Πρώτα απ'όλα συγχαρητήρια στον SF για την ενδελεχή ανάλυση!
Κατά δεύτερον, μια ατάκα που διάβασα (νομίζω) από τον φίλο Silot:
"Strats grow on trees!"
;D ;D ;D
Το παραπάνω, για μένα, μπορεί να ΦΑΙΝΕΤΑΙ υποτιμητικό, όμως αν το καλοσκεφτείς δεν είναι.
Γιατί η πραγματικότητα είναι πως υπάρχουν σήμερα τόσες πολλές "ποικιλίες" Strat, από τη Fender την ίδια, χωρίς να υπολογίσουμε τους εκατοντάδες λιγώτερο ή περισσότερο επιτυχημένους κλώνους, που δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρει κάποιος αυτό που ψάχνει.
Η ηλ. κιθάρα, κακά τα ψέματα, είναι πλέον προϊόν ευρείας παραγωγής και... ευρείας κατανάλωσης. Εδώ βέβαια έχουμε φτάσει να μιλάμε σήμερα για προϊόντα... πολιτισμού, λες και τον έχουμε βγάλει στη διατίμηση, στα μουσικά όργανα θα κολλήσουμε? :
Τα λέω όλα αυτά γιατί με ενοχλούν μερικές φορές οι οικονομοτεχνικές αναλύσεις όταν πρόκειται για μουσικά όργανα. Ωστόσο θα παραδεχτώ ότι για μοντέλα όπως η Strat και η Tele, που εδώ και 30 χρόνια έχουν εξαντλήσει οποιοδήποτε ουσιαστικό περιθώριο εξέλιξης, επομένως έχουν γίνει
κλασσικά, έχει νόημα η σύγκριση μοντέλων με διαφορετικό κόστος.
Για τον εαυτό μου μιλώντας πάντως, δεν θα κόλλαγα ούτε στιγμή στην τιμή, και εννοώ ΚΑΙ προς τα κάτω (δεν θα σνομπάριζα δηλ. ένα φτηνό όργανο), αν ήταν μια Strat που να θεωρούσα ότι "είναι για μένα". Εννοείται ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να σκεφτώ και "λογικά", ότι μια κιθάρα των 3500 ευρώ δεν μπορώ να τη δικαιολογήσω σαν επένδυση σε καμμία περίπτωση (και δεν είμαι συλλέκτης άλλωστε).