10 Κρυμμένοι (?) "Θησαυροί" σας... μοιραστείτε τους...
- Thread starter npap
- Start date
- Πρόσφατη δραστηριότητα Πρόσφατη δραστηριότητα:
- Απαντήσεις: Απαντήσεις 25
- Εμφανίσεις: Εμφανίσεις 3K
- Μηνύματα
- 850
- Πόντοι
- 418
- Eric Johnson φαντάζομαι πως έχουν ακούσει οι περισσότεροι (το "Ah Via Musicom" πολλοί, το "Tones", το "Venus Isle" και το "Up Close" λιγότεροι, και τα υπόλοιπα ακόμα λιγότεροι)... Στο live album με το τρίο του ονόματι Alien Love Child, που μάλλον ανήκει στην τρίτη κατηγορία της παρένθεσης, υπάρχουν 2-3 στιγμές που οι ήχοι, η μουσικότητα, η παιχτικότητα, και τέλος και η φωνητική ερμηνεία, τερματίζουν. Bonus το υπέροχο artwork στο cd.
Το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι Eric Johnson. Απλά καθηλωτική μαγεία.
- Ένας δίσκος που θα έπρεπε να υπάρχει λίγο πολύ στη συλλογή όλων των κιθαριστών που γουστάρον Strat και αλητεία, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, είναι ο πρώτος (εκ των 2) των Raging Honkies (τρίο του Mike Landau με τον αδελφό του Teddy στο μπάσο και τον Abe Laboriel Jr. στα ντραμς), που λέγεται "We Are The Best Band". ;D Ο τίτλος είναι πολύ ειλικρινής, πιστέψτε με, καθώς μιλάμε μάλλον για την πιο δυνατή στιγμή στην πορεία του Landau (το υλικό είναι τέτοιο που αναδεικνύει το πηγαίο ταλέντο του και τους πιο fat ήχους που έχουν βγει ποτέ από Strat, ενώ κατά στιγμές θυμίζει μοντέρνα και πιο επιθετική μετενσάρκωση του Hendrix η όλη μουσική).
Δυστυχώς από αυτό το album στο youtube υπάρχει ανεβασμένο μόνο ένα κομμάτι (το πρώτο κομμάτι που ποστάρω), αλλά υπάρχουν κάμποσα από το 2ο τους άλμπουμ (που είναι σαν σύνολο πιο αδύναμο). Πάντως εμπιστευτείτε με, όπου τυχόν βρείτε το "We Are The Best Band" διαδικτυακά, τσιμπήστε το κατευθείαν. Classic.
https://www.youtube.com/watch?v=pL_WeOuFwRw
https://www.youtube.com/watch?v=U0fRSHjyxUU
- Ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμς του Chick Corea είναι το "Mad Hatter", που αφορά θεματικά την περιπλάνηση της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων". Συνήθως όταν κάποιος πάει να ψάξει τη μουσική του Corea στα 70's διαβάζει για τις 2 διαφορετικές φάσεις των Return To Forever και πάει στα πιο καλά άλμπουμς του εκεί, όπως και στο τρομερό "My Spanish Heart". Το "Mad Hatter" για λόγους που προσωπικά αδυνατω να καταλάβω έχει αντιθέτως αρκετά πιο χαμηλές κριτικές, ενώ περιλαμβάνει το κλασικό fusion standard "Humpty Dumpty", και τα παρακάτω 2 αριστουργήματα (συν ότι γενικά λόγω του concept ακούγεται πολύ ευχάριστα)...
(η πρώτη φράση του Farrell όταν αρχίζει το σόλο στο σαξόφωνο με σκοτώνει κάθε φορά)
https://www.youtube.com/watch?v=IqarVvq5Fz0
https://www.youtube.com/watch?v=H5VyNKvuxqI
- Και τι πιο ταιριαστό μετά από Chick Corea να πάω σε Scott Henderson (όποιος βολτάρει από το φόρουμ του Scott ξέρει σε τι αναφέρομαι
- όποιος γουστάρει κουτσομπολιό jazz/rock/fusion απλά ας πάει εδώ: http://online-discussion.com/ScottHenderson/index.php και να χρησιμοποιήσει το ψαχτήρι... μπορεί να περάσει ατέλειωτες μέρες ευφορίας)...
