yameth είπε:
Ακόμα και οι Βρετανοί τραγουδούν με μια προφορά που έχει καταλήξει ως η politicaly correct της mainstream διεθνούς μουσικής σκηνής. Τα έντονα στοιχεία της αγγλικής προφοράς έχουν λειανθεί προς το αμερικάνικο. Εχει δημιουργηθεί δηλαδή μια ουδέτερη lingua franca που δεν ξενίζει κανέναν και απο τις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Δεν θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα, ευχαριστώ αρχηγέ.
Το ζήτημα είναι αρκετά λεπτό/θολό και άπτεται της γενικότερης κουλτούρας-αισθητικής αλλά και εμπειριών του καθενός.
Η Αγγλική γλώσσα -στην περίπτωση της σύγχρονης μουσικής- πρέπει να θεωρηθεί ως "σταθερά" προκειμένου να υπάρξει ουσιαστική συζήτηση.
Παλαιότερα ήμουν πιό "μυγιάγγιχτος" στο ζήτημα της προφοράς και μάλιστα έμπαινα και στο "παιχνίδι" ρεμπέτικα με Γερμανική προφορά κλπ. Εν τέλει το βρήκα αδιεξοδικό.
Είχα την τύχη να γνωρίσω και να παίξω με μουσικούς/τραγουδιστές απο σχεδόν όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου μας, διαπίστωσα πως κάποιες φορές η πραγματικότητα μας εκπλήσσει (το λιγότερο) - και στο ζήτημα της προφοράς.
Σε κάποια έξοδο μας με έναν εξ αυτών (Μαύρος Αμερικάνος) τον πήγα να δούμε μιά μπάντα που έπαιζε κυρίως τζαζ στάνταρντς και κάποια πιό ποπ τραγούδια. Ο τραγουδιστής, ερμήνευε με καλή φωνή και συναίσθημα αλλά λίγο over the top και με προφορά σαφώς όχι τόσο καλή...τότε, κάπως ενοχλημένος κι αισθανόμενος άβολα, τον ρώτησα τη γνώμη του με απολογητική διάθεση. Μου απάντησε πως "no man", μιά χαρά τραγουδάει και καταλαβαίνω τι λέει, αυτά μου είναι αρκετά.
Μπορεί να ήθελε να φανεί ευγενικός, όμως με έκανε να σκεφτώ το ζήτημα κάτω απο άλλη σκοπιά και γενικά με ώθησε στο να ψάξω βαθύτερα, να προσπαθήσω να κατανοήσω καλύτερα και ν'ασκήσω την όποια κριτική μου ικανότητα πιό ουσιαστικά.
Και όταν ψάχνεις με ειλικρινές και άδολο ενδιαφέρον τη μουσική, ανακαλύπτεις πως στο τέλος, κάθε μειονέκτημα, κάθε έλλειψη, κάθε λάθος, σταματούν να έχουν τόση σημασία όταν καλύπτονται απο τον μανδύα της αληθινής προσπάθειας για έκφραση και δημιουργία.
Αυτό είναι που δεν καλύπτεται με τίποτα.
