- Μηνύματα
- 6,522
- Πόντοι
- 2,548
To βιβλίο του W. Carter “Gibson Guitars: 100 Years of an American Icon” κυκλοφόρησε το 1994, με αφορμή τα 100 χρόνια της εταιρίας και είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία πάνω στην ιστορία της Gibson. Με συνεισφορές από μια στρατιά συγγραφέων ακουμπάει πολλές πτυχές της εταιρείας, των ανθρώπων της και των οργάνων της, θέτοντας τες και εντός του ανάλογου κοινωνικού/ιστορικού πλαισίου. Γενικά εξαιρετικό βιβλίο, highly recommended.
Κάπου προς το τέλος του βιβλίου φιλοξενείται ένα μικρό αρθράκι-λίστα, γραμμένο από τον γνωστό vintage guitar dealer and historian George Gruhn, στο οποίο παραθέτει την -κατά τον ίδιο φυσικά - ιδανική συλλογή Gibson οργάνων. Προσπαθούσα καθώς το διάβαζα τις προάλλες να θυμηθώ τα διάφορα όργανα που αναφέρει (καθώς πιάνει και τα μαντολίνα και τα banjo της Gibson που οι περισσότεροι ξέρουμε επιφανειακά, if at all) και να κάνω μια νοητή σούμα της αξίας τους, ενώ προφανώς έκανα παράλληλα την αντίστοιχη λίστα στο κεφάλι μου σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Και επειδή εν τέλει έκατσα να κάνω τη σούμα στο χαρτί, έτσι επειδή με είχε φάει η περιέργεια πόσο θα πήγαινε το κούρεμα εν έτει 2025, είπα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Παραθέτω τη λίστα του Gruhn εμπλουτισμένη με σχόλια και φωτογραφίες δικές μου.
“Gibson’s diversity of instruments makes it impossible to single out any particular one as the ultimate or even the typical Gibson. For a collector, it’s difficult to compare a Loar F-5 mandolin to an Orville Gibson original. They are both mandolins, but one represents the pinnacle of design, the other its genesis. Comparing either instrument to a Bella Voce banjo or a ’59 Les Paul is impossible. Therefore, the ultimate representative Gibson collection would have to include a variety of instruments:
Orville Gibson guitar and mandolin – the foundation of the Gibson name.”
Oι απαρχές του archtop σχεδίου στο μαντολίνο και στην κιθάρα, κατά κοινή ομολογία με …χλιαρά αποτελέσματα, ειδικά για τις κιθάρες. Μέρα με τη νύχτα με τα όργανα που θα έφτιαχνε η εταιρεία υπο τον Lloyd Loar είκοσι χρόνια αργότερα.
Χειροποίητα όργανα του Orville Gibson. Arch top Style O κιθάρα (1898), F-style μαντολίνο (1900).
“Style 0 Artist guitar (scroll body) and F-4 mandolin, to represent the mandolin orchestra, plus a Style U harp guitar.”
Τα πρώτα όργανα της εταιρίας στα βήματα του Orville. Scrolls, pointy bits, oval soundholes και παραπάνω χορδές απ’ ότι ζήτησε ποτέ κανείς.
Style O (1917), F-4 μαντολίνο (1923), Style U harp guitar (1914).
“F-5 mandolin and L-5 guitar signed by Lloyd Loar – the pinnacle of mandolin design and the first archtop f-hole guitar. Add a Loar-signed H-5 mandola and K-5 mandocello to complete the finest mandolin-family quartet possible.”
Η επιτομή του archtop ήχου – μέσα σε λίγα χρόνια η Gibson, με τη σημαντική συμβολή του Loar εξελίσσει τα πρώιμα archtop designs στα όργανα που παραμένουν, έναν αιώνα μετά, τα reference point για το είδος τους. Ό,τι έχει f-holes και δεν είναι βιολί πρακτικά από εδώ μας ήρθε. Οι τιμές των Loar-signed L-5 πλέον έχουν ξεφύγει τις $100,000 ενώ για ένα υπογεγραμμένο F-5 πλησιάζουν και τις $200,000. To να δείς κουαρτέτο πλήρες μάλιστα είναι σχεδόν ανήκουστο.
