ndnikola είπε:
Να εξηγήσω καλύτερα ποιά διαφορά βλέπω ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις (της δικής σου μουσικής που έχω ακούσει και του έφαγες Χ): η πρώτη, είναι ένα αποτέλεσμα πηγαίου συναισθήματος, δίχως ειρωνική/σαρκαστική/χιουμοριστική διάθεση (τουλάχιστον όπως το έχω αντιληφθεί) από αισθητικής πλευράς. Με άλλα λόγια, όπως έχω καταλάβει τουλάχιστον, εσύ δεν γράφεις την μουσική που γράφεις με σκοπό να σατυρίσεις κάποιο μουσικό είδος ή πολιτισμικό φαινόμενο, γι' αυτό και δεν είναι εύκολο να παρεξηγηθεί.
Απεναντίας, το κομμάτι του OP, μολονότι σατυρίζει (όπως μας είπε και ο OP) την όλη ελαφρολαϊκή (?) κουλτούρα του 'σφύριξα κι έληξες', εαν ακουστεί από ένα ευρύ κοινό όπως το ελληνικό στα κλαμπάκια (κοινό το οποίο μάλλον δεν θα πάρει πρέφα ότι πρόκειται περί σάτυρας) απλώς θα επιφέρει το αντίθετο αποτέλεσμα: θα ενισχύσει, ουσιαστικά, ένα φαινόμενο το οποίο είχε σκοπό αρχικά να σατυρίσει. Θέλω να δώσω έμφαση στο ότι ενδέχεται να έχει άλλο στο μυαλό του ο marios σε σχέση με το κομμάτι: εκφράζω απλώς αυτά που έχω καταλάβει εγώ όσον αφορά την αρχική του πρόθεση.
Το υπαρξιακό του πράγματος: θεωρώ ότι ο καλλιτέχνης δεν πρέπει να έχει ως αυτοσκοπό το κέρδος από την ωμή,αμάσητη κατανάλωση του έργου του. Κι εγώ θα ήθελα η μουσική μου να αρέσει σε πολύ κόσμο, αλλά έχοντας πλήρη επίγνωση ότι του αρέσει γιατί καταλαβαίνει αυτό που έχω να του πώ, και όχι επειδή παίζω με όμορφη jazzmaster ;D.
Κατά τη γνώμη μου , τα παραγωγικά αίτια της βούλησης που ώθησαν έναν καλλιτέχνη σε μια σύνθεση, αντικειμενικά δεν μπορεί να είναι γνωστά στο ευρύ κοινό (και ούτε έχουν σημασία κατά τη γνώμη μου- εκτός αν είσαι Ιστορικός της Τέχνης) .
Μπορεί κάποιος καλλιτέχνης να ξεκίνησε από εντελώς άλλη βάση ένα έργο, και τελικά αυτό να έγινε αποδεκτό στο κοινό για εντελώς άλλους λόγους.
Δεν θέλω να προσωποποιήσω τη συζήτηση, αλλά μιας και έγινε με το Track του OP, θα δανειστώ το παράδειγμα του «έφαγες Χ».
Μπορεί όντως με αυτό (δεν το ξέρω απόλυτα καταφατικά) να ήθελε να σατιρίσει μια κατάσταση. Αν όμως βρεθεί ένας «καψόυρης- καψούρα» ;D που μπορεί να ταυτιστεί στα σοβαρά μέσω αυτού του τραγουδιού και να τον κάνει (αυτό) να περάσει καλά, μικρή σημασία έχει , κατά τη γνώμη μου, ποιος ήταν ο αρχικός σκοπός – στόχος του καλλιτεχνήματος.
Γενικά σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας, καλό είναι να
έχουμε ένα πρόγραμμα στην πορεία μας , μια στρατηγική, αλλά πάντα υπάρχει και ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. Εκεί καλό θα ήταν να μπορούμε να προσαρμοζόμαστε και να επανασχεδιάζουμε.
Αν λοιπόν σε κάποιον που έγραψε το «έφαγες Χ», έστω και για πλάκα – σάτιρα, παρουσιαζόταν η ανέλπιστη ευκαιρία να αρέσει , γι όποιους λόγους, σε πολύ κόσμο, και μια εταιρία του έλεγε: «Λοιπόν πάρε αυτά τα $$$$$$$$ και γράψε μου έξι άλλα παρόμοια», εκεί λοιπόν καλείσαι να αποφασίσεις.
Ή λες «φερτά» και το κάνεις. Ή λες , «όχι αυτό το έκανα για πλάκα, δεν με εκφράζει, δεν μπορώ να το ξανακάνω».
Αν με ρωτάς προσωπικά, θα έκανα το πρώτο.
;D
