Ερωτηση για humbucker μαγνητες

kpeyos είπε:
"αυθεντικοι" P.A.F
Όλο για "αυθεντικό" P.A.F. ηχο ακούω και διαβάζω από διάφορους κατασκευαστές αλλά ακόμα δεν έχω βρει να ακούσω αυθεντικούς P.A.F. μαγνήτες 10 χρόνια στο κουρμπέτι...απ'ότι έχω καταλάβει κιόλας δεν ήταν και πανομοιότυποι μεταξύ τους οι περισσότεροι οπότε...

 
Jasemeister είπε:
Όλο για "αυθεντικό" P.A.F. ηχο ακούω και διαβάζω από διάφορους κατασκευαστές αλλά ακόμα δεν έχω βρει να ακούσω αυθεντικούς P.A.F. μαγνήτες 10 χρόνια στο κουρμπέτι...απ'ότι έχω καταλάβει κιόλας δεν ήταν και πανομοιότυποι μεταξύ τους οι περισσότεροι οπότε...
Ποιούς έχεις ακούσει;

 
Μα μόλις είπα ότι δεν έχω ακούσει κανέναν αυθεντικό P.A.F.  :P

 
Jasemeister είπε:
Μα μόλις είπα ότι δεν έχω ακούσει κανέναν αυθεντικό P.A.F.  :P
Δηλαδή όλοι οι DiMarzio και οι E.M.G που έχεις δοκιμάσει δεν μοιάζαν;  ;D ;D ;D

 
Α λες για αυτό:

Jasemeister είπε:
απ'ότι έχω καταλάβει κιόλας δεν ήταν και πανομοιότυποι μεταξύ τους οι περισσότεροι οπότε...[/size]
Hear-say είναι καθαρά, αλλά δεδομένου ότι και τώρα παίρνεις 2 set Gibson Burstbuckers που είναι scatterwound κάποιες ψιλοδιαφορές τις έχουν. Υποτίθεται ότι αναπαράγουν αυτό που γινόταν παλιότερα που δεν ήταν απόλυτα επαναλήψιμη η διαδικασία (όπως κατασκευάζονται πλέον από τη DiMarzio, την EMG και σχεδόν όλους τους υπόλοιπους κατασκευαστές).

 
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
Jasemeister είπε:
Α λες για αυτό:

Hear-say είναι καθαρά, αλλά δεδομένου ότι και τώρα παίρνεις 2 set Gibson Burstbuckers που είναι scatterwound κάποιες ψιλοδιαφορές τις έχουν. Υποτίθεται ότι αναπαράγουν αυτό που γινόταν παλιότερα που δεν ήταν απόλυτα επαναλήψιμη η διαδικασία (όπως κατασκευάζονται πλέον και οι DiMarzio και οι EMG).
Σαφώς και οι original P.A.F δεν ήταν πανομοιότυποι. Γι αυτό και η κοινή παραδοχή όταν αναφερόμαστε σε αυτούς είναι οι ήχοι των Clapton με τους Bluesbreakers, Dickey Betts, Joe Walsh, Duane Allman ή ακόμα Peter Green, Mick Rohnson, Paul Kossoff. Όλοι αυτοί είναι ήχοι μέσω των οποίων ένας καλός P.A.F κρίνεται. Σίγουρα στα 50s υπήρχαν και P.A.F που ήταν κακοί, ή υπερβολικά high gain ή οτιδήποτε άλλο. Όμως όταν αναφερόμαστε σε P.A.F ήχο, σαφώς δεν αναφερόμαστε σε αυτούς.

Οι διαφορές τώρα στην κατασκευή, μεταξύ του τότε και του σήμερα, ξεκινάνε κατ' αρχάς από το ίδιο το σύρμα που χρησιμοποιείται στην περιέλιξη. Περισσότερες πληροφορίες...

http://music-electronics-forum.com/showthread.php?t=5079

Υπάρχουν όμως και αδιαμφισβήτητα άνθρωποι που έχουν φάει τη ζωή τους για να αναπαράγουν αυτούς τους ήχους και άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο τα έχουν καταφέρει.

