Πάντοτε, σε τέτοιες περιπτώσεις, η συζήτηση μοιραία καταλήγει στο υψηλό κόστος, οπότε τίθεται το αμείλικτο ερώτημα : –Αξίζει το συγκεκριμένο πετάλι τα λεφτά του; Ένας φίλος έγραψε παραπάνω ότι για να το αποκτήσει κανείς, πρέπει να σκάσει μισό μισθό. -Μισό μισθό για ένα πετάλι ; -Φαίνεται –και είναι- υπερβολικό, εάν όχι εξωφρενικό.
Αλλά, ας το πάρουμε ανάποδα : -Πόσο κοστίζει ένας ευρωπαϊκός χειροποίητος κλώνος του TS ή τέλος πάντων κάτι συναφές ; Η απάντηση είναι ότι μπορεί να κοστίζει μέχρι τα ίδια χρήματα. Επομένως, άλλος μισός μισθός για ένα σουηδικό πεταλάκι που γράφει επάνω Himmelstrutz ή κάτι λιγότερο για ένα φινλανδικό, του Τρελλού Καθηγητή. Την τελευταία φορά που έριξα μια ματιά στις τιμές, δεν είδα κανέναν κατασκευαστή να πουλάει χειροποίητα εφφέ σε τιμές γνωριμίας. Όλα, μα όλα –έστω και λίγο φθηνότερα του TS 808- ήσαν πανάκριβα, ούτως ή άλλως. Και σε τελική ανάλυση, όσο ποιοτικές κατασκευές κι αν είναι τα παραπάνω, κανένα άλλο δεν προέρχεται από τον ίδιον τον κατασκευαστή του θρυλικού πρωτοτύπου.
Υπάρχει λόγος που επιχείρησα την παραπάνω σύγκριση της τιμής του Ibanez ΤS 808 HW με αυτήν παρεμφερών ευρωπαϊκών προϊόντων. Και ο λόγος ονομάζεται γιεν Ιαπωνίας. Επειδή τα τελευταία χρόνια γίναμε όλοι , από τις περιστάσεις και λιγάκι οικονομολόγοι εκ του προχείρου (έχοντες τη μορφήν του χοίρου), σκέφτομαι μήπως η τιμή του συγκεκριμένου προϊόντος, ας πούμε σε κάναν χρόνο από τώρα, δεν είναι πλέον 340 ευρώ, αλλά κάτι περισσότερο, έως πολύ περισσότερο. Γενικά, στις αγορές μας, καλό θα είναι εφεξής να έχουμε στο μυαλό μας ότι προϊόντα προερχόμενα από ΗΠΑ και Ιαπωνία μπορεί σε κάποιο διάστημα να έχουν τιμές εντελώς διαφορετικές απ’ αυτές που έχουμε συνηθίσει.
Θέλω δηλαδή να πω ότι αυτό που φαίνεται σήμερα ακριβό, μπορεί αύριο να φαντάζει εξαιρετικά ακριβότερο, ειδικά συγκρινόμενο με συναφή ευρωπαϊκά προϊόντα. Τόσο ακριβό, ώστε εάν σήμερα μπαίνει κανείς στο δίλλημα να σκοτώσει μισό μηνιάτικο για να πάρει το πράσινο εργόχειρο στη συλλεκτική κασετίνα, σε κάμποσο καιρό να μπαίνει στο δίλλημα να σκοτώσει ολόκληρο το μηνιάτικο, για τον ίδιο σκοπό.
