Τα πάντα είναι θέμα κοινωνικής θεσμοθέτησης και αντίληψης.
Ο άνδρας από τη στιγμή που γεννιέται, ζει με το αρχέτυπο του πατέρα. Η μαμά το διώχνει από τη κουζίνα και το στέλνει να παίξει μπάλα με τα παιδιά της γειτονιάς. Ο μπαμπάς τον παίρνει μαζί του στη δουλειά και του δείχνει τη μαγική συνταγή του να σηκώνεις μια οικογένεια στις πλάτες του. Όλα στο δωμάτιό του είναι μπλε και τα παιχνίδια του έχουν να κάνουν με πόλεμο, τσαμπουκά και βαρβατίλα.
Ο Κάρλ Γούνγκ υποστήριζε οτι ο άνθρωπος υπακούει σε 2 προαιώνια στερεότυπα. Αυτό του Σοφού Γέροντα (που αντιπροσωπεύει τη βαθιά γνώση και τη σοφία), και αυτό της Μεγάλης Μάνας (που αντιπροσωπεύει την πίστη και την αιώνια, απεριόριστη και ανιδιοτελή, αγάπη). Η τέχνη είναι ενα μέσο κοινωνικοποίησης. Πολλοί, αντλούν την ικανοποίηση από τα δύο αυτά αρχέτυπα μέσα στη μουσική. Αν θέλετε το αναλύουμε περαιτέρω, αλλά νομίζω οτι καταλάβατε τι περίπου θέλω να πω.
Τώρα, κοινωνικά, ο άντρας πρέπει να παλέψει περισσότερο από μια γυναίκα. Εκείνος είναι που θα πρέπει (και λέω πρέπει όχι κατά τη δική μου, αλλά την κοινωνική άποψη) να βρει δουλειά που θα συντηρεί, τόσο εκείνον, όσο και την οικογένειά του. Θα πρέπει να έχει μια κοινωνική καταξίωση και, ει δυνατόν, να έχει εξουσία στα χέρια του (να είναι μούρη). Αλλιώς δεν είναι άντρας* (MAX τεύχος 342 σελ. 53, Κωστόπουλος).
Η γυναίκα, σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα (lifestyle, μαμά, φίλες, ΑΝΤΡΕΣ), δεν έχουν να κάνουν τίποτα άλλο από το να είναι πολύ όμορφες και να γαμ#%@νται καλά, προκειμένου να έχουν την αντίστοιχη καταξίωση που εμείς οι άντρες (ώ, ναι, δεν είμαι γυναίκα) έχουμε να παλέψουμε για να αποκτήσουμε.
Κάποιοι δεν μπορούν, δεν θέλουν, δεν έχουν τον τσαμπουκά ή τη βαρβατίλα που χρειάζεται ο ρόλος του άντρα. Και έτσι καταφεύγουν στις τέχνες προκειμένου να νοιώσουν την αγάπη από, την πίστη σε, και την συναναστροφή με τα δύο αυτά αρχέτυπα.
Είμαστε πιο πολλοί γιατί είναι πιο δύσκολα τα απαιτούμενά μας για την καταξίωση.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμπυκνωθούν σε αυτό που είπε ο Eric Burton όταν τον ρωτήσανε γιατί ασχολήθηκε με την μουσική.
"Για να γαμ#%ω", ξέροντας οτι δεν είναι όμορφος.
Προκειμένου να αποφευχθούν τα όποια δυσμενή σχόλια σας λέω οτι εγώ δεν πιστεύω οτι ο ρόλος της γυναίκας είναι δεύτερος και οτι η γυναίκα δεν έχει να παλέψει για τίποτα. Αυτό που λέω είναι οτι η κοινωνία θέλει τις γυναίκες να υπηρετούν το ρόλο της υπακοής σε εμάς και στο θεσμό της οικογένειας. Φταίμε και εμείς που είμαστε τόσο άμετρα και ανυπέρβλητα μαλάκες που δίνουμε περισσότερη προσοχή στα ξέκωλα και όχι στις κανονικές, νοήμονες γυναίκες. Και δεν δίνουμε σε αυτές (σε ενα υποσύνολο εννοώ βέβαια) την ευκαιρία να παλέψουν για να κερδίσουν πράγματα άλλα από μια οικογένεια.
Φιλικά
Terumi