Αυτό που εξαρχής ρώτησα είναι στο πού ακριβώς διαφωνείς. Έχεις ακούσει τους Dr. Vintage ας πούμε και δεν θεωρείς ότι έχουν P.A.F ήχο; Ή έχεις μια Ibanez με E.M.G και έχεις διαβάσει και δυό άρθρα στο internet...

 
Παρεξήγησες το αρχικό ποστ μου, δε διαφώνησα κάπου μαζί σου. Αναρωτήθηκα συγκεκριμένα για τους ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ μαγνητών, τι θεωρούν ως πρότυπο P.A.F. ήχου και έφτιαξαν τα δικά τους αντίγραφα μιας και υπάρχει το θέμα "μικρές διακυμάνσεις στην κατασκευή των πρωτότυπων" και επίσης για ΕΜΕΝΑ πως θα μπορούσα να κρίνω εναν απ'τους τόσους P.A.F wannabees ως "καλή και πιστή" υλοποίηση μιας και δεν έχω ακούσει ποτέ από κοντά το real thing.

 


Αλήθεια, τα 3,500+ ποστ μου στο Νοιζ σε αφήνουν με την αίσθηση ότι έχω μια Ibanez με EMG και διάβασα 2 άρθρα στο ίντερνετ  ??? ::)


 


Εδώ που τα λέμε δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες που πόσταρα και κλιπ με Burstbuckers...


 
studio54GR είπε:
Η κιθάρα παίζει απίστευτα με τους μαγνήτες που φοράει πάνω (ο Αμερικάνος μου έστειλε και τους μαμά) και θα το σκεφτώ πολύ να τους αλλάξω....
Οι μαμίσιοι ποιοί είναι;

 
Που να ξέρω???

Νομίζω ότι είναι από strat Japan.

Πάντως βρήκα ένα προβληματάκι που πρέπει να διορθώσω.... τα Mother Of Pearls δεν είναι καλά στην θέση τους και ορισμένα γρατζουνάνε στα Bends καναδυό από αυτά με το σεσουάρ έστρωσαν.... μετά βαρέθηκα και τα παράτησα.

 
Jasemeister είπε:
Παρεξήγησες το αρχικό ποστ μου, δε διαφώνησα κάπου μαζί σου. Αναρωτήθηκα συγκεκριμένα για τους ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΕΣ μαγνητών, τι θεωρούν ως πρότυπο P.A.F. ήχου και έφτιαξαν τα δικά τους αντίγραφα μιας και υπάρχει το θέμα "μικρές διακυμάνσεις στην κατασκευή των πρωτότυπων" και επίσης για ΕΜΕΝΑ πως θα μπορούσα να κρίνω εναν απ'τους τόσους P.A.F wannabees ως "καλή και πιστή" υλοποίηση μιας και δεν έχω ακούσει ποτέ από κοντά το real thing.
Για το τι θεωρούν πρότυπο P.A.F νομίζω ότι απάντησα. Σε πολλά sites (Βareknuckles, WCR, Sheptones π.χ) υπάρχουν και αναφορές σε αυτούς τους ήχους για περαιτέρω επεξήγηση του voicing που έχουν οι μαγνήτες τους.

Απο 'κει και πέρα δεν έχει σημασία που δεν έχεις ακούσει από κοντά το Real Thing. Από κοντά θα ήθελες να ακούσεις κάτι που δεν ξέρεις, που δεν έχεις ήδη ακούσει σε 100000000000000000 ηχογραφήσεις. Και φυσικά με αυτό το κριτήριο συγκρίνεις και τους κλώνους τους.