Τώρα, για την ποιότητα κατασκευής του TS 808, δε είδα αντίλογο και δε νομίζω να υπάρχει τέτοιος. Ένας κάποιος Ιάπων έκατσε με το κολλητήρι του κι έβγαλε τα μάτια του, να τακτοποιήσει μέσα στο μικρό κουτάκι ένα κάρο κέρατα (μεταξύ των οποίων και το διάσημο JRC4558D), χρησιμοποιώντας κορυφαία υλικά, μογκάμια καλώδια κλπ. Και τα κατάφερε. Και στην Ιαπωνία, ως γνωστόν, το μεροκάματο είναι κομματάκι τσιμπημένο. Έπειτα, αυτό το πραγματάκι, απ΄ότι γωρίζω αποτελεί περιορισμένη έκδοση. Σήμερα το βρίσκεις στο εμπόριο, αύριο θα το γυρεύεις στις αγγελίες και στο ebay. Αυτό το αναφέρω, επειδή τέθηκε προηγουμένως και το θέμα της μεταπωλητικής αξίας. Ναι, έχει ήδη μεταπωλητική αξία, και πάντως έχει μεταπωλητική αξία πολύ μεγαλύτερη από οποιονδήποτε άλλο κλώνο, που δεν γράφει απάνω Ibanez ΤS 808 ΗW. Και μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να έχει αξία μεγαλύτερη της σημερινής, εν ευθέτω χρόνω.
Το θέμα είναι ότι το πεταλάκι απευθύνεται σε συγκεκριμένο καταναλωτικό κοινό, όχι στον οποιονδήποτε. Η Ibanez εξαργυρώνει αναδρομικά μια πατέντα, που έγινε περιζήτητη ελέω του κυρίου Στήβι, με την ίδια ακριβώς λογική που η
Gibson επανεκδίδει ιστορικά μοντέλα της σε τιμές φαρμακείου, κυρίως επειδή έτυχε να βρεθεί στην πορεία κάποιος μυστήριος, ονόματι Slash και να ξαναφέρει στην επιφάνεια συγκεκριμένες μνήμες. Και συγκεκριμένες μόδες, βεβαίως. –Είναι οι ιστορικές επανεκδόσεις της
Gibson ακριβές ; -Φυσικά και είναι. Όμως, το τι εστί «ακριβό» ή «φθηνό», το καθορίζει η αγορά. Η ζήτηση. Και η ζήτηση για τέτοια προσεγμένα μαραφέτια, τύπου VOS ή Masterbuilt ή ΤS 808 είναι μεγάλη, άρα το αντικειμενικό κριτήριο ως προς το τίμημα περνάει σε δεύτερη μοίρα, τουλάχιστον για όσο διαρκεί το αγοραστικό ενδιαφέρον. Φυσικά, σε πάμπολλες περιπτώσεις, η αγορά κάνει λάθος :
Το ’82, νομίζω, είχα αγοράσει ολοκαίνουργιο ένα αυθεντικό TS από τον Μαλλίρη, η πρώτη έκδοση νομίζω πως ήταν. Λεφτά δεν θυμάμαι πόσα είχα δώσει. Θυμάμαι όμως ότι κάποια στιγμή, αργότερα, το πούλησα κοψοχρονιά –και μάλιστα με ιδιαίτερη ανακούφιση- κι έβαλα κι άλλα τόσα μετρητά, ώστε να σπεύσω ν’ αγοράσω από τους πρώτους ένα άθλιο (όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων) μαύρο κατασκεύασμα με πορτοκαλί γράμματα, που άκουγε στο όνομα Βoss Heavy Metal. Μια τραγωδία, σκέτη. –Tί να κάνουμε, αυτό υπαγόρευε τότε η τάση της αγοράς, αυτό έκανα κι εγώ. Καταραμένε Εddie, με πήρες στο λαιμό σου κι έχασα το καλό το
Tube Screamer μέσ’ από τα χέρια μου
.
και δεν ειχα μανευ. Οποτε ηρθε η ωρα του!
, τα λέω απλά επειδή έχω την εντύπωση ότι πολλοί πάνε να κάνουν τη σύγκριση χωρίς να έχουν αυτά κατα νού, και καταλήγουμε σε ωραίες ιστορίες με τον ήχο του wiring :
