Live performance στη σύγχρονη εποχή.

[Jazzjoker]

Το ευρύτερο θέμα/προβληματισμός που πολύ ωραία εκφράζει ο Αργύρης στο αρχικό ποστ, είναι κάτι που έχουμε συζητήσει πολλάκις και με διάφορες αφορμές.

Προφανώς και όταν καλείς κάποιον να πληρώσει για να σε παρακολουθήσει ζωντανά, είναι δεδομένο ότι "υπόσχεσαι" ότι εκτός του ότι θα σε ακούσει να ερμηνεύεις, θα σε δει κι όλας. Κι ότι αυτό το θέαμα θα είναι άξιο ύπαρξης αλλιώς ποιος ο λόγος να μη μείνει εκεί που είναι και να σε ακούσει ηχογραφημένο; Το τι είναι "άξιο" βέβαια καθορίζεται από το είδος του έργου που ερμηνεύεις. Σε μια όπερα π.χ. η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια ενώ σε μια ροκ/μέταλ συναυλία η κίνηση της μπάντας, η επικοινωνία του frontman με το κοινό κ.o.κ.

Στο πεδίο του ζωντανού μουσικού performance, μέχρι προσφάτως, το θέαμα λειτουργούσε επικουρικά. Οκ υπήρχαν και υπάρχουν εξαιρέσεις τύπου KIng Diamond ξέρω γω αλλά αυτό είναι κάτι ειδικό. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η μουσική ήταν ο πρωταγωνιστής και το όποιο θέαμα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Το οποίο είναι λογικό μια και ο εκτελεστής μουσικού έργου δηλώνει κατ' αρχήν μουσικός και δευτερευόντως διασκεδαστής/παρουσιαστής/ακροβάτης/ηθοποιός και όχι το αντίστροφο. Το αντίστροφο φυσικά υπήρχε και υπάρχει ακόμα. Βλέπε broadway musicals και γενικά θεατρικές παραστάσεις με άφθονο μουσικό περιεχόμενο. Εκεί, το πρωτεύον είναι προφανώς το show και παρόλο που υπάρχουν εκτελεστές που μπορούν να τα κάνουν όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο, ουδείς θα ψέξει έναν χορευτή αν τραγουδήσει μια πράσινη. Αντιστρόφως, ουδείς έψεξε τον Brian Johnson ή τον Bruce Dickinson ξέρω γω επειδή έχασαν ένα βήμα της χορογραφίας. Με λίγα λόγια κρίνεσαι για τη "δηλωμένη" ιδιότητά σου. Τα υπόλοιπα είναι έξτρα.

Μέχρι που φτάσαμε στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας της εικόνας όπου στο πεδίο της καλλιτεχνίας τουλάχιστον δε νοείται πλέον ένα έργο να μη συνοδεύεται από εικόνα, εξ ου και ελάχιστοι πλέον ασχολούνται με την ανάγνωση βιβλίων, την ακρόαση "δίσκων" κλπ. Επιπροσθέτως, οι έως τώρα άγραφοι κανόνες που αναφέρω παραπάνω, σε πολύ μεγάλο κομμάτι του πεδίου της μουσικής εκτέλεσης, καταρρίπτονται. Δηλαδή πλέον το θέαμα είναι σημαντικότερο από τη μουσική και ακόμα κι αν δηλώνεις μουσικός, απαιτείται από εσένα να είσαι σε τουλάχιστον υψηλό επίπεδο και showman/woman. Φυσικά υπάρχουν είδη όπου κάτι τέτοιο δε συμβαίνει αλλά αν θέλουμε να μιλάμε για top of the crop δημοφιλείς καλλιτέχνες, το πολύ ανεπτυγμένο showmanship είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Επίσης αυτή η αλλαγή του focus ας πούμε, επηρεάζει και τους νέους καλλιτέχνες που παλεύουν να στήσουν μια καριέρα. Μπορεί να είσαι τεράστιος συνθέτης και ερμηνευτής. Από αυτούς που εμφανίζονται μία φορά στα 200 χρόνια. π.χ. Αν δεν έχεις παρουσία/εικόνα, θα μείνεις στην αφάνεια. Χωρίς youtube, instagram, tik tok κλπ. είναι πλέον εντελώς αδύνατο να σε μάθει ο κόσμος γιατί πολύ απλά, αν δεν έχουμε και κάτι να βλέπουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσουμε να ακούσουμε πάνω από 15 δευτερόλεπτα.