Με το Henderson συνέβη το εξής παράδοξο... Είναι τόσο ξεχωριστός παιχταράς και μουσικός, που την περίοδο του με τους Tribal Tech ήταν το σημείο αναφοράς του fusionά αυτοσχεδιαστή μπάντας για την εποχή του, και λίγο πολύ αγαπημένος των φανς του είδους. Όταν ο ίδιος αποφάσισε να αφήσει σταδιακά το κουαρτέτο και να πάει τη φάση σε τρίο, αναδεικνύοντας περισσότερο το blues background του, και αλλάζοντας τόσο την κατεύθυνση του ήχου του, όσο και το παίξιμό του (χρησιμοποιώντας πια πολύ περισσότερο το vibrato bar όπως και τα δάκτυλά του), αρχικά άφησε κάπως μουδιασμένους τους heartcore οπαδούς του. Ευτυχώς οι περισσότεροι κατάλαβαν στην πορεία ότι αυτή η αλλαγή ήταν για το καλύτερο, καθώς τώρα έχει καταφέρει να ακούγεται ακόμα πιο μοναδικός (τεράστιος σε παρουσία, ό,τι πρέπει για το τρίο του), ενώ έχει αφήσει 4 εκπληκτικές στούντιο δουλειές πίσω του.
Πρώτη του ήταν το "Dog Party", ολοκληρωτικά αφιερωμένη σε σκύλους (όποιος αγαπάει τα σκυλιά πρέπει οπωσδήποτε να το ακούσει και για τους στίχους του μεταξύ των άλλων), το οποίο παραμένει πολύ διασκεδαστικό σαν ακρόαση. Κατόπιν ήρθε μάλλον η πιο δυνατή του δουλειά μέχρι σήμερα, το "Tore Down House", και λίγο αργότερα το "Well To The Bone". Πέρσι άφησε εντελώς στην άκρη κομμάτια με φωνητικά για τον πρώτο του εντελώς instrumental προσωπικό δίσκο ("Vibe Station") και το αποτέλεσμα ήταν πάλι εντυπωσιακό.
Αυτό που για μένα ωστόσο αξίζει μια παραπάνω ιστορική επισήμανση, είναι οι 2 συνεργασίες του στα "Tore Down House" και "Well To The Bone" με την Thelma Houston. Η ποιότητα των συνθέσεων, το γαμηστερό παίξιμο του Scott, και η ανάλογα ταιριαστή με το περιεχόμενο ερμηνεία της Houston άφησε λίγο πολύ κάποια μοντέρνα sophisticated blues/rock αριστουργήματα που αξίζουν πάρα πολύ μεγαλύτερη προβολή. Ιδού...
https://www.youtube.com/watch?v=r68Wt99Te-4
https://www.youtube.com/watch?v=UaCDTvfukjc
https://www.youtube.com/watch?v=FUGH8ncmXAE
Το πρώτο κομμάτι που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι Eric Johnson. Απλά καθηλωτική μαγεία.
- Ένας δίσκος που θα έπρεπε να υπάρχει λίγο πολύ στη συλλογή όλων των κιθαριστών που γουστάρον Strat και αλητεία, αλλά δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει, είναι ο πρώτος (εκ των 2) των Raging Honkies (τρίο του Mike Landau με τον αδελφό του Teddy στο μπάσο και τον Abe Laboriel Jr. στα ντραμς), που λέγεται "We Are The Best Band". ;D Ο τίτλος είναι πολύ ειλικρινής, πιστέψτε με, καθώς μιλάμε μάλλον για την πιο δυνατή στιγμή στην πορεία του Landau (το υλικό είναι τέτοιο που αναδεικνύει το πηγαίο ταλέντο του και τους πιο fat ήχους που έχουν βγει ποτέ από Strat, ενώ κατά στιγμές θυμίζει μοντέρνα και πιο επιθετική μετενσάρκωση του Hendrix η όλη μουσική).