Σχεδόν ανήκουστο, αλλά όχι εντελώς. Πλήρες σετ από Lloyd Loar signed όργανα, του μαντολινίστα David Grissman. Μέρος της έκθεσης Acoustic America στο Musical Instruments Museum, Phoenix, Arizona. F-5 μαντολίνο (1924), Κ-5 μαντοτσέλο (1924), Η-5 μαντόλα (1923), L-5 archtop κιθάρα (1924).
“Florentine and Bella Voce banjos from the late ‘20s – a pair of highly ornate models from the Jazz Age, plus the most-ornate All American from the ‘30s.”
H χρυσή εποχή του banjo στη jazz μουσική, όπου και πιο διαδεδομένο ήταν το 4χορδο tenor παρά το standard 5χορδο. Διάκοσμος που δεν τον πλησιάζει λατέρνα, πόσο μάλλον κιθάρα.
Florentine (αριστερα) και Bella Voce (μεση) tenor banjos του 1927. Δεξιά 5χορδο All American – το πιο ornate (και κιτς) banjo της Gibson. Οι τιμές των tenor All American πλησιάζουν πλέον τα 6 digits, το δε υπερ-σπάνιο 5-χορδο της φωτο είναι πωλείται αυτή τη στιγμή για $250,000.
“Mastertone five-string banjo from the ‘30s, with flathead tone ring and one-piece flange, preferably a Granada with hearts and flowers inlay – the bluegrass banjo equivalent of the sunburst Les Paul.”
Το banjo που έπαιζαν ο Earl Scruggs και ο Don Reno, και το πιο περιζήτητο ίσως πλέον banjo σε bluegrass και country κύκλους.
Gibson Μastertone RB-Granada με flathead tone ring (1930).
“Super 400, the first large-body archtop. Actually, the collection should have an early version (1934) and a cutaway (1939), plus examples of the advanced body L-5 and the cutaway L-5P from the same years.”
To ’35 η Gibson, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό από την Epiphone, κυκλοφορεί την μεγαλύτερη και ακριβότερη archtop κιθάρα της, την Super 400 με το τεράστιο 18ιντσο σώμα. Ταυτόχρονα, η L-5, η μέχρι τότε top-of-the-line archtop αναβαθμίζεται με μεγαλύτερο (“advanced”) σώμα 17 ιντσών (από τις 16 που ήταν πρωτύτερα). Το ’39 κυκλοφορούν και cutaway εκδόσεις και των δυο.
Super 400P (1939) και L-5P (1939). To suffix P σήμαινε “Premier”, τουτέστιν με cutaway, αλλά γρήγορα αντικαταστάθηκε από το γράμμα C (for “cutaway”, duh).
“Prewar Super Jumbo (J-200) and Advanced Jumbo – Gibson’s best jumbo and dreadnought flattops, respectively, both with rosewood back and sides.”
Όπως το είπε, οι καλυτερότερες ακουστικές της Gibson, αν όχι of all time. Η pre-WW2 J-200 ήταν αρκετά διαφορετικό beast από τις πολύ πιο διαδεδομένες maple SJ-200 που ήρθαν αργότερα, η δε AJ ήταν πρακτικά μια J-45ειδής κιθάρα αλλά με Martin (long) scale length και rosewood σώμα. Κυκλοφορήσαν και οι 2 για ελάχιστα χρόνια στα late ‘30s.
J-200 (1938), Advanced Jumbo (1936).
“EH-159 lap steel, ES-150 and ES-250 guitars – the first Gibson electrics, all with the “Charlie Christian” pickup.”
Τα πρώτα ηλεκτρικά όργανα της Gibson! Την ES-150 (και αργότερα την 250) χρησιμοποίησε ο Charlie Christian στην σύντομη καριέρα του και κατάφερε να καθιερώσει την κιθάρα πλέον και ως μελωδικό όργανο εντός μπάντας.
EH-150 (1936), o Christian με μια ES-150 και ES-250(1940).
“ES-5 Switchmaster, late ‘50s version with 3 PAF humbuckers, and the electric Super 400CES and L-5CES from the early ‘50s (with single-coil pickups) and the late ‘50s (with PAFs).”
