Ευχαριστώ τον Κώστα Κακανιάρη για τη συμμετοχή του στο συγκεκριμένο θέμα, με λίγη "Ελληνική ιστορία". Παραθέτω το κείμενο που μου έστειλε:
Μου τον γνωρισε ο Βαγγελης ο Καγμακης στο παλιο μαγαζι που ειχε στην οδο Σολωνος , αρχες δεκαετιας του ’80. Απ’ την αρχη καταλαβα ότι ειχαμε πολλα κοινα. Μοιραζομασταν το ιδιο παθος για την μουσικη country και τις κιθαρες Telecaster. Αυτος ηταν ο «αρχηγος», ο Βαγγελης ηταν ο « γιατρος» κι εγω ο «βλαχος».
Ειχε μια τρομακτικη ευχερεια στο σχεδιασμο, μπορουσε ενώ μιλουσες μαζι του να σε σκιτσαρει ρεαλιστικα και μετα παιζοντας να σου φτιαξει και μια γελοιογραφικη καρικατουρα. Σιγουρα ένα γνησιο ταλεντο. Νομιζω ειχε σπουδασει κατι αναλογο γυρω από το αρχιτεκτονικο σχεδιο και πιστευω ότι ηταν ισως ο καλυτερος προοπτικος σχεδιαστης των ημερων του.
Στο εργαστηριο του ειδα προοπτικα σχεδια των σταθμων του μετρο της Αθηνας (μιλαμε για ‘80ς) που αργοτερα τα ειδα δημοσιευμενα στο περιοδικο ΕΝΑ σε αναλογο αρθρο.
Ειχε ζησει για καποιο διαστημα στην Αμερικη και σαν γνησιος story teller, ηταν γεματος απ΄ αυτές τις αμερικανικες ιστοριες που τις ακους και μενεις με το στομα ανοιχτο.
Προερχοταν από οικογενεια αρχιτεκτονων και πολιτικων μηχανικων που σχεδιασαν και εχτισαν το καταπληκτικο σπιτι της οδου Σοφουλη στη Νεα Σμυρνη, το οποιο αν και χτισμενο στα 50’ς ειχε καινοτομιες που τις ειδαμε στα σπιτια των 90’ς.
Εκει κατοικουσε η μητερα του, προσωπο που απεπνεε ευγενεια και αρχοντια χωρις να προσπαθησει.
Στην ταρατσα αυτου του σπιτιου ειχε ο Ορεστης ένα μεγαλο δωματιο οπου ηταν το εργαστηριο και το σχεδιαστηριο του.
Όλα αυτά τα χρονια λογω της δουλειας μου εχω συναντησει πολλους απιθανους τυπους που δηλωναν οργανοποιοι ετοιμοι για όλα, που θα κανουν και θα δειξουν, που θα αλλαξουν το τοπιο των οργανων σε παγκοσμια κλιμακα. Μοιραστηκαν μαζι μου την τρελλα τους, μου εμπιστευτηκαν τις κατασκευες τους.Καποιοι κατι καταφεραν, αλλοι εξαφανιστηκαν.
Αυτος όμως θεωρω ότι ηταν ξεχωριστος. Νομιζω ότι προσπαθουσε όχι απλα να σχεδιασει μια ακομη ηλεκτρικη κιθαρα αλλα να εκφρασει μια μουσικη κουλτουρα μεσα απ’ το σχεδιασμο ενός οργανου.
Ισως ακουγεται φευγατο και ονειροπολο όμως φευγατος και ονειροπολος ηταν ο Ορεστης psycho.
Μ’ επαιρνε τηλεφωνο κι ελεγε: «εχω συνταρακτικα νεα…Την Τεταρτη οπωσδηποτε εδώ…βρεθηκε χρηματοδοτης!!»
Πηγαινα από εκει, πιναμε αμερικανικες μπυρες,ακουγαμε FLYING BURRITO BROTHERS,OUTLAWS, SKYNYRD παιζαμε κιθαρες και συζητουσαμε μεχρι αργα τη νυχτα για ηλεκτρικες κιθαρες, μοναδες παραγωγης και οργανωμενα βιομηχανικα βαφεια.
Αλλοτε παλι όταν ειχε βρεθει άλλος χρηματοδοτης «ο φαρμακοβιομηχανος», κερναγε καραβιδοψυχες στην ψαροταβερνα του Μποτσαρη (εδώ ερχοταν ο Καραμανλης ,ελεγε) στη Ν.Σμυρνη.Πιναμε κρασια, φτιαχνομασταν και το αδυνατο εμοιαζε δυνατο.