 
Τα έχουμε ξαναπεί ότι οι ηχογραφήσεις σου δίνουν μια πλασματική (και εν πολλοίς "ειδυλλιακή" εικόνα)... http://www.noiz.gr/index.php?topic=163066.msg264909#msg264909

Το θέμα είναι να έχουμε παίξει οι ίδιοι με παλιούς PAF, και ελάχιστοι εδώ μέσα το έχουν καταφέρει... ας μην υπεκφεύγουμε!  :)

 
bloody_sunday είπε:
Τα έχουμε ξαναπεί ότι οι ηχογραφήσεις σου δίνουν μια πλασματική (και εν πολλοίς "ειδυλλιακή" εικόνα)... http://www.noiz.gr/index.php?topic=163066.msg264909#msg264909

Το θέμα είναι να έχουμε παίξει οι ίδιοι με παλιούς PAF, και ελάχιστοι εδώ μέσα το έχουν καταφέρει... ας μην υπεκφεύγουμε!  :)
Πραγματικά αδυνατώ να συλλάβω την συλλογιστική της σκέψης. Δηλαδή εννοείς ότι αν πάρω έναν μαγνήτη που ακούγεται όπως ο ήχος που έχω σαν αναφορά από έναν καλλιτέχνη ή album, θα πρέπει να υπολογίσω ότι στο album έχει πέσει "καλλωπισμός" και άρα οι original μαγνήτες που ακούγονται εκεί στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότεροι; Άρα δηλαδή να μην αγοράσω τον μαγνήτη που ακούγεται καλύτερα κι απ' τον original;;;  ;D ;D ;D   

Nα ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα. Κανείς κατασκευαστής μαγνητών δεν ισχυρίστηκε ποτέ στα χρονικά ότι θα πάρεις ένα σετ του, θα το συγκρίνεις με ένα οποιοδήποτε σετ P.A.F του '50 και θα είναι ολόιδιο. Όλοι χρησιμοποιούν μαγνήτες/ήχους αναφοράς, όπως χρησιμοποιεί κι όλος ο κόσμος όταν αναφέρεται σε αυτούς (στους P.A.F ιδιαίτερα).

Παίρνεις τον μαγνήτη, τον βάζεις, τον ακούς. Αν πάρεις έναν WCR Crossroads π.χ, τον βάλεις σε μια Les Paul κι από κει σε έναν καλό Marshalloειδή ενισχυτή για να βγάλεις τον ήχο του Clapton και το καταφέρεις, τι σε νοιάζει από κεί και πέρα; Ο τελικός στόχος είναι ο ήχος που ήδη έχεις στο μυαλό σου. Και επειδή στο συγκεκριμένο παράδειγμα ο ήχος του Clapton προερχόταν από P.A.Fs οι Crossroads είναι κατα τη γνώμη μου μια χαρά P.A.F κλώνοι.

Τα παραδείγματα σαν το προαναφερθέν που έχω ακούσει προσωπικά θα μπορούσαν να είναι τουλάχιστον αρκετά, κι ας μην ξεχνάμε πως οι μουσικοί που στρέφονται σε τέτοιου είδους vintage εξοπλισμο, έχουν ως επι το πλείστον ήχους αναφοράς στο μυαλό τους.

Και τώρα θα παρακαλέσω για μια απάντηση: Ποιά πιστεύεις εσύ ότι είναι από κει και περα η πρακτική χρησιμότητα του να έχεις ακούσει από κοντά ένα σετ P.A.F του 50, πέραν του ότι θα μπορούσες να λές ότι το συγκεκριμένο σετ κλώνων μοιάζει η δεν μοιάζει στο ένα σετ P.A.F που έτυχε κι άκουσες;