Tα big boys πάθαν CES – Cutaway, Electric, Spanish!
ES-5 Switchmaster (1959), Super 400 CES (1952, με P90s), L-5 CES (1959, με PAF πλέον). Την συγκεκριμένη ES-5 της φωτο την γρατσούνισα λίγο πρόσφατα.
“EDS-1275 doubleneck six- and twelve-string, late ‘50s version with carved top, hollow body, and no soundholes – a body style that existed only on doublenecks.”
Oι περισσότεροι όταν σκεφτόμαστε Gibson double-neck σκεφτόμαστε τις διπλές SG στα χέρια του Page ή του McLaughlin, αλλά η πρώτη γενιά EDS-1275 ήταν τελείως διαφορετική. Είναι hollow-body με σχετικά λεπτό σώμα κάπου ανάμεσα σε thinline και τυπική archtop, με πάρα πολύ χοντρό αλλά μασίφ carved spruce καπάκι και χωρίς soundholes – ένα είδος κατασκευής που η Gibson δεν χρησιμοποίησε πουθενά αλλού! Είναι κυριολεκτικά μοναδικές και κατά πολλούς (από Gruhn ως Bonamassa) από τις καλύτερες ηλεκτρικές που έφτιαξε ποτέ η Gibson. Πέραν της 6χορδης/12χορδης υπήρχαν και υβρίδια με μαντολινομάνικα και διάφορα άλλα. Υπάρχει ένα πολύ πρόσφατο βίντεο του Tom Bukovac ακριβώς για αυτές τις carved top EDS-1275 για όποιον ενδιαφέρεται.
EDS-1275 (1959).
“Sunburst Les Paul Standard, 1958-60, with highly flamed top, of course.”
E of course.
H λεγόμενη “Brock Burst”, μια 1959 με ιδιαίτερα έντονο flame και που έχει εμφανιστεί σε διάφορα εξώφυλλα (π.χ. Wheeler’s “American Guitars”).
“Flying V and Explorer, 1958-59. (If an original Moderne ever turns up, I’ll need that, too).”
Το μοντερνιστικό τρίο του 1958 που πήγε από πλήρη εμπορική αποτυχία στο απόγειο της συλλεκτικότητας και άλλαξε το look της ηλεκτρικής κιθάρας σε όλο το hard rock / metal κόσμο με 20-30 χρόνια καθυστέρηση. Η παραγωγή τους ήταν τρομερά περιορισμένη, με ούτε 100 Flying V και μετα βίας καμιά εικοσαριά Explorer όλες και όλες – τρομερά πιο σπάνιες από τις ’59 burst πχ, για αυτό και οι αυθεντικές Explorer πλέον είναι “million dollar guitars”, οι πιο ακριβές vintage κιθάρες money can buy. ‘Όσο για τις Moderne, αυτές μείνανε στο χαρτί. Τα πρωτότυπα που φημολογείται υπήρξαν κάποτε δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν ποτέ εμφανιστεί μια αδιαμφισβήτητα αυθεντική Moderne θα γίνει εύκολα η πιο ακριβή vintage κιθάρα ever sold.
Flying V και Explorer του 1958 με το χαρακτηριστικό Korina. Η συγκεκριμένη Explorer της φωτο πουλήθηκε το 2016 από το Denmark Street Guitars για $1.1 εκατομμύρια.
“ES-335, 1958, dot inlay, natural finish, the first semi-hollowbody electric.”
Η ’58 ξανθιά με τα dots είναι η πιο σπάνια και ακριβή εκδοχή της κλασσικής 335, καθώς οι περισσότερες που κυκλοφόρησαν εκείνη την πρώτη χρονιά ήταν sunburst. Οι cherry που όλοι ξέρουμε ως κλασσικές εμφανίστηκαν την επόμενη χρονιά.
ES-335 TDN (1958).
“EB violin-shaped bass from the ‘50s, plus the early hollowbody version of the EB-2 and EB-6 basses.”
