O Mark Knopfler αποτελούσε πάντα -για μένα- το παράδειγμα του πως είναι εφικτό στις μέρες μας, που οι σελίδες του βιβλίου της κιθάρας εν πολλοίς έχουν γραφεί, κάποιος να μπορεί ν'ακουστεί με στυλ/ήχο/φρασεολογία δικά του 100% χρησιμοποιώντας υλικά γνωστά και πολλάκις "φθαρμένα". Κοντολογής, βάζουμε σ'ένα σέικερ τους: Bob Dylan, Eric Clapton, JJ Cale & Chett Atkins, κουνάμε καλά και...ιδού! Ο μέγας Knopfler!
Αθάνατος.
Το πρώτο άλμπουμ των DS είναι σαφώς ένα αριστούργημα -κι ένα εκ των κορυφαίων debut albums ever...
Θα συμφωνήσω με τον φίλτατο φριροκ για τα σχόλια του LOVE OVER GOLD, κι εμένα επίσης δε με χαλάει καθόλου το Brothers in Arms, το αντίθετο θάλεγα.
Παρ'όλα αυτά, παρακολουθώντας τις σόλο δουλειές του Knopfler τα τελευταία χρόνια, αρκετές φορές με κουράζει, χωρίς όμως -ποτέ κατά την άποψη μου- να γίνεται "φθηνός".