Latimer solo Summer lightning.

Παντως αυτοι οι παιχταραδες και με banjo να επαιζαν, παλι ιδιο ηχο θα ειχαν. Ο latimer με στρατ ακουγεται το ιδιο. Ο gilmour με lp, παρομοιως.

 
όταν ήμουν 16 χρονών και άκουσα το snowgoose νόμιζα ότι ήταν στρατ....

από τότε τις συμπάθησα

 
1. όταν ήμουν 16 χρονών και άκουσα το snowgoose νόμιζα ότι ήταν στρατ....

2. από τότε τις συμπάθησα


1. Πρώτο λάθος

2. Δεύτερο λάθος

Πρόσεξε, μην τριτώσεις τα λάθη με τις Tele.

κομμάτι των DT


Αυτοί πάλι ποιοι είναι?

Όλο καινούρια πράγματα μου λέτε.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
ασε γιατί εσύ στα 16 άκουσες τους ufo


Σιγά μην τους άκουσα στα 16.

Στα 16 τους είδα live κύριος.

Εδώ είδα live τον Rory στα 14.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Και τα 3 από PAF pickups. (Les Paul*2, 335). Ηλία λέει κάτι αυτό;
Μεγάλη συζήτηση...γεγονός είναι πως οι διπλοί μαγνήτες κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των κιθαριστών, ειδικά όσων παίζουν με μεγάλες εντάσεις και χρησιμοποιούν πολύ παραμόρφωση. Και οι 3 έχουν παρόμοια προσέγγιση στο πεδίο αυτό, θέλουν τον "μεγάλο ήχο" να υποβόσκει και νάναι διαθέσιμος όταν και όσο τον ζητήσουν (σφυρίγματα, κράτημα νότας κλπ.). Χειρίζονται πολύ τα ποτς για να καθαρίσουν τον ήχο η να τον εκτοξεύσουν σε στρατοσφαιρικά κρατήματα/"δαγκώματα", επίσης έμαθαν να παίζουν τσιτώνοντας τους ενισχυτές για "ζουμί", άντε και χρησιμοποιώντας ένα rangemaster - tone bender (τα πετάλια κατέκλυσαν το σύμπαν αργότερα), αυτοί είναι εκείνοι που θα ενοχληθούν απο τους θορύβους των μονοπήνιων στο πάλκο, τους έχουν μέσα στ αυτιά τους, όχι εμείς που θα κριτικάρουμε "εκ του ασφαλούς" δουλεμένες και προσεγμένες ηχογραφήσεις εκ των υστέρων. Με παρόμοιο τρόπο παίζει και ο Σαντάνα, τον δρόμο τον έδειξε - άνοιξε ο Κλάπτον στο "Μπήνο", ακολούθησε πανστρατιά. Ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη ?. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, όμως νομίζω πως κάπως έτσι διαμορφώθηκαν τα πράγματα.

 
Μεγάλη συζήτηση...γεγονός είναι πως οι διπλοί μαγνήτες κάνουν πιο εύκολη τη ζωή των κιθαριστών ...


Ηλία δεν θα έλεγα πιο εύκολη.

Απλά θα έλεγα διαφορετική, είναι βέβαια και θέμα γούστου.

Κατά την γνώμη μου οι διπλοί (είμαι fan τους το δηλώνω), έχουν όγκο, είναι πιο fat, αλλά αν θέλεις πραγματικά big sound θα πας σε μονούς (και μάλιστα scooped).

Ξέρω είναι οξύμωρο, αλλά εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Οι διπλοί έχουν όγκο, αλλά είναι πιο "στενοί" συχνοτικά.

Το συσχετίζω ας πούμε κάπως, με το eq που χρησιμοποιούν πολλοί metal κιθαρίστες στον ενισχυτή, το V shape, για να έχουν big sound.

Με ενισχυμένα μπάσα - πρίμα (άκρες δηλαδή), και χαμηλότερα μεσαία, ακούγεσαι "μεγαλύτερος".

Απλά η γνώμη μου.

 
Ηλία δεν θα έλεγα πιο εύκολη.

Απλά θα έλεγα διαφορετική, είναι βέβαια και θέμα γούστου.

Κατά την γνώμη μου οι διπλοί (είμαι fan τους το δηλώνω), έχουν όγκο, είναι πιο fat, αλλά αν θέλεις πραγματικά big sound θα πας σε μονούς (και μάλιστα scooped).

Ξέρω είναι οξύμωρο, αλλά εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι.

Οι διπλοί έχουν όγκο, αλλά είναι πιο "στενοί" συχνοτικά.

Το συσχετίζω ας πούμε κάπως, με το eq που χρησιμοποιούν πολλοί metal κιθαρίστες στον ενισχυτή, το V shape, για να έχουν big sound.

Με ενισχυμένα μπάσα - πρίμα (άκρες δηλαδή), και χαμηλότερα μεσαία, ακούγεσαι "μεγαλύτερος".

Απλά η γνώμη μου.
Είπαμε, μεγάλη συζήτηση! ?

Δεν διαφωνώ με όσα λες, αν και έχω την αίσθηση πως καλύπτουν σύγχρονες εκδοχές και αντιλήψεις, εγώ είμαι δεινόσαυρος old school, απο μέταλ δε σκαμπάζω...πάντως scooped vintage μαγνήτες κομματάκι δύσκολο να βρείς.

