Πολύ ωραίο το θέμα και το κείμενο του blue.
Νομίζω όμως πως υπάρχει μια θεμελιώδης σύγχυση η οποία θολώνει το τοπίο. Το Diy ως τρόπος παραγωγής και ηχογράφησης της μουσικής είναι μια τεχνολογική παράμετρος. Αν εξεταστεί στενά ως τέτοια δεν οδηγεί σε αξιολογικές αποτιμήσεις της λειτουργίας των μεσαζόντων. Αυτοί το ίδιο εύκολα και εύλογα μπορεί να είναι “καλοί” ή “κακοί”. Επίσης οι συζητήσεις τις οποίες έχει νόημα να κάνει κανείς σε αυτό το επίπεδο αφορούν συνήθως τον μουσικό εξοπλισμό και τίποτε άλλο.
Όταν όμως αντιμετωπίζει κανείς το diy ως “φιλοσοφία”(όπως αναφέρεται και στον τίτλο του thread), δηλαδή ως συνειδητή στάση απέναντι στη βιομηχανία της μουσικής, τα πράγματα σαφώς αλλάζουν. Οι μεσάζοντες κρίνονται, εξετάζεται η αισθητική τους , οι οικονομικές τους εξαρτήσεις και εν γένει η πολιτική τους. Δεν είναι τυχαίο πως οι μουσικοί που κάνουν μια τέτοια ανάγνωση των πραγμάτων έχουν μια διακριτή πολιτική κουλτούρα η οποία προτείνει την κατά το δυνατό αποδέσμευση της μουσικής από ισχυρούς οικονομικούς πόλους. Στην Ελλάδα έχουμε μια τέτοια σκηνή, αρκετά μεγάλη πλέον, η οποία απαρτίζεται από μουσικούς που έχουν τέτοια αντίληψη. Είναι φυσικό πως σε μεγάλο βαθμό γνωρίζονται μεταξύ τους, διοργανώνουν συναυλίες/φεστιβάλ και τείνουν να αλληλοϋποστηρίζονται.
Τέτοια φαινόμενα που προσιδιάζουν στην diy φιλοσοφία(και όχι απλώς τεχνική) υπάρχουν φυσικά και στη διεθνή σκηνή. Πολλοί ήδη καταξιωμένοι μουσικοί εγκαταλείπουν τις μεγάλες εταιρίες και υπογράφουν σε μικρές όπου μπορούν να απολαμβάνουν αυτονομία στη δημιουργία τους. Αυτή η αυτονομία αποτελεί στοιχείο εκείνης της πολιτικής κουλτούρας που δεν δέχεται την αρπαγή του μουσικού έργου απ’ τις διαφημιστικές(π.χ. Waits), έχει ανοιχτή και συγκεκριμένη πολιτική θέση(π.χ. massive attack, radiohead) κτλ.
Δύο τελείως διαφορετικά επίπεδα λοιπόν. Κατά τη γνώμη μου δεν φαλκιδεύεται η diy φιλοσοφία απ’ τον Πλιάτσικα διότι είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Πλιάτσικας(ή κάποιος σαν αυτόν) μετέχει της φιλοσοφίας την οποία προσπάθησα σύντομα να περιγράψω.
Νομίζω όμως πως υπάρχει μια θεμελιώδης σύγχυση η οποία θολώνει το τοπίο. Το Diy ως τρόπος παραγωγής και ηχογράφησης της μουσικής είναι μια τεχνολογική παράμετρος. Αν εξεταστεί στενά ως τέτοια δεν οδηγεί σε αξιολογικές αποτιμήσεις της λειτουργίας των μεσαζόντων. Αυτοί το ίδιο εύκολα και εύλογα μπορεί να είναι “καλοί” ή “κακοί”. Επίσης οι συζητήσεις τις οποίες έχει νόημα να κάνει κανείς σε αυτό το επίπεδο αφορούν συνήθως τον μουσικό εξοπλισμό και τίποτε άλλο.
Όταν όμως αντιμετωπίζει κανείς το diy ως “φιλοσοφία”(όπως αναφέρεται και στον τίτλο του thread), δηλαδή ως συνειδητή στάση απέναντι στη βιομηχανία της μουσικής, τα πράγματα σαφώς αλλάζουν. Οι μεσάζοντες κρίνονται, εξετάζεται η αισθητική τους , οι οικονομικές τους εξαρτήσεις και εν γένει η πολιτική τους. Δεν είναι τυχαίο πως οι μουσικοί που κάνουν μια τέτοια ανάγνωση των πραγμάτων έχουν μια διακριτή πολιτική κουλτούρα η οποία προτείνει την κατά το δυνατό αποδέσμευση της μουσικής από ισχυρούς οικονομικούς πόλους. Στην Ελλάδα έχουμε μια τέτοια σκηνή, αρκετά μεγάλη πλέον, η οποία απαρτίζεται από μουσικούς που έχουν τέτοια αντίληψη. Είναι φυσικό πως σε μεγάλο βαθμό γνωρίζονται μεταξύ τους, διοργανώνουν συναυλίες/φεστιβάλ και τείνουν να αλληλοϋποστηρίζονται.
Τέτοια φαινόμενα που προσιδιάζουν στην diy φιλοσοφία(και όχι απλώς τεχνική) υπάρχουν φυσικά και στη διεθνή σκηνή. Πολλοί ήδη καταξιωμένοι μουσικοί εγκαταλείπουν τις μεγάλες εταιρίες και υπογράφουν σε μικρές όπου μπορούν να απολαμβάνουν αυτονομία στη δημιουργία τους. Αυτή η αυτονομία αποτελεί στοιχείο εκείνης της πολιτικής κουλτούρας που δεν δέχεται την αρπαγή του μουσικού έργου απ’ τις διαφημιστικές(π.χ. Waits), έχει ανοιχτή και συγκεκριμένη πολιτική θέση(π.χ. massive attack, radiohead) κτλ.
Δύο τελείως διαφορετικά επίπεδα λοιπόν. Κατά τη γνώμη μου δεν φαλκιδεύεται η diy φιλοσοφία απ’ τον Πλιάτσικα διότι είναι αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι ο Πλιάτσικας(ή κάποιος σαν αυτόν) μετέχει της φιλοσοφίας την οποία προσπάθησα σύντομα να περιγράψω.
