Ούτε αυτό που μου λες μου λέει τίποτα ;D καθότι (and I quote)
"Οι τηλεοπτικές σειρές που χάθηκαν
Για αρχείο εκπομπών ουδείς λόγος. Οι βιντεοταινίες της ίντσας στις οποίες γυρίζονταν οι τηλεοπτικές σειρές κόστιζαν από 8 ως 12 χιλιάδες δραχμές (ποσό μυθικό για τη δεκαετία του '70). Οσο δηλαδή το συνολικό μπάτζετ ενός επεισοδίου. Κάθε σίριαλ είχε στη διάθεσή του δύο ταινίες. Μία για τα γυρίσματα και μία για το μοντάζ. Η λογική της ανακύκλωσης σε όλο της το μεγαλείο."
Κανείς δεν είχε την συναίσθηση της ιστορικότητας των εκπομπών που γύρναγαν.
Αυτό δεν αναιρεί την αμέλεια, την βλακεία ούτε και τα όσα ορθώς τους σέρνετε και θα τους σέρνετε.
Το ζήτημα παραμένει όμως ότι προτιμούμε να γκρεμίσουμε το νεοκλασσικό σπιτάκι που ψιλοκαταρέει από την κακή χρήση παρά να προσπαθήσουμε να το επισκευάσουμε εκ βάθρων.
Άσε για την πολυκατοικία που υπάρχει περίπτωση να χτιστεί μετά...
Η συναισθηματικά αποστειρωμένη οικονομοτεχνική ανάλυση εν είδει consultant είναι εύκολη και μπορώ να την κάνω κι εγώ και καλά μάλιστα.
Το ζητούμενο είναι πότε θα προσπαθήσουμε για να διορθώσουμε κάτι παρά να καταφεύγουμε στο μάλλον απλοϊκό "ή στραβό ή νεκρό".
Ειδικά όταν πρόκειται για κάποιο ναι, σύμβολο αν θες πες το, με κάποια ιστορία.
Κατά τα άλλα θα αρχίσουμε πάλι περι ΔΥ (όπως κάνει και ο Μάνος με τις ακροτητες) και βαριέμαι πραγματικά και ασύστολα Παρασκευιάτικα.