H Gibson ουδέποτε είχε ιδιαίτερα σουξέ με τα μπάσα της – οι πρώιμες απόπειρες περιλαμβάνουν το... 2ο πιο γνωστό violin bass και το semi-hollow EB-2. Στα 60s όλα αυτά θα αντικαθιστόταν απο τα SG-ειδή που ξέρουμε σήμερα ως κλασσικά Gibson μπάσα.
EB-1 (1953), EB-2 (1959) και EB-6 (1961).
“Firebirds and Thunderbird basses, 1963-64 – not as radically modernistic as the V and Explorer and not as rare, but still in a class of their own. A Firebird VII and Thunderbird IV will do; custom colours would be preferable.”
Tα offset wars μαινόταν για τα καλά στα early ‘60s και η σειρές Firebird/Thunderbird ήταν η απάντηση της Gibson στις Jazzmaster/Jaguar.
Firebird VII (1964) και Thunderbird IV (1965) σε sunburst, σε custom colour μας τελείωσε.
“Citation – one of the precious few models of the post-McCarty period (1966 and after) worth talking to a collector about. The same applies to the Kalamazoo Award and the The Les Paul.”
Οι Citation και Kalamazoo Award ήταν απόπειρες για ultra-high-end archtop κιθάρες που θα κοντράρανε τα μεγαλύτερα boutique ονόματα αλλά και την «χρυσή εποχή» των L-5 και Super 400. Τρομερά ακριβές κατασκευές με τα καλύτερα υλικά που μπορούσαν να βρούν. Eχω διαβάσει κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το πόσο χρονοβόρα ήταν η κατασκευή της Citation επειδή περιλάμβανε πολλαπλό «κούμπωμα - ξεκούμπωμα» του καπακιού στο σώμα καθώς «κουρδίζαν» το carve – διαδικασία που γινόταν από μια χούφτα top τεχνιτών και κυρίως από έναν κουφό(!) υπάλληλο της εταιρείας, τον William Westman, που κούρδιζε με την αφή μόνο. Η The Les Paul από την άλλη είναι μια over the top και ολίγον τι κιτς Norlin-era LP με μπόλικα ξύλινά μέρη και την υπογραφή του αγαπημένου μου Richard Schneider, που ήταν και ο ιθύνων πίσω από τις Mark ακουστικές. Χαρακτηριστικό του touch το βυσσινί trim.
Citation (1969), Kalamazoo Award (1978) και η The Les Paul (1977).
Κλείνoντας αναφέρει ο Gruhn:
"Many collectible models did not make the list – no goldtop Les Paul or Les Paul Custom, no J-185 or Everly Brothers, no prewar Electrharp pedal steel – but we have to draw the line somewhere."
Ούτε banner-era ακουστικές, ούτε SG, ούτε πολλές άλλες – σίγουρα μπορούμε να βγάλουμε μια από τις 15 παραλλαγές της L5 για κάτι άλλο αλλά τέλος πάντων, καθείς εφ’ω ετάχθη. Υπόψην ότι το άρθρο-λίστα γράφτηκε μάλλον κάπου το ‘93/’94 οπότε και προφανώς υπάρχει ένα cut-off πιο πρίν στο τι θα θεωρούσε «συλλεκτικό» κάποιος.
"Price of the collection? Only about $20,000 – if all the instruments had been bought new at their original list prices (save $10,0000 by passing on the Citation, Kalamazoo Award and the The Les Paul). As of early 1994, this collection could be assembled – assuming the instruments could be found and the owners wanted to sell – for around $750,000."
Και εδώ δεν εκπλήσσεται κανένας – με $750,000 δεν πλησιάζουμε καν τη σήμερον ημέρα τα 40 όργανα αυτά που ανέφερε ο Gruhn στη λίστα του. Με μια πρόχειρη σούμα, και με ένα κάποιο error margin γιατί είναι δύσκολο να κοστολογήσεις γενικά και αόριστα vintage όργανα εγώ έβγαλα ένα λογαριασμό για τα συγκεκριμένα 40 όργανα σε καλή κατάσταση στα $3,170,000 ντάλαρς γιουές. Αν έχει περιέργεια κανείς να του δώσω και το breakdown, αλλά χοντρά χοντρά ας πούμε ότι ερχόμαστε στο τετραπλάσιο ποσό από το estimate του Gruhn το ’94.
