Λοιπόν ο Juha έκανε το μοιραίο λάθος να επικαλεστεί εικασίες (για να ηθικολογήσει ως προς τις συνθήκες εργασίας και την εκμετάλλευση) σε ένα βίντεο που σκοπός του ήταν να stick to the facts. Kι εγώ έκανα το μοιραίο λάθος να spot on, πιθανόν από τη λαχτάρα μου να συμφωνήσω ως προς το περιεχόμενο περί αξίας, λόγω σχετικής ταύτισης-επαγγέλματος. Επίσης πέρα από το "ηθικόν" του να μην αγοράζει κανείς κινέζικες κιθάρες υπάρχει και το "ανήθικον" του να πουλάει τα όργανα που φτιάχνει, σε CEOs, executives, εισοδηματίες ή ανθυποrock stars, απολειστικά, επειδή μόνο τέτοιοι μπορούν.
Ο ίδιος εμφανίζεται σε fora απολογητικός για το κυρηγματικό του ύφος και την ηθικολογία του, αναγνωρίζοντας το λάθος του.
Το πρόβλημα όμως, για εμένα, είναι πρόβλημα και ζει στο δωμάτιο κι εμείς κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε γιατί είναι πιο βολικό για εμάς να το αγνοούμε. Και δεν μιλάμε για εκμετάλλευση τύπου μαστίγια και sweatshop-που υπάρχουν κι αυτά. Μιλάμε για τις πολιτικές συνθήκες που όχι απλά ευνοούν κάποιες βιομηχανίες κάνοντας τα στραβά μάτια σε πολλά θέματα, από περιβαλλοντικά έως κοινωνικά. Δεν θέλω να επεκταθώ, γιατί κι εγώ σε εικασίες θα υποπέσω και θα με φάνε ως ηθικολόγο μετά. Άλλωστε κι ο ίδιος λέει ότι δεν μπορείς να το αποφύγεις, είναι παγκόσμιο, πανανθρώπινο και είναι κι αυτός συμμέτοχος. Απλά ο καθένας επιλέγει την οπτική του και καλώς. Δεν χρειάζεται να αλλάξουμε καθολικά τις καταναλωτικές μας συνήθειες για να δικαιούμαστε κάτι το "δικαιότερον". Ανέφερα το παράδειγμα με τις φράουλες πριν. Ακραίο. Πάντως δικαίως οι περισσότεροι επισημάνατε το άσχετο και ασυμβίβαστο του "εργοστασίου της Ασίας με το εργαστήριο ή βιοτεχνία της Ευρωαμερικής"
Αnyways, το θέμα είναι οι κιθάρες και γιατί κοστίζουν όσο κοστίζουν ή αξίζουν όσο αξίζουν. Έχω βρεθεί ουκ ολίγες φορές να υπερασπίζομαι τη δουλειά μου και τα αυτονόητα, όχι σε γονείς παιδιών που μαθαίνουν κιθάρα, ούτε σε μουσικούς της κρεβατοκάμαρας, αλλά σε επαγγελματίες και ημιεπαγγελματίες που μπορούν να απαξιώσουν τον βιοπορισμό σου, σε βαθμό προσβλητικό, συγκρίνοντας μήλα με πορτοκάλια. Δεν θα μπω σε διαδικασία συγκρισης φθηνών - ακριβών, καλών-κακών. Χιλιοειπώθηκε ότι υπάρχουν ακριβές μπούρδες και φθηνά διαμάντια και το ανάποδο (Για να είμαι ειλικρινής, η οργανοποιία στην Ελλάδα παραπαίει. Η ποιότητα των οργάνων που σκαρώνονται είναι από αποδεκτή έως απαράδεκτη, και το ίδιο και η στάση μας απέντι στον μουσικό -καταναλωτή. Και αν δεν κάνουμε την αυτοκριτική μας σύντομα, θα πέσει το ταβάνι να μας πλακώσει. Είναι και λίγο φαύλος κύκλος). Αυτό που διαφέρει, τουλάχιστον όσον αφορά την τιμή του χειροποίητου, είναι ότι στη μία περίπτωση μιλάμε για βιοπορισμό και στην άλλη για κέρδος. (Το κέρδος δεν το αναφέρω ως αρνητικό, αλλά ως μέτρο σύγκρισης). Έχω ακούσει πολλές φορές το " 4-5 κατοστάρικα είναι τα υλικά, 2 χιλιάρικα την πουλάς, άρα έχεις 1μιση χιλιάρικο κέρδος". Πόσο βολικό θα ήταν και για εμένα.
Είχα κάνει και παλιότερα ένα case study του τύπου, πόσο θα κοστολογούσες μια κατασκευή Telecaster-οειδή, με καλά υλικά (όχι φθηνιάρικο hardware, oύτε όμως και hi-end, εκτός ίσως των μαγνητών). To είχα αναρτήσει στο socialmedia προφίλ του εργαστηρίου. Κανα διχίλιαρο έβγαινε-ΠΡΟ ΦΟΡΟΥ. Για να είναι βιώσιμο. Άρα ο Ρουοκάγκουρας στη Φινλανδία με το 3χίλιαρο είναι bargain.
