οι γώσσες χωριζονται σε συμβολικες και νοηματικες. κοιτα στο αρχικο κειμενο σε καποιο σημειο εξηγει.
Δυστυχως το αρχικό κείμενο είναι ενα κάρο μούφες. Το γιατί δεν είναι καν ανάγκη να το πούμε εδώ σε πρώτη φάση' date=' ξαναδιάβασε την "εξήγηση" για την οποία μιλάς και βρες τα λογικά άλματα τα παιχνίδια με τις λέξεις και τις τερατολογίες. Νοησιακά που είναι το κοντινότερο πράγμα που υπάρχει σε αυτό που λές, είναι ένα όνομα που έχει δωθεί στην υποτιθέμενη συμβολική γλώσσα στην οποία επεξεργάζεται πληροφορίες ο εγγέφαλος (η οποία προφανώς δεν γίνεται να είναι φυσική γλώσσα)
Εγω εξ αρχης μίλησα για τις αλλες. όσο για τη σαλτσα παιζει να εχεις δικιο αλλα αν ήταν μονο αυτη δεν θα υπήρχε προβλημα.
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Οι λέξεις που υπακούουν σε κάθε χρονική στιγμή το συντακτικό και τη γραμματική/μορφολογία που χρησιμοποιούν οι φυσικοί ομιλητές μιας γλώσσας, ανήκουν τότε σε εκείνη τη γλώσσα. Το απο που προήλθαν, μπορεί να είναι απο οπουδήποτε. Με δάνεια, με κατασκευή με σύνθεση, με παραφθορά, δεν έχει καμμία σημασία. Οι μόνες λέξεις που δεν αλλάζουν έυκολα και δεν δανείζονται είναι πράγματα όπως οι σύνδεσμοι, αντωνυμίες κτλ.
Κοίτα ένα κατάλογο λέξεων με τις προελέυσεις τους να μου πεις που βρίσκεις το πρόβλημα:
Ι
(α) λέξεις ινδοευρωπαϊκές, π.χ. πατέρας, θυγατέρα, γυναίκα, βόδι, δέντρο, φως, γλυκός, ένα, εσύ, είμαι, τρέχω, σήμερα, και.
(β) λέξεις προελληνικές, π.χ. θάλασσα, νησί, κυπαρίσσι, ελιά, σέλινο, σαργός, σπάρος, βασιλιάς, θάλαμος, θίασος, τύραννος, χαλκός, Κόρινθος, Ζάκυνθος, Παρνασσός, Λυκαβηττός, Κάλυμνος, Θάσος, Όλυμπος.
(γ) λέξεις ανατολίτικες, π.χ. αγγαρεία, παράδεισος, σατράπης (περσικές), άλφα, βήτα (φοινικικές), περιστέρι (σημιτική), πυραμίδα (αιγυπτιακή).
(δ) λέξεις εβραϊκές, όπως αμήν, χερουβείμ, σατανάς, ωσαννά, Γολγοθάς, Μεσσίας, Πάσχα, Ιωάννης, Μαρία, Μιχάλης.
(ε) λέξεις λατινικές, όπως ροδάκινο, κελί, κάρβουνο, μαντίλι, κάμπος, ράσο, κάλαντα, Ιανουάριος, λουρί, σπίτι, ταβέρνα, στάβλος, άσπρος, μαύρος, ακουμπώ, διαφεντεύω.
ΙΙ
(α) Λέξεις από τις βαλκανικές γλώσσες
(i) σλαβικές: κοτέτσι, ρούχο, σανός, τσέλιγκας, ντόμπρος, Αράχοβα, Γρεβενά, Ζαγόρι.
(ii) βλάχικες: μανούρι, μπουμπούκι, στουρνάρι.
(iii) αρβανίτικες: γκιόνης, μπαμπέσης, πλιάτσικο, φλογέρα, Γκούρα, Λιόπεσι, Μενίδι, Σούλι, Τατόι.
(β) Λέξεις ιταλικές, π.χ. κάβος, μαΐστρος, φουρτούνα, κάλτσα, καπέλο, κουβέρτα, μαραγκός, βαρέλι, καρέκλα, μπαστούνι, μπαρμπούνι, γαρίφαλο, φράουλα, κομπόστα, μπριζόλα, σαλάτα, βιολί, μπιλιάρδο, τάλιρο, κουμπάρος, φρέσκος.
(γ) Λέξεις τούρκικες, π.χ. γιαούρτι, κανταΐφι, κουραμπιές, ντολμάς, πιλάφι, καζάνι, κουβάς, μασιά, μπρίκι, φλιτζάνι, παπούτσι, τσέπη, ταβάνι, τζάκι, τζάμι, μιναρές, παράς, γιασεμί, καρπούζι, μανάβης, μπαρούτι, άχτι, καΐκι, κέφι, τενεκές.
ΙΙΙ
(i) λέξεις γαλλικές: ζακέτα, μπλούζα, κολόνια, πούδρα, λικέρ, φοντάν, βαλς, πανσιόν, ρεκλάμα, σανατόριο, αεροπλάνο, ράδιο.
(ii) λέξεις αγγλικές: βαγόνι, γαλόνι, καμπίνα, μπιφτέκι, ρεκόρ, σάντουιτς, σάλι, σπορ, τένις, τουρισμός, χιούμορ.
(iii) λέξεις γερμανικές (έμμεσα): βερμούτ, ποτάσα, τάλιρο, τσίγκος.
ΙV
α) αρχαίες λέξεις, που ξαναμπήκαν στη γλώσσα μας, αφού για αιώνες πολλούς είχαν πάψει να λέγονται, π.χ. ανακωχή, καθηγητής, κατάστημα, γυμνάσιο, μητρικός, ξενοδοχείο, αεροπόρος, συμβόλαιο.
β) νεόπλαστες λέξεις ή νεολογισμοί, που δεν λέγονταν στην αρχαία ελληνική, αλλά τις έπλασαν οι λόγιοι, όταν τις χρειάστηκαν, από λέξεις αρχαίες ή από στοιχεία τους, π.χ. αισιοδοξία, αστεροσκοπείο, αεροδρόμιο, δημοσιογράφος, δρομολόγιο, οικογένεια, ουσιαστικό, πυροσβέστης, ταχυδρομείο, χωροφυλακή.
http://anorthografies.blogspot.com/2006/11/blog-post.html
Υ.Γ. I'm back
:lol:
Πάντως είναι σαφές ότι η ελληνική γλώσσα ήταν από τις σημαντικότερες στην ιστορία, αλλά θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είχε και τα μέσα να διαδοθεί! Γιατί αν μια φυλή στην Αφρική είχε μια ευφυέστατη γλώσσα, νομίζω δε θα το μάθουμε ποτέ, αφού ποτέ δεν είχαν έναν Αλέξανδρο ή ένα Βυζάντιο ώστε να τη διατηρήσει/διαδόσει 
