παλιότερα πρωτοστατούσα στον χλευασμό των αντιλήψεων που τώρα ονομάζονται ψεκασμενες. Μετά με έπιασε ένα ενδιαφέρον να απαντήσω ουσιαστικά γιατί το φαινόμενο δεν είναι τόσο απλο: υπάρχουν πχ ψεκασμενοι που έχουν θετική επιστημονική εκπαίδευση άρα δεν είναι θέμα αμορφωσιας ή ανοησιας.
Ποιο ακριβώς είναι το φαινόμενο? Ψυχικά υγιής άνθρωπος διαβλέπει μεγάλο σενάριο συνωμοσίας βασισμένο σε ανυπόστατες πληροφορίες που μπορούν να καταρριφθούν άμεσα από κάποιον ειδικό, αλλά ο ειδικός αντιμετωπίζεται ως εχθρός και υπάλληλος της συμμορίας που πχ μας θέλει να ακούμε στα 440Hz.
Προσωπικά, νόμιζα ότι το βίντεο ποσταριστηκε χιουμοριστικά γιατί δεν λέει απολυτως τιποτα. Λέει πχ ο εγκέφαλος ακούει συχνότητες (οκ) και η μουσική έχει συχνότητες (οκ). Μετά, αντί να πει ότι "και ξέρετε, και τα χρώματα είναι συχνότητες, και το ηλεκτρικό ρεύμα, και τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια, και τα αλαρμ του αυτοκινητου, κλπ είναι συχνότητες" πηδάει κατευθείαν στο ότι η μουσική είναι ο πομπός και ο εγκέφαλος ο δέκτης (που είναι, αλλά όχι με τον τρόπο που το εκβιάζει). Έτσι λειτουργούν αυτά, λέει μια τριβιαλ πληροφορία σαν να σημαίνει κατι, και μετά πατάει πάνω της για να συνεχίσει να πει το επόμενο, χρήσιμο για το στόχο του-αχρηστο για την πραγματικότητα, κάνοντας πολλά λογικά άλματα.
Όπως ο αμφιβληστροειδής έχει κύτταρα ευαίσθητα σε ορισμένες συχνότητες του φωτός και έτσι βλέπουμε τα χρώματα (συχνότητες) ενώ δεν βλέπουμε πχ το "φωτάκι" που έχει το τηλεκοντρόλ της τηλεορασης (πάλι συχνότητες, απλά που δεν ανήκουν στο παράθυρο που βλεπουμε) έτσι και το αυτί μαζί με το σύστημα πίσω του και τον νου "ακουει" συχνότητες εντός του ακουστικού φάσματος. Αυτές αναλύονται από το αυτι και καταχωρίζονται ως διαφορετικές μεταξύ τους ανάλογα με τη διακριτική ικανότητα κάθε αυτιου. Και τι κερδίζει ο άνθρωπος από αυτό? Κατασκευάζει το μοτίβο της διασποράς των συχνοτήτων και κατανοεί τις διαφορές χροιές. Αυτό είναι το φάσμα: ένα στιγμιότυπο της ανάλυσης ενός ήχου στις συχνοτητες που τον συνιστούν και χρειάζεται για να καταλαβαίνω ότι η φωνή σου είναι η δική σου και όχι κάποιου άλλου. Θες εξελικτικά? Η μαμά μου είναι η μαμά μου, η επιθετική χροιά ενός θυμωμένου πρέπει να με προειδοποιήσει ότι κινδυνεύω, κλπ. Έτσι, λειτουργούν τα φάσματα, είναι τα δαχτυλικα αποτυπώματα των ήχων.
