Και τελειωνω με το παρακατω κειμενο που συμφωνω απολυτα και μεταφορικα μπορει να συνδεθει με ολες τις μορφες (καλης) τεχνης.
"Ο καλλιτέχνης είναι ο δημιουργός των «ωραίων» πραγμάτων.
Ο σκοπός του καλλιτέχνη είναι να αναδείξει την Τέχνη και να καλύψει/σβήσει τον καλλιτέχνη.
Κριτικός είναι αυτός που μπορεί να μετατρέψει/μεταφράσει με διαφορετικό τρόπο ή με ένα καινούργιο υλικό, την αντίληψή του για κάτι ωραίο.
Τόσο η ύψιστη όσο και η χαμηλότερη μορφή κριτικής είναι μια μορφή αυτοβιογραφίας (του κριτικού)…
Αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τα άσχημα μέσα στα όμορφα πράγματα, είναι απλά διεφθαρμένοι, χωρίς να μπορούν να θεωρηθούν χαριτωμένοι. Και αυτό είναι λάθος.
Αυτοί που μπορούν να διακρίνουν τα όμορφα μέσα στα όμορφα είναι όσοι μπορούν να θεωρηθούν καλλιεργημένοι . Γι’ αυτούς υπάρχει ελπίδα…
Είναι οι «εκλεκτοί» για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο «Ομορφιά».
Η Ιδέα ενός ηθικού ή ενός ανήθικου βιβλίου , δεν υπάρχει.
Τα βιβλία είναι απλώς, καλογραμμένα, ή κακογραμμένα. Και αυτό είναι όλο.
Η απέχθεια που δείχνει ο 19ος αιώνας στην ιδέα του Ρεαλισμού, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την οργή του Καλιμπάν όταν αντικρίζει το πρόσωπο του στον καθρέφτη.
Η απέχθεια του 19ου αιώνα για τον Ρομαντισμό, είναι η ίδια ακριβώς οργή με την οποία ο Καλιμπάν, δεν μπορεί να δει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Η ηθική στη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνει ένα μέρος του θέματος της ζωής του καλλιτέχνη, αλλά, η ηθικότητα της τέχνης, βρίσκεται μέσα στην τέλεια χρήση ενός ατελούς μέσου.
Κανένας καλλιτέχνης δεν επιδιώκει να αποδείξει τίποτε με την τέχνη του.
Ακόμα και πράγματα τα οποία είναι απολύτως αληθινά μπορούν να αποδειχθούν.
Κανένας καλλιτέχνης δεν έχει ηθικές συμπάθειες ( με το αντικείμενό του).
Μια ηθική συμπάθεια, είναι για τον καλλιτέχνη, ένας ασυγχώρητος μανιερισμός . Ποτέ κανένας καλλιτέχνης δεν είναι, νοσηρός.
Ο καλλιτέχνης μπορεί/δικαιούται να εκφράσει τα πάντα.
Η Σκέψη και η Γλώσσα είναι για τον καλλιτέχνη, απλά εργαλεία της Τέχνης.
Η Αρετή και η Διαστροφή, είναι για τον καλλιτέχνη τα υλικά της Τέχνης.
Από την άποψη της φόρμας, ο τύπος όλων των τεχνών είναι αυτός του μουσικού.
Από την άποψη του συναισθήματος, ο τύπος είναι η τέχνη του ηθοποιού.
Η Τέχνη στο σύνολο της, είναι ταυτόχρονα επιφάνεια και συμβολισμός.
Όσοι ψάχνουν κάτω από την επιφάνεια, το κάνουν εν γνώσει τους ότι παίρνουν οι ίδιοι το ρίσκο.
Το ίδιο ρίσκο παίρνουν και όσοι αποφασίζουν να ερμηνεύσουν τα σύμβολα.
Η Τέχνη καθρεφτίζει τον Θεατή και όχι την Ζωή!
Η ποικιλία των απόψεων σχετικά με ένα έργο τέχνης, δείχνει ότι το έργο είναι καινούργιο, καινοτόμο, σύνθετο, και ζωτικό/σημαντικό.
Όταν οι κριτικοί διαφωνούν μεταξύ τους σχετικά με ένα έργο τέχνης, τότε μπορεί κάνεις να είναι σίγουρος ότι ο καλλιτέχνης είναι σε απόλυτη αρμονία/συμφωνία με τον εαυτό του.
Μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον ο οποίος δημιουργεί κάτι «χρήσιμο», υπό τον όρον ότι δεν αισθάνεται θαυμασμό γι’ αυτό.
Και με την ίδια λογική, η μοναδική δικαιολογία για κάποιον ο οποίος δημιουργεί Κάτι παντελώς «άχρηστο», είναι ότι έχει γι’ αυτό απεριόριστο θαυμασμό…
Κάθε μορφή Τέχνης, είναι σχεδόν άχρηστη…."
Το κείμενο αυτό προηγείται σαν εισαγωγή, του πρώτου κεφαλαίου του έργου του Όσκαρ Ουάϊλντ, "Το πορτραίτο του Ντοριαν Γκρέϋ".