Α! Το "εύκολη" πήγαινε καθαρά σε ζητήματα θορύβων κλπ., όχι ήχου.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Δεν με λενε Ηλια, αλλα εχω την εντυπωση οτι οι διπλοι (και ειδικα οι paf) ειναι πιο musical απο τους μονους. Ειδικα σε τετοια σολο, οπου χρειαζονται παχιες και περιεκτικες νοτες, οι les paul μοιαζει να το "εχουν" πιο ευκολα.

Κατα τα αλλα, μαλλον τυχαιο που οι τρεις παιζουν με paf. 
Εγω ειμαι της εντυπωσης οτι το general consensus ειναι ακριβως το αντιθετο. Οι διπλοι κανουν τους κιθαριστες να μοιαζουν σρκετα μεταξυ τους ενω οι μονοι αφηνουν ευκολοτερα να φανει το «χερι» του καθε κιθαριστα. Τα περισσοτερα recordings διασημων μαλλον συνηγορουν με τα ανωτερω. 

Kαι προσωπικα ο ηχος με διπλους ακομα και ιερων τερατων του κιθαριστικου στερεωματος (οπως αυτα που προαναφερθηκαν πχ Santana, Clapton, Latimer κλπ) μου ακουγεται καπως generic.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Εγω ειμαι της εντυπωσης οτι το general consensus ειναι ακριβως το αντιθετο. Οι διπλοι κανουν τους κιθαριστες να μοιαζουν σρκετα μεταξυ τους ενω οι μονοι αφηνουν ευκολοτερα να φανει το «χερι» του καθε κιθαριστα. Τα περισσοτερα recordings διασημων μαλλον συνηγορουν με τα ανωτερω. 

Kαι προσωπικα ο ηχος ακομα και ιερων τερατων του κιθαριστικου στερεωματος (οπως αυτα που προαναφερθηκαν πχ Santana, Clapton, Latimer κλπ) μου ακουγεται καπως generic.
θα συμφωνήσω 100% σχεδόν με το πρώτο. Οι διπλοί ισοπεδώνουν τους κιθαρίστες. Όσοι έλαμψαν με το ύφος τους θα έλεγα ότι το έκαναν με μονούς. Εκεί φαίνεται ο χαρακτήρας του καθενός. 

Τώρα για τα 3 και μόνο ονόματα που αναφέρθηκαν

ο santana έγινε γνωστός και καθιερώθηκε την εποχή που έπαιζε με Ρ90. Καμία σχέση ο τότε (1969) με τον απαίσιο των PRS. Σε ένα δυό κομμάτια στο Santana IV παίζει και με στρατ.

ο Clapton πέρασε από 100 ήχους για να φτάσει σ αυτό που λέμε σήμερα Clapton που κακά τα ψέμματα είναι strat 4η θέση. Είχε ολόκληρες περιόδους με lp, 335, sg, firebird και δε συμμαζεύεται.

Ο Latimer πάλι είχε δυό βασικές κιθάρες lp, strat στην καλύτερη περίοδό του που τις έκανε φυσικά να παίζουν σχεδόν ίδια.




 
Οι διπλοι κανουν τους κιθαριστες να μοιαζουν σρκετα μεταξυ τους ενω οι μονοι αφηνουν ευκολοτερα να φανει το «χερι» του καθε κιθαριστα


Αυτο που αναφερεις δεν αναιρει αυτο που λεω. Συμφωνω οτι οι μονοι χρειαζονται πολυ περισσοτερη μεαστρια, και επισης οτι οι μονοι διδουν πιο χαρακτηριστικο τονο.

Εξακολουθω να πιστευω, ταυτοχρονα, οτι με paf ειναι πολυ πιο ευκολο να πετυχεις εναν wow fat ηχο.

 
Εξακολουθω να πιστευω, ταυτοχρονα, οτι με paf ειναι πολυ πιο ευκολο να πετυχεις εναν wow fat ηχο.
Α, οσον αφορα αυτο, ουδεμια αντιρρηση.

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
εξαρτάται τι εννοεί κανείς καλύτερο.

Ως κιθαρά που ξεβρακώνει τον παίκτη διαλέγω την τελε.

Ως κιθάρα που καλύπτει τον παίκτη διαλέγω λπ.

Για ακροατή διαλέγω λπ.

Για ικανοποίηση παίκτη τελε.

Για γκάζια (αν τα θες) λπ

Για καθαρά (αν τα θες) τελε.

Διαλεξε το δικό σου.

να στο κάνω απλό.

Αν ήθελα να κάνω audition έναν παίκτη θα του έδινα τελε και θα τον έβαζα να παίξει καθαρά.

Αν τα έπαιζε προφανώς θα μπορούσε να παίξει και τα βρώμικα.

 
όλα τα παραπάνω τα λέει κιθαρίστας. Όχι ακροατής.

Υποτίθεται μιλάμε κιθαρίστες με κιθαρίστες.
Πέρα από την προσωπική ευχαρίστηση..., όλοι μας, μα όλοι μας..., όταν πιάσαμε το όργανο αλλά και μετέπειτα μέχρι και τα τώρα?, τον ακροατή και τις ακροάτριες?  είχαμε στο νου μας...?

 
αν είχα στον νού μου τον ακροατή απο τότε που έπιασα την κιθάρα, δεν ήμανε σήμερα εδώ να ανεβάζω κομμάτια για 10 κιθαρίστες στο νόιζ.

Θα είχα κάνει τη μπάζα μου και άντε γειά.

 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top