Οπότε αν σας περισσέυουν κοντά 3 μύρια ορίστε κύριοι επενδυταί τι μπορείτε να τα κάνετε.
Κάπου προς το τέλος του βιβλίου φιλοξενείται ένα μικρό αρθράκι-λίστα, γραμμένο από τον γνωστό vintage guitar dealer and historian George Gruhn, στο οποίο παραθέτει την -κατά τον ίδιο φυσικά - ιδανική συλλογή Gibson οργάνων. Προσπαθούσα καθώς το διάβαζα τις προάλλες να θυμηθώ τα διάφορα όργανα που αναφέρει (καθώς πιάνει και τα μαντολίνα και τα banjo της Gibson που οι περισσότεροι ξέρουμε επιφανειακά, if at all) και να κάνω μια νοητή σούμα της αξίας τους, ενώ προφανώς έκανα παράλληλα την αντίστοιχη λίστα στο κεφάλι μου σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια. Και επειδή εν τέλει έκατσα να κάνω τη σούμα στο χαρτί, έτσι επειδή με είχε φάει η περιέργεια πόσο θα πήγαινε το κούρεμα εν έτει 2025, είπα να τη μοιραστώ μαζί σας.
Παραθέτω τη λίστα του Gruhn εμπλουτισμένη με σχόλια και φωτογραφίες δικές μου.
“Gibson’s diversity of instruments makes it impossible to single out any particular one as the ultimate or even the typical Gibson. For a collector, it’s difficult to compare a Loar F-5 mandolin to an Orville Gibson original. They are both mandolins, but one represents the pinnacle of design, the other its genesis. Comparing either instrument to a Bella Voce banjo or a ’59 Les Paul is impossible. Therefore, the ultimate representative Gibson collection would have to include a variety of instruments:
Orville Gibson guitar and mandolin – the foundation of the Gibson name.”
Oι απαρχές του archtop σχεδίου στο μαντολίνο και στην κιθάρα, κατά κοινή ομολογία με …χλιαρά αποτελέσματα, ειδικά για τις κιθάρες. Μέρα με τη νύχτα με τα όργανα που θα έφτιαχνε η εταιρεία υπο τον Lloyd Loar είκοσι χρόνια αργότερα.
Χειροποίητα όργανα του Orville Gibson. Arch top Style O κιθάρα (1898), F-style μαντολίνο (1900).
“Style 0 Artist guitar (scroll body) and F-4 mandolin, to represent the mandolin orchestra, plus a Style U harp guitar.”
Τα πρώτα όργανα της εταιρίας στα βήματα του Orville. Scrolls, pointy bits, oval soundholes και παραπάνω χορδές απ’ ότι ζήτησε ποτέ κανείς.
Style O (1917), F-4 μαντολίνο (1923), Style U harp guitar (1914).
“F-5 mandolin and L-5 guitar signed by Lloyd Loar – the pinnacle of mandolin design and the first archtop f-hole guitar. Add a Loar-signed H-5 mandola and K-5 mandocello to complete the finest mandolin-family quartet possible.”
Η επιτομή του archtop ήχου – μέσα σε λίγα χρόνια η Gibson, με τη σημαντική συμβολή του Loar εξελίσσει τα πρώιμα archtop designs στα όργανα που παραμένουν, έναν αιώνα μετά, τα reference point για το είδος τους. Ό,τι έχει f-holes και δεν είναι βιολί πρακτικά από εδώ μας ήρθε. Οι τιμές των Loar-signed L-5 πλέον έχουν ξεφύγει τις $100,000 ενώ για ένα υπογεγραμμένο F-5 πλησιάζουν και τις $200,000. To να δείς κουαρτέτο πλήρες μάλιστα είναι σχεδόν ανήκουστο.
Σχεδόν ανήκουστο, αλλά όχι εντελώς. Πλήρες σετ από Lloyd Loar signed όργανα, του μαντολινίστα David Grissman. Μέρος της έκθεσης Acoustic America στο Musical Instruments Museum, Phoenix, Arizona. F-5 μαντολίνο (1924), Κ-5 μαντοτσέλο (1924), Η-5 μαντόλα (1923), L-5 archtop κιθάρα (1924).
