- Μηνύματα
- 169
- Πόντοι
- 16
Σε ορισμένα σημεία το ντοκιμαντέρ είναι τραγέλαφος. Και παρακαλώ να μην απαντηθεί ότι είναι πτυχιακή εργασία κλπ, το κατανοήσαμε αυτό, από τη στιγμή όμως που είναι διαθέσιμο σε δημόσια θέα, τότε επιδέχεται κριτικών.
Και μάλιστα δεν έχει να κάνει τόσο με την παραγωγή, αλλά με όσα ακούγονται εκεί μέσα.
Απόλυτες απόψεις και θεοποίηση συγκροτημάτων που ήταν τουλάχιστον αστεία. Ή ξέρω γω μια τάση εχθρικότητας απέναντι σε όλους και σε όλα "το ελληνικό hammer δυστυχώς υπάρχει ακόμα". Εμ βέβαια έπρεπε να μείνουμε με τα ΦΑΝΖΙΝ που ήταν γνήσια ξέρω γω και τα έφτιαχναν δικοί μας όπου ο ένας αποθέωνε τον άλλο. Τι επαγγελματισμός κλπ, είμαστε μέταλ λέμε.
Ή το άλλο... ο σωστός ο μεταλλάς πρέπει να ασχολείται ΜΟΝΟ με το μέταλ. Όλη μέρα μέταλ, όλη η ζωή μέταλ, όλη η κοσμοθεωρία μέταλ. Εξάλλου "χέβυ μέταλ και γκόμενα δεν συμβασίζει, άμα θέλουν ας το πάρουνε χαμπάρι". Ευτυχώς βέβαια το μέταλ δεν είναι όλη αυτή η παρακμή και ευτυχώς η νέα γενιά δεν ασχολείται με τέτοιες σάπιες λογικές.
Ένα διαρκές παράπονο ότι δεν πήγανε μπροστά οι μπάντες μας γιατί μας πολεμάνε/δεν πιάνουν τον ήχο μας/δεν μας δίνει λεφτά το κράτος. Βέβαια το να σκεφτεί κανείς ως πιθανότητα ότι οι μπάντες τους πραγματικά δεν ακούγονταν, ούτε καν. Εγώ δεν λέω ότι οι συνθήκες δεν ήταν δύσκολες, ότι κάποιοι μουσικοί δεν αδικήθηκαν κλπ. Αλλά δεν ήταν αυτός ο κανόνας, καμία ευρωπαϊκή αγορά δεν είχε ανάγκη για "λυκειακό μέταλ" από την Ελλάδα. Γιατί οι περισσότερες μπάντες αυτό ακριβώς προσέφεραν.
Ο άλλος πχ ο παππούς παίζει ακόμα (μαγκιά του) αλλά τι να την κάνω τη γνώμη ενός ανθρώπου που στην εποχή μας αδυνατεί να κατανοήσει έννοιες όπως ίντερνετ πχ; Είσαι εκτός κόσμου, δεν γίνεται έτσι.
Από ένα σημείο και μετά το αφιέρωμα επικεντρώνει στην eat metal και κάτι τέτοιες ιστορίες με live από τελειωμένες μπάντες των 80s που έγιναν την προηγούμενη δεκαετία και πραγματικά δεν αφορούν κανέναν.
Δεν είναι αυτό το metal της Ελλάδας.
Και μάλιστα δεν έχει να κάνει τόσο με την παραγωγή, αλλά με όσα ακούγονται εκεί μέσα.
Απόλυτες απόψεις και θεοποίηση συγκροτημάτων που ήταν τουλάχιστον αστεία. Ή ξέρω γω μια τάση εχθρικότητας απέναντι σε όλους και σε όλα "το ελληνικό hammer δυστυχώς υπάρχει ακόμα". Εμ βέβαια έπρεπε να μείνουμε με τα ΦΑΝΖΙΝ που ήταν γνήσια ξέρω γω και τα έφτιαχναν δικοί μας όπου ο ένας αποθέωνε τον άλλο. Τι επαγγελματισμός κλπ, είμαστε μέταλ λέμε.
Ή το άλλο... ο σωστός ο μεταλλάς πρέπει να ασχολείται ΜΟΝΟ με το μέταλ. Όλη μέρα μέταλ, όλη η ζωή μέταλ, όλη η κοσμοθεωρία μέταλ. Εξάλλου "χέβυ μέταλ και γκόμενα δεν συμβασίζει, άμα θέλουν ας το πάρουνε χαμπάρι". Ευτυχώς βέβαια το μέταλ δεν είναι όλη αυτή η παρακμή και ευτυχώς η νέα γενιά δεν ασχολείται με τέτοιες σάπιες λογικές.
Ένα διαρκές παράπονο ότι δεν πήγανε μπροστά οι μπάντες μας γιατί μας πολεμάνε/δεν πιάνουν τον ήχο μας/δεν μας δίνει λεφτά το κράτος. Βέβαια το να σκεφτεί κανείς ως πιθανότητα ότι οι μπάντες τους πραγματικά δεν ακούγονταν, ούτε καν. Εγώ δεν λέω ότι οι συνθήκες δεν ήταν δύσκολες, ότι κάποιοι μουσικοί δεν αδικήθηκαν κλπ. Αλλά δεν ήταν αυτός ο κανόνας, καμία ευρωπαϊκή αγορά δεν είχε ανάγκη για "λυκειακό μέταλ" από την Ελλάδα. Γιατί οι περισσότερες μπάντες αυτό ακριβώς προσέφεραν.
Ο άλλος πχ ο παππούς παίζει ακόμα (μαγκιά του) αλλά τι να την κάνω τη γνώμη ενός ανθρώπου που στην εποχή μας αδυνατεί να κατανοήσει έννοιες όπως ίντερνετ πχ; Είσαι εκτός κόσμου, δεν γίνεται έτσι.
Από ένα σημείο και μετά το αφιέρωμα επικεντρώνει στην eat metal και κάτι τέτοιες ιστορίες με live από τελειωμένες μπάντες των 80s που έγιναν την προηγούμενη δεκαετία και πραγματικά δεν αφορούν κανέναν.
Δεν είναι αυτό το metal της Ελλάδας.