Υπό τη σκιά των παραπάνω, δε θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση ούτε το live playback, ούτε τίποτα. Εδώ είμαστε πια στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής παράδοσης της πολύ εμπορικής ποπ στα χέρια ΑΙ. Το μόνο σίγουρο είναι όλα αλλάζουν κι έχουμε να δούμε πολλά ακόμα.

 

[manosx]

Tamtam, γραφεις ολοκληρο επος, για να υποστηριξεις οτι βγαινει σημερα φρεσκια αξιολογη μουσικη, και για αποδειξη βαζεις μουσικη 50 και 60 ετων, παιγμενη σημερα.

Λιγο θορυβο απο βινυλιο να μιξαρεις χαμηλα μεσα στο κομματι, και μετα ειναι να βαζεις στοιχηματα για τη χρονια κυκλοφοριας και να τρως τα φραγκα του κοσμακη

Αν ειναι αυτη η καινουργια μουσικη, το κλεισαμε το μαγαζι.

Το κλεισαμε το μαγαζι.

 

[Terry RoscoeBeck5]

Το κλεισαμε το μαγαζι.

Σας το λέω καιρό τώρα, αξιότιμοι συνάδελφοι...

 

[Trolley]

Φυσικά υπάρχουν είδη όπου κάτι τέτοιο δε συμβαίνει αλλά αν θέλουμε να μιλάμε για top of the crop δημοφιλείς καλλιτέχνες, το πολύ ανεπτυγμένο showmanship είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Επισημαίνω (όντως σύμφωνος) ότι η παγίδα είναι σε αυτό το top-of-the-crop. Πάντα μου φαινόταν κωμικοτραγικό ότι οι περισσότεροι που πιάνουν μία ηλεκτρική θικάρα στα χέρια, νομίζουν ότι έχουν μπει σε μία ατραπό για την αιωνιότητα. Κανείς δε σκέφτεται με όρους μικρού και πιστού κοινού, και κανείς δε θυμάται αυτό που είχε πει ο Πιάτσολα ότι πρέπει πρώτα να γίνεις εθνικός πριν γίνεις διεθνής.

 

[TamTam Radio]

Tamtam, γραφεις ολοκληρο επος, για να υποστηριξεις οτι βγαινει σημερα φρεσκια αξιολογη μουσικη, και για αποδειξη βαζεις μουσικη 50 και 60 ετων, παιγμενη σημερα.

Λιγο θορυβο απο βινυλιο να μιξαρεις χαμηλα μεσα στο κομματι, και μετα ειναι να βαζεις στοιχηματα για τη χρονια κυκλοφοριας και να τρως τα φραγκα του κοσμακη

Αν ειναι αυτη η καινουργια μουσικη, το κλεισαμε το μαγαζι.

Το κλεισαμε το μαγαζι.

Eυχαριστώ για την απάντηση. Καθώς έγραψα, δεν θα ασχοληθώ με προσωπική περιπτωσιολογία -δηλ. για ποιον λόγο εμένα μου αρέσει η μουσική που φτιάχνεται με αυτά τα υλικά και κάποιου άλλου κάτι άλλο.
Υπάρχουν ένα σωρό συγχρονοι καλλιτέχνες που φτιάχνουν μια χαρά μουσική με αγνά υλικά , που μαγειρεύουν ένα φαγητό με μεράκι, γνώση, αγνά υλικά και προθέσεις και όχι με φαστ φουντ λογική.
Δεν θέλω beef, μια τοποθέτηση έκανα για το ότι γράφεται και παίζεται σπουδαία μουσική "εξαποανέκαθεν". Απλά στη συγχρονη εποχή, η πληροφορία είναι αχανής και ο λευκός θόρυβος απέραντος όποτε πρέπει να ψάξει (ίσως) καλύτερα ή περισσότερο κάποιος που αναζητά κάτι αυθεντικό.

