Εσύ τι καταλαβαίνεις?(μπορούμε να αντιληφθούμε την ομορφιά?)

[konu57]

Κρίμα που κάποιοι φίλοι βιάστηκαν να το ρίξουν στη πλάκα: αυτό το θέμα έχει ζουμάκι, όχι βέβαια στην υπερφίαλη προσέγγιση του "γιατί να μην προσέχουμε το αριστούργημα όταν έχουμε τη τσίμπλα στο μάτι", αλλά σε πιο ουσιαστικές απορίες όπως το "αν η μουσική έχει φυσικό χώρο ύπαρξης", ιδέα που ευδοκιμεί από την αρχή της ιστορίας της μουσικής και εξακολουθεί να έχει ισχύ μέχρι τις μέρες μας.

Ωραιο θεμα (που χαλασε χωρις λογο),πολυ παλιοτερα ειχα αναφερει κατι επ' αυτου.

Γνωμη μου πλεον ειναι ,οτι δεν ειναι ολες οι μουσικες για ολες τις ωρες.Η μουσικη σαν κοινωνικη ασχολία εχει παραμετρους διαφορετικες απο τη μουσικη ως ουσιαστικη ψυχαγωγια (βλ θεμα για "fake" συναισθηματα).Προσωπικη μου εκτιμηση ειναι οτι αυτοι που βλεπουν καποια μουσικη ως προσωπικη ευχαριστηση,θα κοντοστεκονταν μπροστα στον καλο μουσικο και θα αποχαυνωνονταν και δεν τους φταινε οι γρηγοροι ρυθμοι ζωης (γιατι αν ηταν ενα γυμνο μοντελο θα χαζευαν με τις ωρες)

Βασικα δε νομιζω οτι χαλασαμε το θεμα, απλως σχολιασαμε με μια δοση χιουμορ το γεγονος οτι το "πειραμα" αυτο δεν σχεδιαστηκε σωστα και ετσι δεν εδωσε καποιο αξιοποιησιμο-αξιοπιστο συμπερασμα.

Το θεμα, οπως πολυ σωστα λες κι εσυ Wow! εχει πολυ ζουμι και ειναι πολυ ενδιαφερον. Στο να μπορει καποιος να αναγνωρισει το ταλεντο ή την ομορφια εμπλεκονται πολλοι παραγοντες και μαλιστα πιστευω περισσοτερο υποκειμενικης φυσης.

Κατ'αρχας ειναι θεμα παιδειας: πχ εχει καποιος το απαραιτητο υποβαθρο ωστε να "αποκωδικοποιησει" αυτο που του "λεει" ο ταλαντουχος?

Ειναι θεμα διαθεσης: ειναι καποιος σε μια δεκτικη διαθεση τη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη? Αν πχ καποιος τρεχει να τακτοποιησει διαφορες επειγουσες δουλειες τοτε προφανως ειναι αφοσιωμενος εκει. Εδω μπαινουν και οι προτεραιοτητες του καθενος.

Ειναι θεμα τοπου: παιζει καποιο ρολο το μερος πχ που ακουμε μουσικη? Οταν πηγαινουμε σε εναν χωρο για live δεν "κουρδιζομαστε" διαφορετικα μιας και περιμενουμε να ακουσουμε μουσικη? Ποιος θα περιμενε να δει τον Παγκανινι να παιζει στο μετρο? Αρα μηπως ο ειδικος χωρος προσδιδει ας πουμε "κυρος" στον μουσικο? Στο κατω-κατω ο μεσος ανθρωπος (χωρις ειδικες γνωσεις-παιδεια) πιθανοτατα σκεφτεται "ενας ακομα πλανοδιος βιολιτζης ειναι, αλλιως θα επαιζε στο μεγαρο"

Ρολο παιζει και η αντιληπτικη ικανοτητα του καθε ατομου. Καποιοι ειναι πιο παρατηρητικοι απο αλλους.

Οι προτιμησεις καποιου. Ξερουμε ποσοι μπορει να ειναι αυτοι που αναγνωρισαν το ταλεντο του Μπελ και προσπερασαν γιατι βαριουνται την κλασικη μουσικη?

Επισης ποσο σημαντικο μερος της ζωης του αποτελουν για τον καθε ανθρωπο η μουσικη και οι τεχνες γενικοτερα. Αν εγω δεν ασχολουμαι και δεν με ενδιαφερουν τοτε θα προσπερασω τον Μπελ, για να μην πω οτι μπορει και να μην τον αντιληφθω καν.

Πιστευω ομως το πιο σημαντικο ειναι η σταση του καθενος απεναντι στο καινουριο και σε νεα ερεθισματα. Αν καποιος εχει γενικα σαν σταση ζωης να εχει τα ματια του ανοιχτα τοτε ολο και καποιο ταλεντο θα βρει σε καποιο αναπαντεχο μερος.

(Α μη με φατε! Ξερω οτι εγραψα ο,τι και ολοι οι υπολοιποι με δικα μου λογια! ;D )

 

[Superfunk]

Φυσικα και η καθε μουσικη) εχει το ΔΙΚΟ της χωρο υπαρξης.Οπως ειναι αδυνατον να παιξεις Μπετοβεν στο Μετρο η στην εισοδο της Χαλυβουργικης στις 4.30 το πρωϊ που μπαινουν οι εργατες για δουλεια,ετσι ειναι και αδυνατον να παιξεις Punk στη συγκεντρωση των πεσόντων στο Αφιον Καραχισαρ....

