Ως γνωστον γραφω ΑΡΓΑ, οποτε ας εκλαβετε τα παρακατω ως μια συντομη και ΜΗ αιτιολογημενη οπαδικη μεν, τιμια δε απαντηση στο θεμα εκει που εφτασε.
Σαν καλο παιδι ακουω ΟΛΕΣ τις ΚΑΛΕΣ μουσικες. Οχι για να το παιζω "κουλτουριαρης" και "ψαγμενος" (παγκοσμιο και διαχρονικο συνδρομο), αλλα επειδη πως να το κανουμε ξεκινησα 8 ετων με τον πρωτο δισκο των Ντορς σε κασσεττα και μεσα σε μια εβδομαδα ειχε γινει κομματι του ειναι μου. Τελοσπαντων, απο τοτε και πολυ μακρια εχει παει και πολυ εχει "παχυνει" η βαλιτσα.
Πριν απο 3 χρονια ενας φιλος μου φαν των Πεππερς προσπαθησε να με μυησει στην μουσικη τους. Εγω σαν πρωτη αντιδραση ειχα φυσικα (τι αλλο?) τα κλασσικα κομπλεξ ενος ηδη πολυ ψαγμενου μουσικοδιφη μεν, και αρκουντως προκατειλημμενου εγωιστακου δε.
"Και τι,
εγω (το αιωνιο "εγω") που ακουω ψυχεδελεια, τις εθνικες μουσικες του κοσμου ολου, μπλουζ, ρεμπετικο του '30, πανκ '77, electronica κλπ κλπ μα πανω απ'ολα ΡΟΚ (ασχετα με ποιες
κλιμακες και
ρυθμους εκφραζεται την εκαστοτε φορα) να ακουσω Πεππερς? Τιεχουν δηλαδη να μου πουνε αυτοι οι εμτιβιοτετοιοιαμερικανο-εμπορικοτετοιοι?"
Ευτυχως ο φιλος μου επεμεινε (ευχαριστω Παναγιωτη).
Και ανακαλυψα εναν απο τους πλεον ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΥΣ
ΡΟΚΑΔΕΣ των '00ς (αν και μετα ανακαλυψα οτι προκειται για παλιοσειρα).
Που μπορει και να μην παιζει ουτε με υπερηχητικα δαχτυλα ουτε την ταστιερα να την κανει βουτυρο αλλα παιζει με ΚΑΡΔΙΑ.
Και γενικα την σημερινη αντιπαραθεση με Φρου και Αντιφρου την αναγαγω στο εξης:
Οτι (μαζι με τις διαφορες ενδιαμεσες καταστασεις) τελικα ολοι οι ακροατες και οι μουσικοι αναγαγονται στις εξης δυο ακραιες κατηγοριες:
Σε αυτους που
πρωταρχικα ακουνε με το
μυαλο, δηλαδη τεχνικα, και σε αυτους που
πρωταρχικα ακουνε με την καρδια, δηλαδη
συναισθηματικα.
Και αν το δειτε αυτο στο βαθος που του αναλογει, θα δειτε οτι αυτοι οι δυο κοσμοι στην βαση τους ειναι κοσμοι
αγεφυρωτοι. Παντα στο τελος, σαν υστατο επιχειρημα για την αξια ενος τραγουδιου π.χ. ο ενας τυπος ακροατη θα κανει αναγωγη στα τεχνικα στοιχεια, ενω ο αλλος στο συναισθημα.
(Ακομα πιο) υποκειμενικα μιλωντας, επειδη εγω προσωπικα παντα εδινα το ιδιαιτερο βαρος στην ΤΕΧΝΗ και οχι στην ΤΕΧΝΙΚΗ, ανηκω στην δευτερη κατηγορια.
Επι του ειδικοτερου θεματος, εχω να πω οτι ο κυριος Φρουσιαντε ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ (η μια αληθεια, βεβαιως βεβαιως...)
Και φυσικα δεν θα κατσω να επιχειρηματολογησω το "γιατι".
Οσοι καταλαβαν
καταλαβαν 
(ως συνηθως).
(Ειναι αυτη η αδιορατη ικανοτητα της συναισθησης ρε παιδι μου, που ειναι ΠΟΛΥ σημαντικοτερη απο την αναλυση)
--> και σπουδαζω και μαθηματικα οχι παιζουμε 
;D
http://www.rollingstone.com/rockdaily/index.php/2009/11/10/dave-matthews-red-hot-chili-peppers-wilco-to-honor-neil-young-at-musicares-concert/
