Ενδιαφέρον εγχείρημα το οποίο όμως, κατά την άποψή μου, δεν είναι (και δε θα μπορούσε ποτέ να είναι) επιτυχημένο συνολικά. Π.χ. η ερμηνεία του One είναι λίγο αστεία. Κάποια κομμάτια πάντως ακούγονται ωραία.
Σημειολογικά, το ότι η χορωδία μπαίνει με το for whom the bell tolls, φανερώνει ενδεχομένως και τη χιουμοριστική διάθεση της μαέστρου.