The Genius Loci είπε:
Δεν το είχα δει τότε... (πιθανότατα ετοιμαζόμουν για διακοπές... ;D)
Αυτό το βίντεο πάντως μπορώ να το χρησιμοποιήσω σαν εξήγηση σε όποιον ρωτάει γιατί επέλεξα ένα V30 και ένα G12 Heritage για την 2x12" καμπίνα μου. 8)
E σιγά βρε συ, δεν σημαίνει τίποτα, ούτως ή άλλως το παρόν βίντεο είναι πολύ πληρέστερο από αυτό του παλιότερου θρεντ...
Το Vintage 30 όντως ακούγεται ισορροπημένο, με στρογγυλά και γλυκά μεσαία, αλλά πάσχει σε άλλους τομείς, και για αυτό το λόγο το "πάντρεμα" με άλλο μεγάφωνο είναι μια γνωστή και έξυπνη τακτική (αλλά όχι τόσο συνηθισμένη όσο θα έπρεπε). Το G12 Heritage δεν μου αρέσει καθόλου, πάντως... Το Swamp Thing όντως εξαιρετικό.
Πρέπει να σημειώσουμε ένα disclaimer: από ότι καταλαβαίνω η καμπίνα είναι κλειστή, και αρκετά από αυτά τα ηχεία (οκ, οκ, μεγάφωνα! ελπίζω όταν πάτε στη λαϊκή να ζητήσετε 2 Newton πατάτες!

) αριστεύουν σε
open back και όχι σε κλειστές καμπίνες. Επιπλέον, το miking αν και κλασσικό σαν λύση, ήταν τέτοιο που ίσως σε μερικά να δίνει κάπως πλασματική εικόνα, χωρίς να πιάνει τον χώρο έτσι όπως το ακούει φυσικά ο ακροατής και χωρίς να σου δίνει να καταλάβεις γιατί μερικά από αυτά τα μεγάφωνα ταιριάζουν με ορισμένους πολύ συγκεκριμένους ενισχυτές, από πλευράς χροιάς και κατ'ανάγκη ισχύος. Αν και στην ιστορία των ενισχυτών κιθάρας το
speaker distortion έχει βοηθήσει τα μάλα στη χαρακτηριστική "φωνή" που έχουν, μερικά μεγάφωνα από αυτή την άποψη δεν αποτελούν καν επιλογή για πολλούς που το μισούν, οι οποίοι είναι σχεδόν τόσοι πολλοί όσο αυτοί που το αγαπούν...
Έχω ασχοληθεί με μερικά από αυτά τα ηχεία, και αν δεν είχα ακούσει κανένα και μου έβαζαν αυτό το βίντεο δεν θα ήθελα να δω ούτε ένα ζωγραφιστό. Πχ. το Tonker που έχω τώρα στην κατοχή μου
ποτέ δεν μου ακουγόταν έτσι σε σύγκριση με το παλιό EVL που επίσης έχω. Και τα δυο σε open back 1x12 combo ακούγονται εκπληκτικά (καθόλου boxy και με ΤΕΡΑΣΤΙΑ αποθέματα ισχύος), με το Tonker πιο ζεστό στα μπάσα και μεσαία, και με τα πρίμα να αργούν λίγο να "ξυπνήσουν" από πλευράς έντασης αλλά πολύ όμορφα και ήπια, ενώ το Tonker με τα μεγάλα του μπάσα, σχεδόν "δολοφονικά" μεσαία και επιθετικά πρίμα αποτελεί υπόδειγμα χειρουργικής και ενίοτε πολύ σκληρής απόδοσης του πραγματικού προσώπου του εκάστοτε ενισχυτή και καμπίνας, το οποίο μπορεί να μας αρέσει, μπορεί όμως και όχι
*. Στην περίπτωση που δεν μας αρέσει, περνάμε στις άλλες λύσεις που ακούτε (πχ. Vintage 30), τα οποία μπορεί να "κολακέψουν" έναν ενισχυτή αλλά μπορεί και να τον θάψουν.
* ένα είναι το βέβαιο kate me: ακόμη κι αν δεν μας αρέσει από κοντά, αν ακούσουμε τον εαυτό μας σε συναυλία όχι μόνο θα δούμε πως δεν πρόκειται να μας αφήσει ΠΟΤΕ να χαθούμε στο mix αλλά θα αναρωτηθούμε πώς γίνεται να βγάζει τέτοια ηχάρα από μακριά ενώ μας παίρνει τα αυτιά όταν είμαστε δίπλα του...