 

[Jazzjoker]

με όρους μικρού και πιστού κοινού

Ναι έτσι είναι γιατί, εκτός των άλλων, η δυνατότητα της ταχύτατης, δυνητικής έκθεσης σε μεγάλο αριθμό κοινού, δημιουργεί την πλάνη ότι πάμε κατευθείαν για world class.

 

[manosx]

Ουτε εγω θελω beef, και νομιζω οτι και το θεμα δεν πολυσηκωνει beef.

Προσωπικα παντα ψαχνω καινουργια μουσικη, και δε μιλαω απαραιτητα για καινουργια ΧΡΟΝΙΚΑ μουσικη, αλλα καινουργια ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Η ιστορια της μουσικης ειναι μεγαλη και πλουσια, και οσο και να την ψαχνεις, ακομα και για να εχεις μια ελαχιστη και επιφανειακη επαφη με τις περισσοτερες εκφρασεις της ειναι δυσκολο, αν οχι αδυνατο.

Οποτε θα δωσεις εμφαση IMHO σε ΡΕΥΜΑΤΑ μουσικης, οχι σε απομονωμενα πραγματα, διοτι και αδυνατο εντελως ειναι κατι τετοιο, αλλα και οταν ενα ειδος μουσικης γινεται ρευμα, αποκτα πολλαπλες εκφρασεις μεσα απο διαφορους καλλιτεχνες που το υπηρετουν αρα εξελισσεται, και φυσικα εξ ορισμου σημαινει οτι αγγιζει και πολλους ακροατες, αρα ειναι πιθανοτερο οτι εχει πραγματι κατι να πει.


Αυτο ειναι η αποδειξη οτι δεν εχει κλεισει το μαγαζι, ενα καινουργιο μουσικο ρευμα, που θα εχει οσο το δυνατον μεγαλυτερη απηχηση. Το αν θα μου αρεσει για να το ακολουθησω και να εντρυφησω σε αυτο δε με νοιαζει, ειλικρινα δε με νοιαζει, ουτε το grunge μου αρεσε 30 χρονια πριν, αλλα ηταν ρευμα, ποιος μπορει να πει το αντιθετο.


Αν σημερα η προταση ειναι funk και soul, που οταν ηταν ρευμα δεν ειχε η μιση ελλαδα ρευμα παει, εκλεισε το μαγαζι.

 

[TamTam Radio]

Ουτε εγω θελω beef, και νομιζω οτι και το θεμα δεν πολυσηκωνει beef.

Προσωπικα παντα ψαχνω καινουργια μουσικη, και δε μιλαω απαραιτητα για καινουργια ΧΡΟΝΙΚΑ μουσικη, αλλα καινουργια ΓΙΑ ΜΕΝΑ. Η ιστορια της μουσικης ειναι μεγαλη και πλουσια, και οσο και να την ψαχνεις, ακομα και για να εχεις μια ελαχιστη και επιφανειακη επαφη με τις περισσοτερες εκφρασεις της ειναι δυσκολο, αν οχι αδυνατο.

Οποτε θα δωσεις εμφαση IMHO σε ΡΕΥΜΑΤΑ μουσικης, οχι σε απομονωμενα πραγματα, διοτι και αδυνατο εντελως ειναι κατι τετοιο, αλλα και οταν ενα ειδος μουσικης γινεται ρευμα, αποκτα πολλαπλες εκφρασεις μεσα απο διαφορους καλλιτεχνες που το υπηρετουν αρα εξελισσεται, και φυσικα εξ ορισμου σημαινει οτι αγγιζει και πολλους ακροατες, αρα ειναι πιθανοτερο οτι εχει πραγματι κατι να πει.


Αυτο ειναι η αποδειξη οτι δεν εχει κλεισει το μαγαζι, ενα καινουργιο μουσικο ρευμα, που θα εχει οσο το δυνατον μεγαλυτερη απηχηση. Το αν θα μου αρεσει για να το ακολουθησω και να εντρυφησω σε αυτο δε με νοιαζει, ειλικρινα δε με νοιαζει, ουτε το grunge μου αρεσε 30 χρονια πριν, αλλα ηταν ρευμα, ποιος μπορει να πει το αντιθετο.


Αν σημερα η προταση ειναι funk και soul, που οταν ηταν ρευμα δεν ειχε η μιση ελλαδα ρευμα παει, εκλεισε το μαγαζι.