 
Δηλαδή εννοείς ότι αν πάρω έναν μαγνήτη που ακούγεται όπως ο ήχος που έχω σαν αναφορά από έναν καλλιτέχνη ή album, θα πρέπει να υπολογίσω ότι στο album έχει πέσει "καλλωπισμός" και άρα οι original μαγνήτες που ακούγονται εκεί στην πραγματικότητα είναι πολύ χειρότεροι; Άρα δηλαδή να μην αγοράσω τον μαγνήτη που ακούγεται καλύτερα κι απ' τον original;;;  ;D ;D ;D    
Όχι, δεν θα πρέπει να υπολογίσεις τίποτα άλλο από το αν σου αρέσει ή όχι, πάνω στην δική σου κιθάρα και στον δικό σου ενισχυτή. Τώρα το αν λέγεται Παφ, Πουφ, Σούπερ Έξτρα Χοτ ή Ορίτζιναλ (21) είναι άλλη ιστορία. Και αυτό που λέω είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ξέρεις αν ακούγεται καλύτερα από τον ορίτζιναλ, και ότι δεν θα πρέπει να σε ενδιαφέρει.

Nα ξεκαθαρίσουμε κάτι ακόμα. Κανείς κατασκευαστής μαγνητών δεν ισχυρίστηκε ποτέ στα χρονικά ότι θα πάρεις ένα σετ του, θα το συγκρίνεις με ένα οποιοδήποτε σετ P.A.F του '50 και θα είναι ολόιδιο. Όλοι χρησιμοποιούν μαγνήτες/ήχους αναφοράς, όπως χρησιμοποιεί κι όλος ο κόσμος όταν αναφέρεται σε αυτούς (στους P.A.F ιδιαίτερα).
Έλα όμως που δεν έχεις δίκιο... πολλοί το ισχυρίζονται, ή απλά παίζουν με τις λέξεις και με διάφορα γνωστά μαρκετινίστικα κόλπα (our version of a true PAF... as close as you'll ever get to tone heaven... a faithful replica... we make them like they used to... κλπ κλπ). Σίγουρα είναι καλό να ξέρουμε πού βαδίζουμε όταν ψάχνουμε έναν μαγνήτη, πχ. όταν δεις "PAF-like" καταλαβαίνεις τι μέρος του λόγου είναι, αλλά η σύγκριση με τους πάλαι ποτέ PAF είναι ουτοπιστική, αφ'ενός γιατί είχαν απίστευτη inconsistency στον ήχο τους και αφ'ετέρου για τους λόγους του λινκ που παρέθεσα.

Παίρνεις τον μαγνήτη, τον βάζεις, τον ακούς. Αν πάρεις έναν WCR Crossroads π.χ, τον βάλεις σε μια Les Paul κι από κει σε έναν καλό Marshalloειδή ενισχυτή για να βγάλεις τον ήχο του Clapton και το καταφέρεις, τι σε νοιάζει από κεί και πέρα;
Απολύτως τίποτα.

Και τώρα θα παρακαλέσω για μια απάντηση: Ποιά πιστεύεις εσύ ότι είναι από κει και περα η πρακτική χρησιμότητα του να έχεις ακούσει από κοντά ένα σετ P.A.F του 50, πέραν του ότι θα μπορούσες να λές ότι το συγκεκριμένο σετ κλώνων μοιάζει η δεν μοιάζει στο ένα σετ P.A.F που έτυχε κι άκουσες;
Δεν είπα να έχεις ακούσει από κοντά, είπα να έχεις παίξει, και να γνωρίζεις πώς αυτό μεταφράζεται με την εκάστοτε κιθάρα και με τον εκάστοτε ενισχυτή. Η χρησιμότητα θα ήταν η συνειδητοποίηση ότι σε "κλασσικές" ηχογραφήσεις δεν έχεις ακούσει παρά μόνο τη συμφωνία διακοσίων χιλιάδων παραγόντων, εκ των οποίων ένας μόνο είναι ο τύπος του μαγνήτη, και αυτός στην περίπτωση του PAF ήταν και κάπως... λαχείο.