“Florentine and Bella Voce banjos from the late ‘20s – a pair of highly ornate models from the Jazz Age, plus the most-ornate All American from the ‘30s.”
H χρυσή εποχή του banjo στη jazz μουσική, όπου και πιο διαδεδομένο ήταν το 4χορδο tenor παρά το standard 5χορδο. Διάκοσμος που δεν τον πλησιάζει λατέρνα, πόσο μάλλον κιθάρα.
Florentine (αριστερα) και Bella Voce (μεση) tenor banjos του 1927. Δεξιά 5χορδο All American – το πιο ornate (και κιτς) banjo της Gibson. Οι τιμές των tenor All American πλησιάζουν πλέον τα 6 digits, το δε υπερ-σπάνιο 5-χορδο της φωτο είναι πωλείται αυτή τη στιγμή για $250,000.
“Mastertone five-string banjo from the ‘30s, with flathead tone ring and one-piece flange, preferably a Granada with hearts and flowers inlay – the bluegrass banjo equivalent of the sunburst Les Paul.”
Το banjo που έπαιζαν ο Earl Scruggs και ο Don Reno, και το πιο περιζήτητο ίσως πλέον banjo σε bluegrass και country κύκλους.
Gibson Μastertone RB-Granada με flathead tone ring (1930).
“Super 400, the first large-body archtop. Actually, the collection should have an early version (1934) and a cutaway (1939), plus examples of the advanced body L-5 and the cutaway L-5P from the same years.”
To ’35 η Gibson, προσπαθώντας να ξεπεράσει τον ανταγωνισμό από την Epiphone, κυκλοφορεί την μεγαλύτερη και ακριβότερη archtop κιθάρα της, την Super 400 με το τεράστιο 18ιντσο σώμα. Ταυτόχρονα, η L-5, η μέχρι τότε top-of-the-line archtop αναβαθμίζεται με μεγαλύτερο (“advanced”) σώμα 17 ιντσών (από τις 16 που ήταν πρωτύτερα). Το ’39 κυκλοφορούν και cutaway εκδόσεις και των δυο.
Super 400P (1939) και L-5P (1939). To suffix P σήμαινε “Premier”, τουτέστιν με cutaway, αλλά γρήγορα αντικαταστάθηκε από το γράμμα C (for “cutaway”, duh).
“Prewar Super Jumbo (J-200) and Advanced Jumbo – Gibson’s best jumbo and dreadnought flattops, respectively, both with rosewood back and sides.”
Όπως το είπε, οι καλυτερότερες ακουστικές της Gibson, αν όχι of all time. Η pre-WW2 J-200 ήταν αρκετά διαφορετικό beast από τις πολύ πιο διαδεδομένες maple SJ-200 που ήρθαν αργότερα, η δε AJ ήταν πρακτικά μια J-45ειδής κιθάρα αλλά με Martin (long) scale length και rosewood σώμα. Κυκλοφορήσαν και οι 2 για ελάχιστα χρόνια στα late ‘30s.
J-200 (1938), Advanced Jumbo (1936).
“EH-159 lap steel, ES-150 and ES-250 guitars – the first Gibson electrics, all with the “Charlie Christian” pickup.”
Τα πρώτα ηλεκτρικά όργανα της Gibson! Την ES-150 (και αργότερα την 250) χρησιμοποίησε ο Charlie Christian στην σύντομη καριέρα του και κατάφερε να καθιερώσει την κιθάρα πλέον και ως μελωδικό όργανο εντός μπάντας.
EH-150 (1936), o Christian με μια ES-150 και ES-250(1940).
“ES-5 Switchmaster, late ‘50s version with 3 PAF humbuckers, and the electric Super 400CES and L-5CES from the early ‘50s (with single-coil pickups) and the late ‘50s (with PAFs).”
Tα big boys πάθαν CES – Cutaway, Electric, Spanish!
ES-5 Switchmaster (1959), Super 400 CES (1952, με P90s), L-5 CES (1959, με PAF πλέον). Την συγκεκριμένη ES-5 της φωτο την γρατσούνισα λίγο πρόσφατα.
