Από προσωπική εμπειρία , αν δεν υπήρχε το internet πολλά από αυτά που προτάθηκαν νωρίτερα ίσως εγώ να μην τα έπαιρνα χαμπάρι. Όπως τώρα που μεγάλωσα κατάλαβα το μέγεθος των καλλιτεχνών που καθόντουσαν στο τραπέζι μας στον Έλατο και έχω να θυμάμαι. Τα οποία τα μοιράζομαι με φίλους μέσω internet.

Επίσης , χωρίς να διαφωνώ με τα προηγούμενα, έχουμε κάπως αριστοκρατική άποψη περί της παραδοσιακής μουσικής και εμείς οι ίδιοι οι οργανοπαίκτες. Την κοιτούμε από μακριά. Δήθεν. Δεν βάζω στο ίδιο τσουβάλι εμένα τον χαβαλέ ερασιτέχνη με τον επαγγελματία αλλά:
Μας ενοχλεί στον καθένα από κάτι, αλλά πόσοι ροκάδες με αποψάρα , βγήκαμε ( βάζω και εμένα μέσα) να παίξουμε ελληνικά, ας τα πω παλιά τραγούδια; Ας είναι και δυο φορές τον χρόνο στο καφενείο του χωριού. Πως θα πάρει ανάσες η μουσική του τόπου μας αν δεν συμμετέχουμε εμείς σε δρώμενα; Στρατιές από Έλληνες κιθαρίστες ξέρουν από έξω και ανακατωτά όλο το Irish Tour (κόψε κάτι) του Γκάλαγκερ και τα folk των Ζέπελιν (το παράκανες) , αλλά δεν ξέρουμε να παίξουμε σωστά ούτε ένα συρτό.
Και μετά μας φταίνε οι άλλοι και οι κακές πολυεθνικές. Εγώ πάντως είμαι αισιόδοξος γιατί μπορεί να μην φαίνεται αλλά όλο και ανακαλύπτω δουλειές από μουσικούς πολύ καλούς με άποψη με σεβασμό με πολύ ταλέντο στο ιντερνετ. Νομίζω πατάμε σε καλό βηματισμό.

Δεν αμφιβάλω ότι υπάρχουν εξαιρετικοί καλλιτέχνες και στις μέρες μας αλλά και ότι θα υπάρχουν και στο μέλλον, Η αίσθηση που εξέφρασα στο προηγούμενο ποστ προκύπτει από το γεγονός ότι κανένας από αυτούς τους εξαιρετικούς καλλιτέχνες δεν είναι mainstream, και νομίζω ότι έτσι προκύπτουν οι παραδόσεις, το ''Μου παρήγγειλε τ' αηδόνι'' έχει περάσει από τη φάση mainstream κάποτε και από εκεί έφτασε να γίνει παραδοσιακό. Στις μέρες μας η φάση είναι τραπ... Τι παράδοση να προκύψει από αυτό σε κάνα αιώνα; Θα θεωρηθεί άραγε από τους νέους του μέλλοντος ο snik φολκλόρ; Παρωδία αυτό που περιγράφω και αμφιβάλω ότι θα υπάρχει καν σαν υποσημείωση

 

[Alter]

Και ένα κομμάτι από το τελευταίο άλμπουμ της βιολίστριας Μαρίας Μανουσάκη, που παρουσίασε στη Νέα Υόρκη πριν μια εβδομάδα, και στο Half Note εχτές (ένα βίντεο που έκανα εγώ παρεπιπτόντως). Με σπουδές στο Berklee, περίπου μία δεκαετία στη Νέα Υόρκη τώρα και μεγαλωμένη στην Κρήτη.

 

[WrTsXxx]

Όλα κρίνονται στο βάθος χρόνου.

Συμφωνώ, ο χρόνος είναι το κλειδί.