Και που διαφωνούμε? Ε, αυτό το φάσμα έχει πάρα πολλές συχνότητες, δεν είναι μία δύο, 5-10 που το καθορίζουν. Και το τονικό μουσικό ύψος (pitch) επίσης ΔΕΝ είναι μια συχνότητα. ΜΙΑ φυσική νότα αποτελείται από πρακτικά άπειρες συχνότητες και το pitch της ΕΞΑΓΕΤΑΙ με κάπως διαφορετικό τρόπο από τα κουρδιστηρια, συγκριτικά με το πώς το κάνει ο άνθρωπος. Ειδικότερα, ο άνθρωπος κάνει κατηγορικη αναλυση, δλδ διακρίνει τα αντικείμενα σε κατηγορίες και όχι σε απόλυτους αριθμούς (σκέψου ποσες αποχρώσεις του "Κοκκινου" ξερεις. Κάθε απόχρωση είναι άλλη συχνότητα, αλλά όλες μαζί είναι κόκκινες). Ενώ το κουρδιστήρι λέει "441Hz" και μας δημιουργεί την παρανοηση ότι μια νότα=μια συχνότητα. Ακροβολογωντας το absolute pitch, καθόλου absolute δεν είναι, γιατί η Λα είναι από τόσο μέχρι τόσο περίπου.
Η άλλη παρανόηση είναι ότι τα μουσικά διαστήματα έχουν λόγους 2:1, 3:2 κλπ. Όχι, δεν έχουν. Αυτό λειτουργεί μόνο δεχόμενοι την μη αλήθεια ότι μια νότα = μια συχνότητα. Αφού κάθε νότα είναι πολλές συχνοτητες, θα πρέπει να δούμε τον λόγο κάθε συχνότητας της μιας νότας με κάθε συχνότητα της άλλης για να μιλήσουμε για ομορφιές, αρμονίες, συμφωνίες κλπ.
Και πολλά είπα και δεν απάντησα ουσιαστικά στο πρόβλημα, θέλω να καταλήξω:
1) το κούρδισμα υπάρχει για να συνεννοούμαστε. Παλιότερα κάθε κατασκευαστής κουρδίζε εκεί που τον βόλευε και έπρεπε να λυθεί αυτό το πρόβλημα για να μην είμαστε φαλτσοι, 2) κάποιες ορχήστρες πνευστών επιλέγουν ψηλότερα κουρδίσματα γιατί εκ κατασκευής τα πνευστά έχουν πιο λαμπερές χροιές (αυτό έχει να κάνει με.τις ιδιοσυχνότητες των οργανων, δλδ που ταλαντώνονται καλύτερα, και όχι με νεύροφυσιολογία), 3) τα 432Hz είναι ένα μίνι χαμήλωμα του συνολικού pitch μιας γενικής λάσπης συχνοτήτων που περιέχονται σε ένα μουσικό απόσπασμα. Οι μαθηματικές κανονικότητες εντός του, αν πρέπει να αναλυθούν σε επίπεδο συχνοτήτων θα δώσουν μια λάσπη από την οποία δεν εξάγεται κανένα συμπέρασμα. 4) οι "ειδικές" αντιλήψεις γύρω από θέματα που δεν επιδέχονται ποσοτικοποίηση θα ήταν καλύτερο να φιλτράρονται απο την απεραντοσύνη και ομορφιά των όσων ήδη γνωρίζουμε και έχουμε πρόσβαση, 5) ένας επιστήμονας μπορεί να λέει ανοησίες, αλλά η επιστημονική κοινότητα είναι πλέον κατασκευασμένη με τέτοιον τρόπο, ώστε να είναι αδύνατο να είναι driven από προκαταλήψεις και συμφέροντα. Αν σας ενδιαφέρει μια αλήθεια αναζητήστε την στις πρωτογενείς πηγές της. Οκ, αυτό θέλει παραπάνω ανάλυση, και δεν ξέρω αν εδώ είναι ο χώρος.
Διαβάστε ένα ωραίο βιβλιαράκι όμως για την μουσική και τον εγκέφαλο.
https://books.google.gr/books/about/This_Is_Your_Brain_On_Music.html?id=uEzWSV84e_0C&printsec=frontcover&source=kp_read_button&hl=en&redir_esc=y
https://books.google.gr/books/about/Tuning_Timbre_Spectrum_Scale.html?id=wgoPicjjy6gC&printsec=frontcover&source=kp_read_button&hl=en&redir_esc=y
ή για το πόσο λάθος μας τα λέει ο εγκέφαλος:
https://books.google.gr/books/about/The_Idiot_Brain.html?id=-Nr_CwAAQBAJ&printsec=frontcover&source=kp_read_button&hl=en&redir_esc=y