Δεν διαφωνώ σε κάτι εκτός από τις δυο τελευταίες παραγράφους που με μπερδεύουν, αναφορικά με το αν"έκλεισε ή όχι το μαγαζί".

Μια χαρά σύγχρονη είναι η πρόταση funk και soul, jazz ή reggae. Oρισμένα πράγματα είναι αξεπέραστα γιατί είναι αυθεντικά και συνιστούν σημείο αναφοράς και όχι μόνο νοσταλγικό spot.
Μακάρι να επιβιώσουν στο μέλλον το ίδιο και τα, νεότερα χρονολογικά, είδη π.χ. το math rock ή το djent, αλλά και πολύ αμφιβάλλω και αδιαφορώ γι' αυτά.

Στην υπόλοιπη ΕΕ, όποτε παίζουν συγκροτήματα όπως π.χ. οι Derek Trucks band, πηγαίνει ο κόσμος με τρένο (pun intented) και από διπλανές χώρες για να προσκυνήσει και να τους ακούσει! Σιγά μην απορρίψουμε την ιστορία της μουσικής επειδή τη δεκαετία του 70 που μεσουρανούσε η funk, η δική μας χώρα ήταν στο γύψο. Δεν παέι έτσι!



Μα τι υπέροχο πράγμα που εόιναι η ζωντανή μουσική... ποιο instagram τώρα... Εκεί παίζουν για ενάμισι λεπτό ο καθένας/καθεμια

 

[manosx]

Διαφωνω καθετως.

Λατρευω το μπαροκ, και 300 χρονια μετα υπαρχει ικανο κοινο για τις συγχρονες, πολυ ποιοτικες μπαροκ παραστασεις και ηχογραφησεις.

Δε νομιζω ομως οτι λεει τιποτα αυτο για την πρωτογενη μουσικη του σημερα.

 

[TamTam Radio]

Διαφωνω καθετως.

Λατρευω το μπαροκ, και 300 χρονια μετα υπαρχει ικανο κοινο για τις συγχρονες, πολυ ποιοτικες μπαροκ παραστασεις και ηχογραφησεις.

Δε νομιζω ομως οτι λεει τιποτα αυτο για την πρωτογενη μουσικη του σημερα.

Δεν καταλαβαίνω σε τι διαφωνείς. Εγω πάντως δεν διαφωνώ ούτε με αυτό που έγραψες.

 

[manosx]

Απλα ΙΜΗΟ δεν ειναι συγχρονη προταση ουτε το funk ουτε το baroque

 

[TamTam Radio]

Απλα ΙΜΗΟ δεν ειναι συγχρονη προταση ουτε το funk ουτε το baroque

Eντάξει, τώρα κατάλαβα που διαφωνούμε. Στο ότι δεν θεωρείς "συγχρονη πρόταση" ούτε "πρωτογενή μουσική του σήμερα" έναν καλλιτέχνη που έκανε άλμπουμ πέρυσι (2024) και είναι 29 χρονών, όπως ο Μarcus King.
Δεν θα μαλώσουμε κιόλας! καλό μεσημέρι

 

[Shelter]

Προφανώς και όταν καλείς κάποιον να πληρώσει για να σε παρακολουθήσει ζωντανά, είναι δεδομένο ότι "υπόσχεσαι" ότι εκτός του ότι θα σε ακούσει να ερμηνεύεις, θα σε δει κι όλας. Κι ότι αυτό το θέαμα θα είναι άξιο ύπαρξης αλλιώς ποιος ο λόγος να μη μείνει εκεί που είναι και να σε ακούσει ηχογραφημένο; Το τι είναι "άξιο" βέβαια καθορίζεται από το είδος του έργου που ερμηνεύεις. Σε μια όπερα π.χ. η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια ενώ σε μια ροκ/μέταλ συναυλία η κίνηση της μπάντας, η επικοινωνία του frontman με το κοινό κ.o.κ.

