2000-2001 εγώ και η τότε μπλακομπάντα μου. Αφού ψάχναμε κάποιο υποχθόνιο τρυποστούντιο για πρόβες και έχοντας ψαχτεί αρκετά βρίσκουμε ένα στο εμπορικό στο ηράκλειο-νέα ιωνία (προσοχή μιλάω για τον πρώτο ιδιοκτήτη και όχι για τον τωρινό). Αυτός ο ιδιοκτήτης ήταν τέτοια περίπτωση που τον είχαμε βαφτίσει ο "Περιμένω κάποια φράγκα". Είχαν παιχτεί διάφορα σε αυτόν, αλλά ένα ήταν το πιο κουλό:
Μαζευόμαστε για "πρόβα" αλλά με τα τόσα που είχαμε δει αποφασίσαμε ότι ούτε κιθάρες δε θα πάρουμε μαζί μας εκείνη τη μέρα. Πάμε έτσι άδειοι, κλείνουμε 2ωρο, βουτάμε και 2 σάπιες squier που είχε και μπουκάρουμε. Βέβαια για μια ακόμη φορά μας προειδοποίησε ότι έπαιζε κάποιο πρόβλημα και δε δούλευαν όλα στην εντέλεια, αλλά τες πα....
Αυτό που βλέπουμε είναι τα τούμπανα να μην έχουν διπέταλο, οπότε ο τουμπανιέρης βάραγε το ένα πόδι στον αέρα και ο ενισχυτής που έπαιζα εγώ, να έχει χαλασμένο το βρώμικο κανάλι, βγάζοντας ήχο σαν μπασομπούζουκο. Βέβαια λίγο μας ένοιαξε, καθώς εμείς παίζαμε μπλακ!!!
Τελικά αφού ούτε για μας παλευόταν η κατάσταση, αρχίσαμε και τρομπέρναμε για μια ώρα και βάλε (θέλαμε και δίωρο τρομάρα μας).
Ε, από εκεί και πέρα άρχισαν τα έκτροπα. Στην αρχή όπως έκανε ένα ρολαρισμα ο ντραμμερ του φεύγει η μπακέτα, οδεύει στο δόξα πατρί του άλλου κιθαρίστα και αυτός αποκρούει με τη δανεική κιθάρα!!! Έπειτα αφού πάμε να παίξουμε καμιά διασκευή, ο ντραμμερ χάνει το πιατίνι του. Όταν λέμε χάνει, έγινε καπνός. Εξαφανίστηκε!!!!
Τέλος με βάρεσε το ρεύμα από το χαλασμένο πράμα που έπαιζα.
Βέβαια εμείς καραγουστάραμε καθώς παίζαμε μπλακ και κάτι τέτοια μας έδιναν μπονους!!!
Το ακόμη θεϊκότερο είναι ότι ξαναπάμε μετά από 3 μέρες, ο στουντιάς μας λέει ότι τα έχει φτιάξει όλα και τους ενισχυτές και το διπλοπέταλο και αγόρασε και νέο ride. Μπήκαμε φουριόζοι μέσα μέχρι που ο τουμπανιέρης ανακάλυψε ότι έλλειπε το ταμπούρο. Είχε χαλάσει και ο τυπάς περίμενε κάτι λεφτά για να το φτιάξει!
Όλα αυτά κύλαγαν ωραία μέχρι που ο τυπάς το έκλεισε, οπότε αναγκαστήκαμε να πάμε προς baseline. Εκεί ήμασταν σοβαροί, μέχρι που μια μέρα ξέχασα να πάρω την κιθάρα και παίρνω μια από αυτούς και ο τουμπανιέρης παίρνει από αυτούς καινούριες ταμα μπακέτες. Σπάω τη χοντρή μι χορδή, βγαίνω έξω, αλλάζω κιθάρα, μπαίνω μέσα και σε 10 λεπτά ξανασπάω τη μι. Άρχισαν τα πρώτα ωχ από το προσωπικό. Έπειτα από κανά μισάωρο βγαίνει ο τουμπανιέρης κρατώντας τη μια ολοκαίνουρια μπακέτα σπασμένη. Έπρεπε να δείτε φάτσα του τυπά που μας είχε και μας πρόσεχε!
Τελικά τελειώνει και αυτή η πρόβα, πληρώνουμε, πάμε να κλείσουμε νέα πρόβα και κάπου κάποιος κάνει το λάθος να του πει να κλείσουμε στην ολοκαίνουρια αίθουσα νο3 (σχεδόν ποδαρικό θα της κάναμε). Ε η αντίδραση εκείνου του κακομοίρη ήταν για όσκαρ ;D ;D ;D ;D
Βέβαια έχω να πω και άλλα με τραγουδιστές να ρολάρουν στο πάτωμα για να δώσουν έμφαση στην ερμηνεία τους, να κλείνουμε χώρο σε γνωστό και να βάζουμε κεράκια να παίξουμε υπό το σεληνόφως και να τρώω τη σαβούρα της ζωής μου στη σκάλα του υπογείου και άλλα τέτοια! Αχ εποχές :'(