H συνεργασια μας περιοριζεται σε δεκαπεντε βια εικοσι οργανα αλλωστε το φυλλαδιο της HAWK προηγειται της γνωριμιας μας. Η συνεργασια αυτή ηταν που με αναγκασε να μαθω το SUNBURST, χρωμα που το ζητουσε επιμονα (συμφωνω κι εγω ότι είναι απ’ τα ωραιοτερα πανω σε μουσικο οργανο ) ενώ μεχρι τοτε εβαφα solid χρωματα.
Η διαδικασια ειχε πολλα χιλιομετρα, επαιρνα το σωμα, εριχνα βασεις και sunburst ,το πηγαινα πισω για να σχεδιασει τα γερακια και τους θυρεους στην πλατη,το ξαναεπαιρνα για τελικα βερνικια και το ξαναπηγαινα τελειωμενο.
Τα οργανα του φυλλαδιου δεν γνωριζω ποιος τα εχει λουστραρει. Είναι βαμμενα επαγγελματικα με παραφινουχο πολυεστερα και σημερα εμφανιζουν φαινομενα κρακελαρισματος.
Τα χρονια περασαν, τα πραγματα δεν πηγαν καλα, οι παρεες εσπασαν και τα ονειρα εσβησαν.
Πριν από λιγα χρονια χτυπησε το τηλεφωνο και ηταν «ο αρχηγος»: «Σε θελω…το σπιτι της Σοφουλη θα το δωσουμε αντιπαροχη… υπαρχουν καποια πραγματα που δεν εχουν αξια αλλα δεν μπορω να τα πεταξω…Θελω να τα παρεις εσυ». Πηγα με έναν φιλο και μαζεψαμε τα τελευταια κομματια κιθαρων Hawk, χειροποιητους καβαλλαρηδες,περιστρεφομενους μαγνητες, βασεις κλειδιων για Readless μπασσα, μεταλλικα pickguards, ημιτελη μπρατσα και αναμεσα τους την ομορφοτερη ηλεκτρικη κιθαρα που εχω δει. Το μοντελο Americana (δεν υπαρχει στο φυλλαδιο). Θυμιζει explorer αλλα δεν εχει καμμια σχεση. Οι μεταλλικες μυτες στις γωνιες παραπεμπουν στις μεταλλικες γωνιες που βαζουν οι cowboys στα πετα των πουκαμισων τους.
Τον ρωτησα γι’ αυτό το οργανο καποτε αλλα μου ειχε πει μια απαγορευτικη τιμη για μενα τοτε.
Τι θα γινοταν αν οι Hawk ηταν στην Αμερικη? Πιθανον τιποτα, δεν θα μου φαινοταν καθολου παραξενο όμως αν φιγουραριζαν αναμεσα σε boutique κιθαρες μονο και μονο για το design τους που οφειλεται στη μοναδικη ‘ματια’ του δημιουργου τους, Ορεστη psycho.
Υ.Γ 1
Στα 80ς μια ατακα που ακουγοταν συχνα στα μουσικομαγαζα ηταν το « είναι για το τζακι» η «εγω αυτά τα καιω στο τζακι» όταν ηθελαν να πουν ότι ένα οργανο είναι της πλακας. Αυτή η ατακα ανηκει αποκλειστικα στον ‘ αρχηγο’ ο οποιος ΟΝΤΩΣ εκαιγε κιθαρες στο τζακι.
Υ.Γ 2 ο
.Τον κυριο Λεγακη δεν τον συναντησα ποτε.
Ευχαριστω το φορουμ που μου εδωσε την ευκαιρια να θυμηθω το ξεχωριστο αυτό κεφαλαιο της νεωτερης ελληνικης οργανοποιοιας
P) της εταιρίας και το σκανάρισα για να το μοιραστώ μαζί σας, γιατί λογικά πρέπει να θεωρείται συλλεκτικό. Δεν ξέρω εάν ήταν καλές ή κακές κιθάρες, δεν έχω άποψη...εκείνη την εποχή δεν είχα σχέση με το χώρο και έλειπα από την Ελλάδα. Απλά μου φάνηκε ενδιαφέρον το ότι κάποιος είχε μία ιδέα και όνειρα και κατάφερε να τα εκπληρώσει...δεν έχει σημασία εάν πέτυχε ή όχι.