“EDS-1275 doubleneck six- and twelve-string, late ‘50s version with carved top, hollow body, and no soundholes – a body style that existed only on doublenecks.”
Oι περισσότεροι όταν σκεφτόμαστε Gibson double-neck σκεφτόμαστε τις διπλές SG στα χέρια του Page ή του McLaughlin, αλλά η πρώτη γενιά EDS-1275 ήταν τελείως διαφορετική. Είναι hollow-body με σχετικά λεπτό σώμα κάπου ανάμεσα σε thinline και τυπική archtop, με πάρα πολύ χοντρό αλλά μασίφ carved spruce καπάκι και χωρίς soundholes – ένα είδος κατασκευής που η Gibson δεν χρησιμοποίησε πουθενά αλλού! Είναι κυριολεκτικά μοναδικές και κατά πολλούς (από Gruhn ως Bonamassa) από τις καλύτερες ηλεκτρικές που έφτιαξε ποτέ η Gibson. Πέραν της 6χορδης/12χορδης υπήρχαν και υβρίδια με μαντολινομάνικα και διάφορα άλλα. Υπάρχει ένα πολύ πρόσφατο βίντεο του Tom Bukovac ακριβώς για αυτές τις carved top EDS-1275 για όποιον ενδιαφέρεται.
EDS-1275 (1959).
“Sunburst Les Paul Standard, 1958-60, with highly flamed top, of course.”
E of course.
H λεγόμενη “Brock Burst”, μια 1959 με ιδιαίτερα έντονο flame και που έχει εμφανιστεί σε διάφορα εξώφυλλα (π.χ. Wheeler’s “American Guitars”).
“Flying V and Explorer, 1958-59. (If an original Moderne ever turns up, I’ll need that, too).”
Το μοντερνιστικό τρίο του 1958 που πήγε από πλήρη εμπορική αποτυχία στο απόγειο της συλλεκτικότητας και άλλαξε το look της ηλεκτρικής κιθάρας σε όλο το hard rock / metal κόσμο με 20-30 χρόνια καθυστέρηση. Η παραγωγή τους ήταν τρομερά περιορισμένη, με ούτε 100 Flying V και μετα βίας καμιά εικοσαριά Explorer όλες και όλες – τρομερά πιο σπάνιες από τις ’59 burst πχ, για αυτό και οι αυθεντικές Explorer πλέον είναι “million dollar guitars”, οι πιο ακριβές vintage κιθάρες money can buy. ‘Όσο για τις Moderne, αυτές μείνανε στο χαρτί. Τα πρωτότυπα που φημολογείται υπήρξαν κάποτε δεν έχουν εμφανιστεί ποτέ, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι αν ποτέ εμφανιστεί μια αδιαμφισβήτητα αυθεντική Moderne θα γίνει εύκολα η πιο ακριβή vintage κιθάρα ever sold.
Flying V και Explorer του 1958 με το χαρακτηριστικό Korina. Η συγκεκριμένη Explorer της φωτο πουλήθηκε το 2016 από το Denmark Street Guitars για $1.1 εκατομμύρια.
“ES-335, 1958, dot inlay, natural finish, the first semi-hollowbody electric.”
Η ’58 ξανθιά με τα dots είναι η πιο σπάνια και ακριβή εκδοχή της κλασσικής 335, καθώς οι περισσότερες που κυκλοφόρησαν εκείνη την πρώτη χρονιά ήταν sunburst. Οι cherry που όλοι ξέρουμε ως κλασσικές εμφανίστηκαν την επόμενη χρονιά.
ES-335 TDN (1958).
“EB violin-shaped bass from the ‘50s, plus the early hollowbody version of the EB-2 and EB-6 basses.”
H Gibson ουδέποτε είχε ιδιαίτερα σουξέ με τα μπάσα της – οι πρώιμες απόπειρες περιλαμβάνουν το... 2ο πιο γνωστό violin bass και το semi-hollow EB-2. Στα 60s όλα αυτά θα αντικαθιστόταν απο τα SG-ειδή που ξέρουμε σήμερα ως κλασσικά Gibson μπάσα.