Καθε πραγμα στον καιρο του και ο κολιος τον Αυγουστο...

 

[boody]

Κατά την γνώμη μου δεν μπορούν να βγουν ασφαλή συμπεράσματα από την εν λόγω έρευνα για πολλούς και διάφορους λόγους.

1. Δεν μας εγγυάται κανείς ότι η ομορφιά κρύβεται στην άψογη εκτέλεση ενός δύσκολου κομματιού, από έναν καταξιωμένο βιολιστή με ένα εκπληκτικό όργανο.

2. Οι περιδιαβαίνοντες δεν είναι απαραίτητα ούτε λάτρεις της κλασσικής μουσικής, ούτε ειδήμονες, ούτε τίποτε άλλο.

3. Όταν κάποιος τρέχει πανικόβλητος και λόγω δουλειάς, σιγά να μην προσέξει τι συμβαίνει λίγο παραπέρα, είτε μουσικά, είτε οπτικά, είτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

4. Υπάρχει έμφυτη προδιάθεση σε δεδομένο τόπο και χρόνο, κάποιος να προσέχει κάποια πράγματα και όχι κάποια άλλα. Δηλαδή, οι άνθρωποι συνήθως προσέχουν αυτά που θέλουν να προσέξουν και δε νομίζω ότι αυτό κάνει την γνώμη τους λιγότερο ή περισσότερο σωστή.

+100

Πολυ ευστοχες αυτες οι παρατηρησεις  αλλα αν το καλοσκεφτεις  δεν ειναι οι λογοι για τους οποιους δε μπορουν να βγουν ασφαλη συμπερασματα απο την ερευνα αλλα τελικα ειναι τα ιδια τα συμπερασματα της ερευνας . δηλαδη το πειραμα/ερευνα απεδειξε τα...αυτονοητα! Και αυτη ειναι η αδυναμια του.

 

[NicolasAth72]

http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/04/04/AR2007040401721.html

 

[bbas]

Σταθμός του μετρό. Ένα κρύο πρωϊνό τον Γενάρη του 2007

ίσως, να ειχε κανει καποια "αταξια" και να προσφερε κοινωνικη εργασια,

βαλαν και την ταμπελα του "πειραματος" για να μη τον ξεφτυλισουν και τελειως..

 

[trigga]

σωστός οπως κ η παρις στιλτον κ η μπεργιοτσέ αν δε κανω λαθος καποια απ' αυτες τις τσιτσιολίνες ήταν.

Είδες ρε πως μπορεί να φανεί και μια αλλη προοπτική του θέματος?

 

[Jasemeister]

Το δημοσίευμα το είδα από άλλη σκοπιά: ως άσκηση στην ταπεινότητα για τον φίλτατο (και εξαιρετικό) Joshua Bell. Νομίζω ότι θα εκτιμήσει πλέον περισσότερο τα χειροκροτήματα που εισπράττει (δικαίως) από τον κόσμο που έρχεται στις παραστάσεις του.

Είμαι 100% σίγουρος ότι η "παράστασή" του άγγιξε το μεγαλύτερο μέρος του πλήθους που πέρασε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα πρωινό με απίστευτο κρυο στο κέντρο του Karlsruhe της Γερμανίας, γύρω στο 2001, όπου έπαιζε ενα τριο με τσέλλα που κυριολεκτικά με συγκλόνισε, αλλά όπως και το...99% των ανθρώπων στο βίντεο δεν σταμάτησα (ήμουν μαζί με άλλα 10 άτομα και πηγαίναμε σε ενα επαγγελματικό ραντεβού). Τα 15 δευτερόλεπτα όμως που άκουσα ακόμα τα θυμάμαι και δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια το συναίσθημα. Το ότι δεν σταμάτησε σχεδόν κανένας δεν το βλέπω λοιπόν να σημαίνει κάτι άσχημο.

Ακόμη, για μένα το θέμα "μουσικός του δρόμου/μετρό/whatever" μου ήταν αρκετά περίεργο μέχρι σχετικά πρόσφατα, δηλ. δεν ήμουν καθόλου εξοικιωμένος με τη φάση του να σταματήσω και να αρχίσω να παρακολουθώ κάποιον που παίζει κάτι στο δρόμο και να του αφήσω λεφτά στο τέλος...νομίζω παίζει ανάλογα με την περιοχή και την κουλτούρα του κάθε τόπου. Για παράδειγμα στη Γερμανία και την Αυστρία οι σποντανέ καλλιτεχνικές παραστάσεις στο δρόμο και αλλού είναι κάτι το σύνηθες, αλλά όσο έχω παρατηρήσει είναι πολύ διακριτικοί στο θέμα "δώστε λεφτά αν σας αρέσει" ενώ αρκετοί δεν δέχονται καν όσο και να επιμένεις να δώσεις. Ίσως και με τον Joshua αν δεν υπήρχε η θήκη με τα κέρματα να σταματούσαν περισσότεροι να τον ακούσουν...