Στο πεδίο του ζωντανού μουσικού performance, μέχρι προσφάτως, το θέαμα λειτουργούσε επικουρικά. Οκ υπήρχαν και υπάρχουν εξαιρέσεις τύπου KIng Diamond ξέρω γω αλλά αυτό είναι κάτι ειδικό. Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων η μουσική ήταν ο πρωταγωνιστής και το όποιο θέαμα ερχόταν σε δεύτερη μοίρα. Το οποίο είναι λογικό μια και ο εκτελεστής μουσικού έργου δηλώνει κατ' αρχήν μουσικός και δευτερευόντως διασκεδαστής/παρουσιαστής/ακροβάτης/ηθοποιός και όχι το αντίστροφο. Το αντίστροφο φυσικά υπήρχε και υπάρχει ακόμα. Βλέπε broadway musicals και γενικά θεατρικές παραστάσεις με άφθονο μουσικό περιεχόμενο. Εκεί, το πρωτεύον είναι προφανώς το show και παρόλο που υπάρχουν εκτελεστές που μπορούν να τα κάνουν όλα σε πολύ υψηλό επίπεδο, ουδείς θα ψέξει έναν χορευτή αν τραγουδήσει μια πράσινη. Αντιστρόφως, ουδείς έψεξε τον Brian Johnson ή τον Bruce Dickinson ξέρω γω επειδή έχασαν ένα βήμα της χορογραφίας. Με λίγα λόγια κρίνεσαι για τη "δηλωμένη" ιδιότητά σου. Τα υπόλοιπα είναι έξτρα.

Μέχρι που φτάσαμε στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας της εικόνας όπου στο πεδίο της καλλιτεχνίας τουλάχιστον δε νοείται πλέον ένα έργο να μη συνοδεύεται από εικόνα, εξ ου και ελάχιστοι πλέον ασχολούνται με την ανάγνωση βιβλίων, την ακρόαση "δίσκων" κλπ. Επιπροσθέτως, οι έως τώρα άγραφοι κανόνες που αναφέρω παραπάνω, σε πολύ μεγάλο κομμάτι του πεδίου της μουσικής εκτέλεσης, καταρρίπτονται. Δηλαδή πλέον το θέαμα είναι σημαντικότερο από τη μουσική και ακόμα κι αν δηλώνεις μουσικός, απαιτείται από εσένα να είσαι σε τουλάχιστον υψηλό επίπεδο και showman/woman. Φυσικά υπάρχουν είδη όπου κάτι τέτοιο δε συμβαίνει αλλά αν θέλουμε να μιλάμε για top of the crop δημοφιλείς καλλιτέχνες, το πολύ ανεπτυγμένο showmanship είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Επίσης αυτή η αλλαγή του focus ας πούμε, επηρεάζει και τους νέους καλλιτέχνες που παλεύουν να στήσουν μια καριέρα. Μπορεί να είσαι τεράστιος συνθέτης και ερμηνευτής. Από αυτούς που εμφανίζονται μία φορά στα 200 χρόνια. π.χ. Αν δεν έχεις παρουσία/εικόνα, θα μείνεις στην αφάνεια. Χωρίς youtube, instagram, tik tok κλπ. είναι πλέον εντελώς αδύνατο να σε μάθει ο κόσμος γιατί πολύ απλά, αν δεν έχουμε και κάτι να βλέπουμε, δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσουμε να ακούσουμε πάνω από 15 δευτερόλεπτα.

Υπό τη σκιά των παραπάνω, δε θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση ούτε το live playback, ούτε τίποτα. Εδώ είμαστε πια στα πρόθυρα της ολοκληρωτικής παράδοσης της πολύ εμπορικής ποπ στα χέρια ΑΙ. Το μόνο σίγουρο είναι όλα αλλάζουν κι έχουμε να δούμε πολλά ακόμα.

O Σπύρος έθεσε μερικά καίρεα bullets στην ίδια συχνότητα.

Έχω μία διαφωνία ωστόσο. ΔΕΝ πηγαίνουμε στη συναυλία για να ακούσουμε ένα έργο σε εκτέλεση που θα προσεγγίσει την ηχογράφηση. Η ηχογράφηση (πλέον) υπάρχει ως μέσο που μπορεί να εξυπηρετήσει δυο σκοπούς.

1) Την αποτύπωση με τεχνικά μέσα ενός σύνθετου έργου με πολύπλοκες ηχητικές απαιτήσεις που ειναι δύσκολο ή αδύνατο να αναπαραχθούν ζωντανά.
2) Την αποτύπωση μιάς και μόνο στιγμής μουσικής δημιουργίας (εκτέλεσης εν προκειμένω). Για αρχειακούς λόγους.