EB-1 (1953), EB-2 (1959) και EB-6 (1961).
“Firebirds and Thunderbird basses, 1963-64 – not as radically modernistic as the V and Explorer and not as rare, but still in a class of their own. A Firebird VII and Thunderbird IV will do; custom colours would be preferable.”
Tα offset wars μαινόταν για τα καλά στα early ‘60s και η σειρές Firebird/Thunderbird ήταν η απάντηση της Gibson στις Jazzmaster/Jaguar.
Firebird VII (1964) και Thunderbird IV (1965) σε sunburst, σε custom colour μας τελείωσε.
“Citation – one of the precious few models of the post-McCarty period (1966 and after) worth talking to a collector about. The same applies to the Kalamazoo Award and the The Les Paul.”
Οι Citation και Kalamazoo Award ήταν απόπειρες για ultra-high-end archtop κιθάρες που θα κοντράρανε τα μεγαλύτερα boutique ονόματα αλλά και την «χρυσή εποχή» των L-5 και Super 400. Τρομερά ακριβές κατασκευές με τα καλύτερα υλικά που μπορούσαν να βρούν. Eχω διαβάσει κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το πόσο χρονοβόρα ήταν η κατασκευή της Citation επειδή περιλάμβανε πολλαπλό «κούμπωμα - ξεκούμπωμα» του καπακιού στο σώμα καθώς «κουρδίζαν» το carve – διαδικασία που γινόταν από μια χούφτα top τεχνιτών και κυρίως από έναν κουφό(!) υπάλληλο της εταιρείας, τον William Westman, που κούρδιζε με την αφή μόνο. Η The Les Paul από την άλλη είναι μια over the top και ολίγον τι κιτς Norlin-era LP με μπόλικα ξύλινά μέρη και την υπογραφή του αγαπημένου μου Richard Schneider, που ήταν και ο ιθύνων πίσω από τις Mark ακουστικές. Χαρακτηριστικό του touch το βυσσινί trim.
Citation (1969), Kalamazoo Award (1978) και η The Les Paul (1977).
Κλείνoντας αναφέρει ο Gruhn:
"Many collectible models did not make the list – no goldtop Les Paul or Les Paul Custom, no J-185 or Everly Brothers, no prewar Electrharp pedal steel – but we have to draw the line somewhere."
Ούτε banner-era ακουστικές, ούτε SG, ούτε πολλές άλλες – σίγουρα μπορούμε να βγάλουμε μια από τις 15 παραλλαγές της L5 για κάτι άλλο αλλά τέλος πάντων, καθείς εφ’ω ετάχθη. Υπόψην ότι το άρθρο-λίστα γράφτηκε μάλλον κάπου το ‘93/’94 οπότε και προφανώς υπάρχει ένα cut-off πιο πρίν στο τι θα θεωρούσε «συλλεκτικό» κάποιος.
"Price of the collection? Only about $20,000 – if all the instruments had been bought new at their original list prices (save $10,0000 by passing on the Citation, Kalamazoo Award and the The Les Paul). As of early 1994, this collection could be assembled – assuming the instruments could be found and the owners wanted to sell – for around $750,000."
Και εδώ δεν εκπλήσσεται κανένας – με $750,000 δεν πλησιάζουμε καν τη σήμερον ημέρα τα 40 όργανα αυτά που ανέφερε ο Gruhn στη λίστα του. Με μια πρόχειρη σούμα, και με ένα κάποιο error margin γιατί είναι δύσκολο να κοστολογήσεις γενικά και αόριστα vintage όργανα εγώ έβγαλα ένα λογαριασμό για τα συγκεκριμένα 40 όργανα σε καλή κατάσταση στα $3,170,000 ντάλαρς γιουές. Αν έχει περιέργεια κανείς να του δώσω και το breakdown, αλλά χοντρά χοντρά ας πούμε ότι ερχόμαστε στο τετραπλάσιο ποσό από το estimate του Gruhn το ’94.
Οπότε αν σας περισσέυουν κοντά 3 μύρια ορίστε κύριοι επενδυταί τι μπορείτε να τα κάνετε.
