Λοιπόν, βγήκα για καφέ με φίλη από παλιό μου ωδείο. Είχα να την δω ΠΟΛΛΑ χρόνια, ο χρόνος όμως την άφησε απείραχτη (μπας και διαβάζει! ;D) κούκλα από πάνω μέχρι κάτω, ένα όνειρο. Φυσικά εγώ παντρεμένος δεν υπονόησα ποτέ ότι (μπας και διαβάζει και η δική μου ;D)...
Στο εντελώς σοβαρό λοιπόν, μου έλεγε για το παλιό ωδείο, μεγάλο ωδείο με 750 μαθητές, στην επαρχία. Και θυμήθηκα τις μικρότητες, τα πισομαχαιρόματα κλπ... Δεν τα είχα ζήσει από μέσα, ώντας μαθητής, αλλά και πάλι μεγάλο παίδι ήμουν (φοιτητής) και καταλάβαινα καλά τι γίνεται... Και η κοπέλα μου το επιβεβαίωσε με τα χειρότερα...
Και μετά αρχίσαμε να μιλάμε να γίνω διευθυντής εγώ (... δε γίνεται, για την ώρα τουλάχιστον), και τέτοια, και ψιλοτρόμαξα! Λέω απ'έξω μου "πώς θα τα βγάλω πέρα με τα τέρατα του ωδείου, που σε θάβουν πίσω από την πλάτη σου και μετά δε ξέρεις γιατί δε σου λέει κανείς καλημέρα...". Και μετά λέω στο εαυτό μου :"Ναι, αλλά κάτι έχω κάνει <εν είδη παρηγορίας, και σοβαρά τα λέω αυτά).
Στο τέλος ήρθα στα συγκαλά μου και σκέφτηκα το νοιζ! Ναι, το νοίζ. Και τις μπυροποσίες. Και όσους έχω γνωρίσει. Και κατάλαβα αμέσως, ότι δεν είναι όλοι όπως μου τους περιέγραφε η κοπέλα. Ότι υπάρχουν άνθρωποι ακομπλεξάριστοι, άνθρωποι εντάξει, που γουστάρουν μουσική και δεν έχουν πρόβλημα. Καλοί άνθρωποι (μου το είπε η γυναίκα μου που σας γνώρισε παίδες)...
Τα δείγματα που αναφέρει ο μπλού, είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ακολουθήθηκαν από σορία απαντήσεων, όπως θυμάμαι ότι έχω δηλώσει ότι δε πολυγουστάρω beatles, και ότι βρήκα πετυχημένο το αστείο με το dead horse, και ένα ελάχιστο μάλωμα με τον (Μενέλαο ή Ιγνάτιο, δε θυμάμαι, σορρυ). Έχω δηλώσει και ψιλο αδιαφορία για τον Χατζιδάκη, όπως και για την έμπνευση (με αρκετό μάλωμα με τον Manonsx)... Συμβαίνουν, μία δήλωση γίνεται τέρας, η άμυνα γίνεται φωτιά και τα γραπτά μένουν για να μας θυμίζουν ότι πρώτα κάνουμε preview και μετά post...