ΚΑΤΣΑΡΙΔΕΣ

[Θανάσης Καλδής]

Καλοκαίρι του 2000 στην Κώ.

Βρισκόμαστε μέρα μεσημέρι σε συνοικιακό καφέ κοντά στη παραλία με τη μουσικοπαρέα, σύνολο τέσσερα άτομα, μαθητές λυκείου ακόμα. καθόμαστε στον εξωτερικό χώρο - σχεδόν στο πεζοδρόμιο. ο διάλογος έχει ως εξής:

*(εγώ) - Κώστα, δες τι σε κοιτάει από τη ρόδα του ποδηλάτου (βρισκόταν δίπλα του, αραγμένο στο καγκελάκι του καφενέ)

*(κώστας) - πω ρε φίλε τι αεροπλάνο είναι αυτό...

*(εγώ) - διώξε την φίλε, θα έρθει πάνω σου

*(κώστας) - σιγά ρε μλκ

και ώ του θαύματος απογειώνεται το τέρας και προσεδαφίζεται πάνω στο λαιμό του κατα τα άλλα cool κώστα, ο όποιος με ένα απότομο τίναγμα από την καρέκλα γκρεμίζει τις μπύρες μας από το τραπέζι....

και δεν τις ήπιαμε και ρεζίλι γίναμε...

 

[kwstas79]

Τα έχω βάλει με κάθε είδος εντόμων και έχω θριαμβεύσει. Στο τωρινό σπίτι είχα μικρό προβλημα με ψείρες του ξύλου (ή όπως διάλο λέγονται) και μυρμήγκια. Δεν άντεξαν το δυνατό μου μπιτ και εξαϋλώθηκαν (βοήθησε και μια σκόνη που πήρα βέβαια).

Αλλά αυτό ήταν μια μικρή αψιμαχία μπροστά στην ΕΠΙΚΟΤΕΡΗ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ που είχα δώσει σαν νέος εναντίον ολοκληρων ορδώς μαύρων γυαλιστερών κατσαρίδων. Συγκατοικούσα τον καιρόν εκείνον με άτομο παντελώς ανέμελο και πανκ, για το οποίο η έννοια της καθαριότητας ήτο παντελώς άγνωστη. Όταν σηκώθηκα ένα βράδυ για να επισκευτώ την κουζίνα και είδα τους τοίχους να κουνιούνται, είπα "οκ, δεν πάει άλλο". Μετά απο συμβουλή φίλου αγόρασα ένα υπερ-φάρμακο και ψέκασα τα πάντα. Άφησα το σπίτι ασφουγγάριστο (ανέκδοτο - ο τύπος δεν ήξερε πως μοιάζει η σφουγγαρίστρα έτσι και αλλιώς) για 2 μέρες.

Μετά από 2 ημέρες πήγα και αγόρασα φτυάρι για να ξεφορτωθώ τα πτώματα. Τα κάψαμε στην αυλή πανηγυρικά. Επικές στιγμές. Όταν έφυγα από εκεί βέβαια (μετά από 1,5 χρόνο) οι ορδές της Μόρντορ ξανάρθαν.

Ηθικό δίδαγμα αγαπημένες μου φίλες: η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά (η άλλη μισή είναι τα υψηλά bpm).