Λοιπόν, αυτό αξίζει μερικές διευκρινήσεις, άλλωστε ο άνθρωπος έγραψε σοβαρά (ως συνήθως). Λες λοιπόν αγαπητέ Δέλτα (συμπάθα με για τον Ενικό), ότι:
Spyros Delta είπε:
Ο μακαρίτης ο Χώκινγκ, προσπαθούσε να εξηγήσει ότι το Σύμπαν μπορεί ταυτόχρονα να είναι πεπερασμένο, αλλά να μην έχει όριο. Και μάλλον δεν χρειάζεται να είναι κάποιος αστροφυσικός για να συλλάβει την ιδέα, άλλωστε την κατάλαβα και εγώ που δεν είμαι αστροφυσικός. Κατανόησε λοιπόν, ότι μπορεί να είναι η αξία της τέχνης μετρήσιμη και αντικειμενική, χωρίς να υπάρχει "τεχνόμετρο". Πως γινεται αυτό;
Αν βάλεις ένα ποτήρι κόκα-κόλα σε ένα σύστημα για να το αναλύσεις σε χημικό επίπεδο, θα βρεις ποσότητες από διάφορα υλικά και στοιχεία. Αυτά τα στοιχεία είναι το αντικειμενικό της υπόθεσης. ΟΛΑ τα υπόλοιπα, ακολουθούν: αν αρέσει, αν δεν αρέσει, αν είναι καλή για το στομάχι, αν είναι γλυκειά, αν πρέπει να την δίνουμε σε παιδιά κλπ. Εκεί αρχίζει ο κόσμος της "άποψης" αυτής που λέμε ότι καθένας έχει μία.
Όπως έγραψα νωρίτερα, στο κάθε τι (ναι, το κάθε τι) υπάρχει μία αντικειμενική διάσταση, και μία υποκειμενική διάσταση. Ευτυχής είναι αυτός που έχει συναίσθηση και των δύο, αλλά αυτός που δεν "πιάνει" τι σημαίνει αντικειμενικότητα, θα δεις (μάλλον θα το έχεις ήδη δει) δεν το "πιάνει" σε κανένα απολύτως θέμα. Στην ακραία μορφή αυτής της εξαθλίωσης, μπορεί να πιστεύει ότι η Γη είναι επίπεδη, γράφοντας συνειδητά στα παλαιότερα των υποδημάτων του όλα τα στοιχεία περί του αντιθέτου. Επίσης μπορεί να πιστεύει ότι το κάπνισμα του κάνει καλό, ότι ο κύριος στην ντουλάπα είναι μαραγκός, και πολλά-πολλά άλλα. Μέχρι σήμερα, δεν έχω γνωρίσει φανατικό λάτρη της υποκειμενικότητας που να μην είναι ηλίθιος, στα όρια της παθολογίας λέμε.
Αν δεν υπάρχει αντικειμενικότητα, ένας πατέρας που βιάζει το παιδί του μπορεί τελικά να περιγραφεί ως άνθρωπος που απλά δεν άφησε στη τύχη τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση του παιδιού. Ένας έμπορος ναρκωτικών, ως ιερέας της υποκειμενικής αντίληψης του κόσμου. Ένας που δεν ξέρει να παίζει κανένα όργανο, να θεωρείται ως ένας Μότσαρτ σε αδράνεια. Και ούτω καθεξής.
Ο Μπαχ ήταν αυτό που ήταν, είναι και θα είναι για πάντα. Μπορεί σε κάποιον να μην αρέσει, αλλά α) μάλλον αργότερα θα αλλάξει γνώμη, έτσι είναι οι γνώμες άλλωστε, β) το έργο του θα είναι πάντοτε εκεί για οποιονδήποτε θελήσει να επιδιώξει μία ποιοτική (όχι ποσοτική) ανάλυσή του. Και αν αυτός ο κάποιος επιμένει στο ότι όλα αυτά δεν υπάρχουν επειδή δεν του αρέσουν, τότε ίσως ο κύριος στο ψυχιατρείο που επιμένει πως είναι ο Μέγας Ναπολέων, τελικά είναι;