Κρίμα γιατί πάλι μισόλογα κατάφερα να προλάβω. Κι είναι κι ένα άλλο ωραίο ψυχαναλυτικό θρεντ που ήθελα να γράψω-αυτό με τις μουσικές που έχουμε ακούσει στη ζωή μας.
Θα κλέψω λίγο χρόνο επαναλαμβάνοντας κάποια πράγματα μέσω link ή κάνοντας quoting μου από παλιότερες συμμετοχές μου σε posts σε κοινωνικά μέσα δικτύωσης. Aν και πολύ φοβάμαι πως προβαίνω σε αιτιολογία ύπαρξης χειροποίητου, την οποία δεν αμφισβήτησε κανείς. Sorry.
Περι χειροποίητου ακουστικού οργάνου: Απάντηση #16
https://www.noiz.gr/index.php?topic=212745.msg928066#msg928066
"Όσον αφορά τα hi-end χειροποίητα (ή μη) όργανα, το έχω ξαναπεί. Κάθε όργανο αξίζει τόσα χρήματα, όσα είναι διατεθειμένος κάποιος να διαθέσει. Αν o Vinny Fodera ( βάλε ό,τι άλλο κυκλοφορεί σε hi-end, Sadowsky, Alembic, Ken Smith, Ritter, κλπ.) φτιάχνει όργανα τα οποία ΔΕΝ άξιζαν τα λεφτά τους, από το '83 έως τώρα θα είχε απλά, κλείσει. Η φροντίδα και το ενδιαφέρον μετά την πώληση είναι ασφαλώς δεδομένα και η εμπειρία ενός τέτοιου οργάνου είναι συνήθως ολοκληρωτική, σε κάθε επίπεδο. Κάθε συνειδητοποιημένος κατασκευαστής, έχει κατά καιρούς εφιάλτες με κάποιο από τα όργανά του να διαλύονται, από μόνα τους, χωρίς λόγο, ή από δική του απροσεξία. Για όργανα τα οποία χτίζονται στα όριά τους (δομικά-ηχητικά) αυτό μπορεί να είναι μεγάλος βραχνάς, ειδικά αν αυτά ταξιδεύουν πολύ. Θεωρούμε τα 8 ή τα 10 χιλιάδες ευρώ υπερβολή και, ως ένα βαθμό είναι. Η εμπειρία μου δείχνει ότι αυτά τα όργανα είναι φτιαγμένα για επαγγελματίες αλλά δεν απευθύνονται απαραίτητα σε επαγγελματίες. Κάθε μουσικός, έχει το δικαίωμα και το ψώνιο, αν θέλετε, να θέλει να αποκτήσει ένα όργανο, όχι ως αντικείμενο πλέον, αλλά ως εμπειρία ζωής. Όπως κάποιος κάνει ένα ταξίδι ή συλλέγει γραμματόσημα ή τρέχει σε μαραθωνίους ανά τον κόσμο. Η απόκτηση ενός τέτοιου οργάνου είναι εμπειρία, πέρα φυσικά από το πρακτικό του ζητήματος. Εγώ τις προάλλες, σκεφτόμουν, ως πρώην καπνιστής, πόσα χρήματα έχω ξοδέψει κατά την καπνιστική μου ζωή...ε λοιπόν εξοργίστηκα με τον εαυτό μου. 12 χιλιάδες ευρώ! Οπότε δε χρειάζεται κάποιος να είναι μεγιστάνας για να αποκτήσει ένα τέτοιο όργανο. Όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων. Τι να πουν και οι φουκαράδες οι πνευστοί, που για να πάρoυν ένα όργανο αξιώσεων (επιπέδου αντιστοιχίας- Fender Am Std), πρέπει να πλησιάσουν το μισό δεκαχίλιαρο. Για να μην αναφερθώ σε όργανα ορχήστρας ( French Horn, Oboe, Double Bass κλπ... )" σημ. για να μην παρεξηγηθώ: Αυτά τα γράφει οργανοποιός ο οποίος τον τελευταίο χρόνο σχεδόν, παίζει με Epiphone καραστοκ, χωρίς τίποτα αλλαγμένο πάνω της. Ούτε το nut.
"Καμία κιθάρα φτιαγμένη με σκοπό το κέρδος, δεν αξίζει τα λεφτά της( είτε αυτή κοστίζει 100€ είτε 30.000€). Οποιαδήποτε κιθάρα, από 100€ έως 30.000€ (αν μιλάμε για καινούριο όργανο), αξίζει τα λεφτά της, όσο κάποιος είναι διατεθειμένος να πληρώσει για να την αποκτήσει."