Η συναυλία είναι μια απόπειρα να ξαναγεννηθεί το μουσικο έργο προσεγγιζοντας τους λόγους για τους οποιους συνεγράφη όσο περισσότερο γινεται. Αλλα γινεται ζωντανά μπροστά στον ακροατη. Ο κινδυνος να αποτυχεις ειναι μεγάλος.

Ο μουσικός ΔΕΝ ειναι αναγκαστικά και διασκεδαστής. Είναι αν θέλει, αλλά δεν οφείλει. Υπάρχουν άνθρωποι που ειναι διασκεδαστές (οχι αναγκαστικά μουσικοι) γιατι έτσι ειναι η ψυχοσύνθεσή τους. Άλλοι δεν μπορούν και δεν θέλουν.

Ότι έχει μουσική δεν ειναι απαραίτητο να έχει και θέαμα. Υπάρχουν μουσικά είδη που το εξοβελίσανε επίτηδες. Στο lied που θέλανε να εστιάσει ο ακροατής στην ποίηση, βγαίνανε (και βγαίνουνε) ακίνητοι, ντυμένοι στα μαύρα και αποφεύγουν τις υπερβολές. Στο ορατόριο και τις άριες αντίκες το ίδιο (και για τον ίδιο λογο μαζι με το θρησκευτικο αφήγημα). Ο δικός μας Μ.Θεοδωράκης, προφανώς αναφερόμενος τις γερμανοαυστριακές του μουσικες επιρροές, πήρε λαικούς τραγουδιστες και εκανε ακριβώς το ιδιο.

Στην όπερα υπάρχει απριόρι θέαμα γιατι ειναι μουσικοθεατρικο, αλλά δεν καπελώνει τη μουσική γιατι τα ποσοστά ειναι 50-50. Στο θέατρο υπάρχει πολλή μουσική. Αλλά δεν ειναι εκεί η στόχευση του έργου. Υπάρχει για να βοηθαει στην εξελιξη και επιταχυνση του μύθου και μερικες φορές βοηθαει στη ταυτιση. Ωστόσο η ύπαρξη της απο την εποχή του Θέσπη δεν καπέλωνε την ουσια που ήταν ο λόγος μέσα στο έργο. Απεναντίας τον υπηρετούσε.

Όταν το θεαμα αποπροσανατολιζει απο τη μουσικη ή το λόγο (εφοσον υπαρχει), τοτε κάτι θες να κρύψεις.

Επομένως οπως λέει και ο Σπύρος στη συναυλία περιμένεις να δεις το βάρος να υποστηριζεται απο τη μουσική.

Το μέλλον της μουσικής μάλλον κανένας εδώ δεν ειναι σε θεση να το προβλέψει, ούτε τι θα το καθορισει, αλλά μάλλον τα πράγματα δειχνουν ζοφερά. Και το κοινο κάθε άλλο παρά αμέτοχο ειναι σε αυτο.

Διαφωνειστε ελεύθερα.

 

[Jazzjoker]

Αλλα γινεται ζωντανά μπροστά στον ακροατη

Εδώ βρίσκεται η μόνη διαφωνία μου με όσα γράφεις. Δηλαδή αν η ζωντανή εκτέλεση δεν εμπεριείχε την έννοια της ψυχαγωγίας, δε θα υπήρχε η ανάγκη το κοινό να βλέπει τους μουσικούς. Θα μπορούσε να είναι απλά μια άδεια σκηνή και οι μουσικοί να εκτελούν από πίσω. Κατά τη δική μου οπτική, απ' τη στιγμή που ο μουσικός έχει φυσική παρουσία στο ζωντανό, οφείλει να ξεπερνά έναν ελάχιστο έστω πήχυ, τουτέστιν η παρουσία του να είναι τουλάχιστον ευπρεπής. Γι' αυτό και δε θα πάει να παίξει ζωντανά με τις σαγιονάρες και το σώβρακο.

Εν ολίγοις το να είσαι καλοντυμένος (ή ντυμένος σε συμφωνία με αυτό που παρουσιάζεις εν πάση περιπτώσει) ενώ παίζεις, είναι μια έστω μικρή συμμετοχή στο show.