Και επίσης, η διαφορά ενός ακριβού (και με ΑΑ υλικά) μαγνήτη και ενός φτηνού έγκειται πολύ περισσότερο στην αίσθηση που δίνει σε αυτόν που παίζει, και πολύ μα πολύ λιγότερο στο ηχητικό αποτέλεσμα σε μια ηχογράφηση μπάντας, πόσο μάλλον σε ένα live. Είναι κρίμα που αρκετός κόσμος (δεν αναφέρομαι σε σένα, παρά μόνο γενικά) δεν καταλαβαίνει τι περνάει σε μια ηχογράφηση & σε ένα λάιβ και τι όχι. Ωραία τα ηχοχρώματα, θαυμάσιο το κυνήγι τους αλλά ας μην παραξενευτεί κανείς όταν δει ότι... πήγαν περίπατο, και ότι αρκούσε ένας αξιοπρεπής μαγνήτης κι όχι ένας που φτιάχνεται σε ένα σπήλαιο στο Θιβέτ από έναν τυφλό γκουρού που τρώει μόνο ακρίδες κάθε πανσέληνο.  :)

 
bloody_sunday είπε:
Όχι, δεν θα πρέπει να υπολογίσεις τίποτα άλλο από το αν σου αρέσει ή όχι, πάνω στην δική σου κιθάρα και στον δικό σου ενισχυτή. Τώρα το αν λέγεται Παφ, Πουφ, Σούπερ Έξτρα Χοτ ή Ορίτζιναλ (21) είναι άλλη ιστορία. Και αυτό που λέω είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν θα ξέρεις αν ακούγεται καλύτερα από τον ορίτζιναλ, και ότι δεν θα πρέπει να σε ενδιαφέρει.

Έλα όμως που δεν έχεις δίκιο... πολλοί το ισχυρίζονται, ή απλά παίζουν με τις λέξεις και με διάφορα γνωστά μαρκετινίστικα κόλπα (our version of a true PAF... as close as you'll ever get to tone heaven... a faithful replica... we make them like they used to... κλπ κλπ). Σίγουρα είναι καλό να ξέρουμε πού βαδίζουμε όταν ψάχνουμε έναν μαγνήτη, πχ. όταν δεις "PAF-like" καταλαβαίνεις τι μέρος του λόγου είναι, αλλά η σύγκριση με τους πάλαι ποτέ PAF είναι ουτοπιστική, αφ'ενός γιατί είχαν απίστευτη inconsistency στον ήχο τους και αφ'ετέρου για τους λόγους του λινκ που παρέθεσα.

Απολύτως τίποτα.

Δεν είπα να έχεις ακούσει από κοντά, είπα να έχεις παίξει, και να γνωρίζεις πώς αυτό μεταφράζεται με την εκάστοτε κιθάρα και με τον εκάστοτε ενισχυτή. Η χρησιμότητα θα ήταν η συνειδητοποίηση ότι σε "κλασσικές" ηχογραφήσεις δεν έχεις ακούσει παρά μόνο τη συμφωνία διακοσίων χιλιάδων παραγόντων, εκ των οποίων ένας μόνο είναι ο τύπος του μαγνήτη, και αυτός στην περίπτωση του PAF ήταν και κάπως... λαχείο.

Και επίσης, η διαφορά ενός ακριβού (και με ΑΑ υλικά) μαγνήτη και ενός φτηνού έγκειται πολύ περισσότερο στην αίσθηση που δίνει σε αυτόν που παίζει, και πολύ μα πολύ λιγότερο στο ηχητικό αποτέλεσμα σε μια ηχογράφηση μπάντας, πόσο μάλλον σε ένα live. Είναι κρίμα που αρκετός κόσμος (δεν αναφέρομαι σε σένα, παρά μόνο γενικά) δεν καταλαβαίνει τι περνάει σε μια ηχογράφηση & σε ένα λάιβ και τι όχι. Ωραία τα ηχοχρώματα, θαυμάσιο το κυνήγι τους αλλά ας μην παραξενευτεί κανείς όταν δει ότι... πήγαν περίπατο, και ότι αρκούσε ένας αξιοπρεπής μαγνήτης κι όχι ένας που φτιάχνεται σε ένα σπήλαιο στο Θιβέτ από έναν τυφλό γκουρού που τρώει μόνο ακρίδες κάθε πανσέληνο.  :)
O.K και οι δύο εκθέσαμε τις απόψεις μας. Το αν εγώ θα λέω ότι παίζω με μαγνήτη P.A.F replica επειδή έχω δεκά ήχους αναφοράς στο μυαλό μου ή αν εσύ θα λές ότι δεν ξέρεις αν ακούγεται σαν P.A.F επειδή δεν έχεις παίξει  με μερικούς original δεν νομίζω ότι δεν παρουσιάζει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Όπως κατάλαβες τα παραπάνω είναι πάγια άποψη μου και δεν προσπάθησα σε καμιά περίπτωση να υπεκφύγω όπως ανέφερες προηγουμένως.

Αυτό όμως που σηκώνει πολύ συζήτηση είναι το αν τελικά θα πρέπει να μπαίνουμε στην λογική της τσαπατσουλιάς, του "έλα μωρέ που θα παίξεις, που θα ακουστεί, ποιός θα το καταλάβει, ποιός μπορεί να τον "γράψει" αυτόν τον ήχο" κ.λ.π. Γιατί κατά τ' άλλα η πραγματική διαφορά μεταξύ των budget λύσεων και των boutique λύσεων υπάρχει και θα πρέπει να αναφέρεται.

Η διαφορά ενός Seymour Duncan '59 π.χ κι ενός Sheptone Traditional ή ενός Seth Lover κι ενός Βareknuckles Stormy Monday είναι χαώδης όπως και η διαφορά στην τιμή τους παρόλο που αδιαμφισβήτητα οι Seymour Duncan είναι αξιοπρεπείς μαγνήτες. Αυτό σε ένα gearhead forum θα πρέπει να γραφεί.

Τελικά ο αντίλογος κατά τη γνώμη μου έπί της ουσίας θα έπρεπε να είναι πάνω στο αν ή προτάσεις που έκανα (σχολιάζοντας, για να θυμίσω, τους Seymour Duncan Seth Lovers) αξίζουν ή δεν αξίζουν αν υπάρχουν και άλλες ή φθηνότερες που όμως να παίζουν το ίδιο καλά.

 
kpeyos είπε:
Αυτό όμως που σηκώνει πολύ συζήτηση είναι το αν τελικά θα πρέπει να μπαίνουμε στην λογική της τσαπατσουλιάς, του "έλα μωρέ που θα παίξεις, που θα ακουστεί, ποιός θα το καταλάβει, ποιός μπορεί να τον "γράψει" αυτόν τον ήχο" κ.λ.π. Γιατί κατά τ' άλλα η πραγματική διαφορά μεταξύ των budget λύσεων και των boutique λύσεων υπάρχει και θα πρέπει να αναφέρεται.
Δεν είναι η λογική της τσαπατσουλιάς και δεν είπα ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό που είπα είναι - αν δεν έχει γίνει ήδη αντιληπτό - ότι είναι η λογική του ρεαλισμού. Και βέβαια υπάρχει ηχητική διαφορά μεταξύ των budget και των boutique λύσεων, απλά δεν γίνεται εύκολα διακριτή σε άλλους έξω από τον ίδιο τον παικτη, και βεβαίως θάβεται άπειρες φορές από άλλους πολύ σημαντικότερους παράγοντες.

Να σημειώσω και κάτι ακόμη: δεν θα αρνιόμουν ποτέ ότι ένας μπουτίκ μαγνήτης είναι χρήσιμος

(α) για το mojo και επειδή κάνει τον κιθαρίστα να νιώθει όμορφα που τους έψαξε, τους εγκατέστησε & τους χρησιμοποιεί (πολύ σημαντικό),

(β) για λόγους διαφοροποίησης, customisation και individuality (για ποιο λόγο πχ. να αποτελέσουμε μέρος της μάζας που παίζει με τους - αξιοπρεπέστατους κατά τα άλλα - Seymour Duncan ή DiMarzio;)

 

Απαντήσεις

Trending...

Νέα θέματα

Back
Top