Γεννημένος ως Geoffrey Arnold Beck στο Wallington, στο νότιο Λονδίνο, ο μουσικός ερωτεύτηκε το Rock and Roll ως παιδί και κατα κάποιους έφτιαξε την πρώτη του κιθάρα ως έφηβος, ενώ για άλλους την αγόρασε με την εγγύηση κάποιου φίλου που αργότερα χρειάστηκε να επιστρέψει.
Μετά από μια σύντομη θητεία στο Wimbledon Art College, έφυγε για να παίξει με τον σοκ-ρόκερ Screaming Lord Sutch and the Tridents.
Όταν ο Eric Clapton έφυγε από τους Yardbirds το 1965, ο Jimmy Page πρότεινε την πρόσληψη του Beck - και συνέχισε να παίζει σε επιτυχίες όπως το I'm A Man και το Shapes Of Things, όπου η πρωτοποριακή χρήση του feedback επηρέασε μουσικούς όπως ο Paul McCartney και ο Jimi Hendrix.
Έμεινε στους Yardbirds για σχεδόν δύο χρόνια, προτού δηλώσει ότι εγκαταλείπει εντελώς τη μουσική και ενω παράλληλα κυκλοφορούσε το πρώτο του σόλο single Hi Ho Silver Lining.
Ωστόσο, γρήγορα επέστρεψε με το Jeff Beck Group, του οποίου τα δύο πρώτα άλμπουμ Truth (1968) και Beck-Ola (1969), ακολούθησαν μια άγρια προσέγγιση στα blues που έθεσαν τις βάσεις για το heavy metal.
Αλλά το συγκρότημα δεν μακροημέρευσε, με μια περιοδεία στις ΗΠΑ που κατέληγε τακτικά σε καυγάδες και διαμάχες. Ο τραγουδιστής Rod Stewart και ο μπασίστας Ronnie Wood εγκατέλειψαν το 1970 για να ενταχθούν στους Small Faces (αργότερα The Faces) και όταν ο Beck τραυματίστηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, αναγκάστηκε να σταματήσει την καριέρα του.
Όταν ανάρρωσε, ο Beck συγκέντρωσε μια δεύτερη σύνθεση της μπάντας του, αλλά τα άλμπουμ τους ήταν εμπορικά ανεπιτυχή και ο Beck πήγε σόλο το 1975.
Εκείνη τη χρονιά, ηχογράφησε το άλμπουμ, Blow By Blow, με τον παραγωγό των Beatles, George Martin. Το μελωδικό παίξιμο του Beck αντικατέστησε ουσιαστικά το ρόλο του τραγουδιστή, μια προσέγγιση που θα ακολουθούσε για το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης καριέρας του.
Το Blow By Blow μπήκε στο top 10 των ΗΠΑ και του απονεμήθηκε πλατινένιος δίσκος και ο Beck το ακολούθησε γρήγορα με το Wired του 1976 (επίσης παραγωγή του George Martin) και το live άλμπουμ του 1977 Jeff Beck With The Jan Hammer Group Live.
Μετά την περιοδεία που καταγράφηκε στο άλμπουμ, αποσύρθηκε στο κτήμα του έξω από το Λονδίνο για τρία χρόνια.
Η δεκαετία του 1980 τον είδε να συνεργάζεται με τον Nile Rodgers σε ένα άλμπουμ με τίτλο Flash, το οποίο περιείχε το πρώτο του επιτυχημένο σινγκλ - μια διασκευή στο People Get Ready του Curtis Mayfield με τον Rod Stewart στα κύρια φωνητικά - που του χάρισε ένα βραβείο Grammy.
Το 1987, έπαιξε στο σόλο άλμπουμ του Mick Jagger Primitive Cool και συνέχισε να εργάζεται με καλλιτέχνες όπως ο Roger Waters και ο Jon Bon Jovi τη δεκαετία του 1990, καθώς και να συνεισφέρει στη μουσική του Hans Zimmer για την ταινία με τον Tom Cruise, Days Of Thunder.
Πέρασε καιρός μέχρι την επόμενη κυκλοφορία του You Had It Coming το 1999, με τον Imogen Heap στα φωνητικά και το 2003 ακολούθησε ένα άλμπουμ που ονόμασε απλώς Jeff.
Εκείνη την εποχή, άρχισε να ενσωματώνει περισσότερα ηλεκτρονικά και hip-hop στοιχεία στη μουσική του. με αποκορύφωμα το τέταρτο Grammy για το καταιγιστικό, Plan B.
Έκανε εκτεταμένες περιοδείες τη δεκαετία του 2010, συμπεριλαμβανομένης μιας κοινοπραξίας με τον Beach Boy, Brian Wilson. Το δίδυμο ήλπιζε να ηχογραφήσει παρέα αλλά τα σχέδια τους κατέρρευσαν. Αντίθετα, ο Beck κατέληξε να γίνει φίλος με τον ηθοποιό Τζόνι Ντεπ, με τον οποίο κυκλοφόρησε ένα πλήρες άλμπουμ, 18, το 2022.
Αυτή είναι μια από τις λατρεμένες μου εκτελέσεις του "ύμνου"
ΥΓ: Πάντα ήμουν 100% σίγουρος ότι ο μπασίστας έπαιζε με JB, μέχρι που είδα το live και μου έπεσε το σαγόνι με το P. Ποιος είναι ο μπασίστας, που έβγαλε αυτή την ηχάρα με το P;
εκείνο που ήταν συγκλονιστικό στον φευγιό (δεν μπορώ να πω ακόμα θάνατο) του Τζεφ, ήταν το ότι ήταν τόσο δραστήριος και τόσο παραγωγικός και τόσο σύγχρονος.
Αλλοι στην ηλικία του αναμασούν τα ίδια και τα ίδια ενώ αυτός προχωρούσε και προχωρούσε μπροστά.
Για μένα ήταν ο μόνος από τους σύγχρονους του Hendrix που δούλεψε στο ίδιο στύλ και το προχώρησε σε κάτι αν όχι ισάξιο, πολύ κοντινό και αξιόλογο. Τα καρντάσια του Eric Jimmy στα πουλιά της αυλής δεν προχώρησαν ούτε μια ίντσα προς τα εκεί...
Θα ήθελα να γράψω πολλά για τον "δικό μου" Jeff Beck...αλλά είμαι έκπληκτος και άφωνος!
Είχα τη τύχη να τον δω 2 φορές live. Τη μία το 2004 όταν τυχαία κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι είχαν εισιτήρια για Λονδίνο για να τον δουν....τους είπα δώστε μου 15 λεπτά, πήγα γραφείο, έκλεισα εισιτήρια, ξενοδοχείο και Royall Albert Hall, παράτησα τους πάντες και τα πάντα και πήγα! Έπαιζε για τα γενέθλια του στα 60 του.
Τη δεύτερη φορά, το 2009, ήρθε ο μικρός γιός μου και μου είπε..."ο Slash είναι πολύ καλός κιθαρίστας". Έτσι του έδωσα την ευκαιρία, πάλι στο RAH, να δεί ένα κορυφαίο κιθαρίστα. Δεν ξέρω τί κατάλαβε ένας 17χρονος, αλλά θα έχει να λέει ότι σε εκείνη τη συναυλία, είδε ένα jam που δεν θα ξαναγίνει (πια) ποτέ. Jeff Beck-David Gilmour...
Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας βοηθήσει να εξατομικεύσετε το περιεχόμενο, να προσαρμόσετε την εμπειρία σας και να σας κρατήσει συνδεδεμένους εάν εγγραφείτε.
Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, συναινείτε στη χρήση των cookies από εμάς.
