Να πω κι εγώ την άποψή μου...
Η μουσική είναι μια παγκόσμια γλώσσα με ρίζες που χάνονται στα βάθη των αιώνων. Από την πρώτη στιγμή που ένας άνθρωπος των σπηλαίων χτύπησε ρυθμικά ένα ξύλο σε ένα πεσμένο κορμό, μέχρι τις μέρες μας με τα "μπλιμπλίκια" σε 24/96, η γλώσσα αυτή εξελίσσεται, διαμορφώνεται και μας συγκινεί.
Ο κάθε λαός τώρα, έτσι όπως διαμορφώθηκε στην πορεία της ιστορίας, είχε και διαφορετικές ανάγκες που είχαν άμεση σχέση με το περιβάλλον του και τις ιστορικές συγκυρίες που αντιμετώπισε (άλλες συνθήκες ο αφρικανός, άλλες ο εσκιμώος π.χ). Αυτές καλλιέργησαν την κουλτούρα του, τις δοξασίες και τα πιστεύω του και επομένως την μουσική του έκφραση.
Φυσικά δεν έλλειψε και η επαφή μεταξύ των λαών, λόγω του εμπορίου, των πολέμων, της ανάγκης για εξερεύνηση και επεκτατισμό κλπ. Αυτή η επαφή επέδρασε και στη μουσική. Νέα όργανα, νέοι φθόγγοι και εκφράσεις, αποτέλεσαν πρόκληση για τους ντόπιους μουσικούς, οι οποίοι αφομοίωσαν και προσάρμοσαν στα δικά τους μέτρα και σταθμά το κάθε "ξενόφερτο" στοιχείο.
Πάρτε για παράδειγμα το κλαρίνο, ένα αρχικά δυτικό μουσικό όργανο, το οποίο κάνει γενιές και γενιές Ελλήνων να αναστενάζουν και να το θεωρούν "δικό τους". Επίσης θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα χάλκινα της δυτικής μακεδονίας, το ακκορντεόν σε πολλά δημοτικά είδη και στο ρεμπέτικο και πολλά ακόμα.
Άρα λοιπόν δεν είναι η προέλευση και η χώρα κατασκευής ενός οργάνου που το κάνουν ελληνικό, αλλά η αφομοίωσή του από το λαό και τους μουσικούς του.
Κι έρχομαι στο θέμα...
Έχω την εντύπωση ότι η χρήση των ηλεκτρονικών πληκτροφόρων στην ελληνική πραγματικότητα έγινε κυρίως για λόγους πρακτικούς και λιγότερο για αισθητικούς. Ο ακορντεονίστας για παράδειγμα, αντί να επωμίζεται το βάρος του ογκώδους οργάνου του
, προτίμησε να πάρει μια φαρφίσα, που δε θα τον κούραζε τόσο, και είχε κι ένα σχετικά παραπλησιο ήχο.
Αργότερα, με την έλευση των synth, ο πληκτράς μπορούσε να αντικαταστήσει μια πληθώρα οργάνων, χωρίς βέβαια με την πιστότητα και την ίδια εκφραστικότητα αυτών. Αυτό έδινε σε ένα μουσικό σχήμα ποικιλία ηχοχρωμάτων και συνεπώς μεγαλύτερη γκάμα ρεπερτορίου. Φυσικά, δεν πρέπει να παραβλέψουμε, ότι ένα τέτοιο σχήμα συνέφερε και τον εκάστοτε επιχειρηματία του μαγαζιού.
Έτσι καθιερώθηκαν και εξαπλώθηκαν οι "λαϊκοί" ή οι "ελληνικοί" ήχοι μεταξύ των πληκτράδων.
Ακόμα και σήμερα, με τις δυνατότητες των τελευταίων workstations, αλλά και του software, οι "δημοφιλείς" αυτοί ήχοι δεν άλλαξαν προς το καλύτερο, δηλαδή πιο κοντα στο όργανο που μιμούνται, αλλά παραμένουν στα επίπεδα της κακής απομίμησης.
Οι ήχοι αυτοί δεν είναι στο γονιδίακό μας σύστημα, όπως πχ το μπουζούκι και το κλαρίνο, δεν έχουν επιβληθεί και επικρατήσει γιατί εκφράζουν το λαϊκό αίσθημα, αλλά για άλλους λόγους όπως προανέφερα. Συνεπώς, δεν έχουν αφομοιωθεί από τη λαϊκή κουλτούρα.
Η γνώμη μου είναι ότι σε κανέναν δεν αρέσουν πραγματικά αυτοί οι ήχοι, ούτε στους μουσικούς, ούτε στο κοινό, αλλά όλοι τους ανέχονται. Στο κάτω-κάτω οι πρώτοι κοιτάνε να βγάλουν το μεροκάματο, και οι δεύτεροι να χορέψουν και να ρίξουν καμιά στροφή να τους καμαρώσει η γυναίκα τους.....
Συγχωρήστε με για το μέγεθος του post