Θυμάμαι το Ross Daly να μιλάει συχνά για την έννοια του "διαχρονικού", όπως στο παρακάτω απόσπασμα (fractalart, 2018):

Χρ. Β: Πώς μπορούν να συμφιλιωθούν η παράδοση και η εξέλιξη στη μουσική και γενικότερα στην οικουμενική μας κοινωνία;
Ross Daly: Για μένα η πραγματική έννοια της παράδοσης εμπεριέχει εξ ορισμού την διάσταση της εξέλιξης, αλλιώς μιλάμε για φολκλόρ που δεν έχει καμία σχέση με τη ζωντανή και διαχρονική παράδοση. Το διαχρονικό είναι αυτό που έχει μια ισορροπημένη σχέση με τις τρεις διαστάσεις του χρόνου. Στηρίζεται στη συσσωρευμένη γνώση του παρελθόντος, λειτουργεί δημιουργικά στο παρόν και προτείνει στο μέλλον. Εγώ μόνο έτσι μπορώ να δω την παράδοση, οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται μια κακά μεταμφιεσμένη εκδοχή του κοινότυπου συντηρητισμού που, αντί να καλλιεργεί τη δημιουργικότητα, απλώς εμπεδώνει συνήθειες χωρίς τη συμμετοχή της συνείδησης.

✔ Ross Daly: «Ερωτευτείτε τη μουσική, όχι τον μουσικό» • Fractal

Συνέντευξη στη Χρυσούλα Βακιρτζή // * «Τα λέμε εμείς, Χρυσούλα», άκουσα με απορία, χτυποκάρδι και χαρά να μου λέει με σιγουριά ο Ρος Ντέιλυ, εκείνο το βροχερό απόγευμα που η Καβάλα –η πόλη μας- φιλοξενούσε τον σύγχρονο γκουρού τον μουσικών μας πραγμάτων, στο Παλιό Ωδείο. Και, ω του θαύματος...

www.fractalart.gr

 

[WrTsXxx]

Ένα παραδοσιακό τραγούδι διασκευασμένο από μια Ελληνίδα που ζει στην Ισλανδία:

 

[kpeyos]

Την παραδοσιακή μουσική μπορείς να την προσεγγίσεις μέσα από δύο μονοπάτια: Αυτό της συντήρησης, με καταγραφή, έρευνα, γνώση και προσπάθεια να φτάσεις στην αυθεντικότητα ή αυτό της προόδου, προσπαθώντας να της δώσεις τα σύγχρονα στοιχεία που χρειάζεται για να γίνει μέρος του παρόντος.

Στη δεύτερη περίπτωση δε χρειάζεται καν να πάρεις αυτούσια στοιχεία, ίσα ίσα αυτό δείχνει έλλειψη κατανόησης του τί είναι τέχνη. Μπορείς να διατηρήσεις τα σημαντικά, την αμεσότητα, το πάθος, την ένταση που βγάζουν αυτές οι μουσικές.

Αυτό λείπει και σε αυτό αποτυγχάνουν ξανά και ξανά όλοι: Προσωπικά σιχαίνομαι το "κλαίει-η-μάνα-μου-στο-μνήμα" έντεχνο, που συχνά-πυκνά ποστάρεται όταν συζητάμε για τέτοιες προσπάθειες. Μια συνέχεια του πολιτικού τραγουδιού των 80s, ξεπερασμένη εδώ και δεκαετίες, που μας ξαναήρθε να μακιγιαρισμένη με έναν ζουρνά...

Με τον ίδιο τρόπο επίσης ακούω VIC και σκέφτομαι ότι έχουν καταφέρει με χίλιους τόνους γκάζια να ευνουχίσουν όλη την ένταση και την αμεσότητα της παράδοσης στις διασκευές τους. Γιατί δεν έχουν να προτείνουν τίποτα. Στην πραγματικότητα είναι μια catchy λαϊκοπόπ φάση για 30ρηδες γκρούβαλους στην Ικαρία.

 

[Trolley]

Μία σχετικά πρόσφατη παρεξήγηση γύρω από τον όρο "παραδοσιακό" είναι ο δίσκος που έβγαλε ο άρρεν από τους Dead Can Dance, o Brendan Perry. Αυτός ο άξιος μουσικός, που τον ακούγαμε φανατικά στην εποχή του, έβγαλε ένα άλμπουμ με διασκευές ελληνικών ρεμπέτικων, το Songs of Disenchantment: Music from the Greek Underground (2020), το οποίο αξίζει να το ακούσετε και να συζητηθεί. Ιδού: