Να καταθέσω κι εγώ τη θέση μου για τα εναλλακτικά σενάρια, επαναλαμβάνοντας ότι οι οικογένειες αυτές έφυγαν με το πέσιμο της αυλαίας, χωρίς να χάσουν σκηνή από το έργο.
Α. Έφυγαν έτσι επειδή δεν τους άρεσε η παράσταση
Αν δεν τους άρεσε η παράσταση - η οποία ήταν σε τρεις πράξεις και τέλος πάντων θα μπορούσαν να το είχαν καταλάβει νωρίτερα - φαίνεται ότι ήταν αρκούντως μαζόχες για να κάτσουν μέχρι ακριβώς το τέλος της τελευταίας σκηνής.
Έχω φύγει κι εγώ από παράσταση. Έφυγα όμως στο διάλειμμα.
Αλλά και πάλι, εντάξει δεν σου άρεσε η παράσταση, είσαι και μαζόχας, είναι ανάγκη να φυγεις μέσα στη σκοτεινιά;
Β. ''Φύγαμε νωρίτερα γιατί δε θέλαμε να αποφύγουμε το συνοστισμό, έχουμε και μικρά παιδιά...''
Να διευκρινίσω ότι δεν μιλάω για ανθρώπους που έφυγαν νωρίτερα. Έστω και δέκα λεπτά. Αυτό μπορώ να το καταλάβω πιο εύκολα. Θέλω να φύγω για κάποιο λόγο και τέλος πάντων θυσιάζω το φινάλε. Αλλά δεν μιλάω για τέτοιες περιπτώσεις.
Επίσης, όποιος έχει πάει στο Μέγαρο του οποίου οι χώροι / φουαγιέ / σκάλες είναι τεράστιοι, γνωρίζει καλά ότι ο συνωστισμός είναι μια έννοια που δεν υφίσταται. Αν πάντως έχεις μικρά παιδιά, και τέλος πάντων δεν θες να βγει άνθρωπος μαζί σου, όπως είπε και ο Sfaku παραπάνω, περιμένεις πέντε λεπτά. Δεν είναι κακό.
Γ. Χειροκροτουμε παντα ενα θεαμα;
Όχι. Δεν θες να χειροκροτήσεις; Δεν χειροκροτάς. Δεν σε αναγκάζει κανείς. Γιουχάρεις κιόλας άμα λάχει. Γιατί όμως να φύγεις σαν κυνηγημένος;
Mike G είπε:
Ε αφού δεν ήξερε και δεν έμαθε; Τότε γιατί έβγαλε συμπέρασμα;
Έβγαλα συμπέρασμα σύμφωνα με την εις άτοπον απαγωγή όπως φαίνεται παραπάνω. Βέβαια, ούτε αυτό φτάνει αν θες να δικαιολογήσεις μια λάθος συμπεριφορά, ιδίως στην Ελλάδα του "έτσι γουστάρω να παρκάρω πάνω στη διάβαση και τι σε νοιάζει εσένα". Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που δικαιολογούν άλλα και άλλα, εκεί θα κολλήσουμε;
Τέλος πάντων, θεωρώ τα παραπάνω σενάρια ως ασκήσεις συζήτησης γιατί δεν θέλω να υποθέσω ότι σε ένα φόρουμ μουσικών προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε ανθρώπους που αρνούνται το χειροκρότημα σε καλλιτέχνες.