Κατ'αρχάς, αναφορικά με τη συγκεκριμένη εκτέλεση που αποτελεί και το θέμα του thread, δεν τη θεωρώ τίποτα το ιδιαίτερο αλλά συνολικά η συνεργασία των δύο (και ο δίσκος) ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα.
Επειδή βέβαια το θέμα θα οδηγούταν με μαθηματική ακρίβεια στην άποψη του καθενός μας για τον Νταλάρα, είπα να ποστάρω και εγώ. Τον θεωρώ με χαοτική διαφορά τον καλύτερο έλληνα τραγουδιστή στο είδος του, bar none. Εξαιρετικά "κουρδισμένος", με ευρύτατη τραγουδιστική γκάμα και καλός μουσικός. Κατά την άποψή μου ακριβώς αυτό απαντάει και στο ρητορικό ερώτημα που διατυπώθηκε νωρίτερα ("πώς στο διαόλο τόσοι μεγάλοι συνθέτες συνεργάστηκαν μαζί του και τον εκτιμούν?"). Όσον αφορά τώρα τον άνθρωπο / την πορεία / τη στάση ζωής ... συμφωνώ 100% με τον Τζιμάκο.
Γενικά πάντως, έχω μάθει αυτά τα δύο να μπορώ να τα διαχωρίζω. Άλλο το πόσο καλός καλλιτέχνης είναι κάποιος και εντελώς άλλο το ποιες είναι οι απόψεις του και η στάση ζωής του. Εδώ ρε παιδιά ολόκληρος Dylan έχει υποκλιθεί μπροστά στον Πάπα και έχει δανείσει εμβλυματικά τραγούδια του σε διαφημίσεις εσωρούχων (και τραπεζών αν δεν με απατά η μνήμη μου)... Ο μεγαλύτερος κατά τη γνώμη μου ηθοποιός ever (ο Μάρλον Μπράντο) ήταν στην πραγματικότητα μια σούπερ προβληματική προσωπικότητα. Και η λίστα δεν έχει τελειωμό.
Βέβαια αυτοί οι λίγοι που κατάφεραν να συνδυάσουν και τα δύο, όπως για παράδειγμα ο Neil Young κατά την ταπεινή μου άποψη, έχουν τον αμέριστο σεβασμό μου. Αλλά δυστυχώς δεν είναι και πάρα πολλοί.
Υ.Γ : Ο "ακατανόμαστος" με strat
. Τί άλλο θα δούμε σε αυτή τη χώρα...
)