Δυστυχώς από αυτό το album στο youtube υπάρχει ανεβασμένο μόνο ένα κομμάτι (το πρώτο κομμάτι που ποστάρω), αλλά υπάρχουν κάμποσα από το 2ο τους άλμπουμ (που είναι σαν σύνολο πιο αδύναμο). Πάντως εμπιστευτείτε με, όπου τυχόν βρείτε το "We Are The Best Band" διαδικτυακά, τσιμπήστε το κατευθείαν. Classic.
https://www.youtube.com/watch?v=pL_WeOuFwRw
https://www.youtube.com/watch?v=U0fRSHjyxUU
- Ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμς του Chick Corea είναι το "Mad Hatter", που αφορά θεματικά την περιπλάνηση της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων". Συνήθως όταν κάποιος πάει να ψάξει τη μουσική του Corea στα 70's διαβάζει για τις 2 διαφορετικές φάσεις των Return To Forever και πάει στα πιο καλά άλμπουμς του εκεί, όπως και στο τρομερό "My Spanish Heart". Το "Mad Hatter" για λόγους που προσωπικά αδυνατω να καταλάβω έχει αντιθέτως αρκετά πιο χαμηλές κριτικές, ενώ περιλαμβάνει το κλασικό fusion standard "Humpty Dumpty", και τα παρακάτω 2 αριστουργήματα (συν ότι γενικά λόγω του concept ακούγεται πολύ ευχάριστα)...
(η πρώτη φράση του Farrell όταν αρχίζει το σόλο στο σαξόφωνο με σκοτώνει κάθε φορά)
https://www.youtube.com/watch?v=IqarVvq5Fz0
https://www.youtube.com/watch?v=H5VyNKvuxqI
- Και τι πιο ταιριαστό μετά από Chick Corea να πάω σε Scott Henderson (όποιος βολτάρει από το φόρουμ του Scott ξέρει σε τι αναφέρομαι
- όποιος γουστάρει κουτσομπολιό jazz/rock/fusion απλά ας πάει εδώ: http://online-discussion.com/ScottHenderson/index.php και να χρησιμοποιήσει το ψαχτήρι... μπορεί να περάσει ατέλειωτες μέρες ευφορίας)...Με το Henderson συνέβη το εξής παράδοξο... Είναι τόσο ξεχωριστός παιχταράς και μουσικός, που την περίοδο του με τους Tribal Tech ήταν το σημείο αναφοράς του fusionά αυτοσχεδιαστή μπάντας για την εποχή του, και λίγο πολύ αγαπημένος των φανς του είδους. Όταν ο ίδιος αποφάσισε να αφήσει σταδιακά το κουαρτέτο και να πάει τη φάση σε τρίο, αναδεικνύοντας περισσότερο το blues background του, και αλλάζοντας τόσο την κατεύθυνση του ήχου του, όσο και το παίξιμό του (χρησιμοποιώντας πια πολύ περισσότερο το vibrato bar όπως και τα δάκτυλά του), αρχικά άφησε κάπως μουδιασμένους τους heartcore οπαδούς του. Ευτυχώς οι περισσότεροι κατάλαβαν στην πορεία ότι αυτή η αλλαγή ήταν για το καλύτερο, καθώς τώρα έχει καταφέρει να ακούγεται ακόμα πιο μοναδικός (τεράστιος σε παρουσία, ό,τι πρέπει για το τρίο του), ενώ έχει αφήσει 4 εκπληκτικές στούντιο δουλειές πίσω του.
Πρώτη του ήταν το "Dog Party", ολοκληρωτικά αφιερωμένη σε σκύλους (όποιος αγαπάει τα σκυλιά πρέπει οπωσδήποτε να το ακούσει και για τους στίχους του μεταξύ των άλλων), το οποίο παραμένει πολύ διασκεδαστικό σαν ακρόαση. Κατόπιν ήρθε μάλλον η πιο δυνατή του δουλειά μέχρι σήμερα, το "Tore Down House", και λίγο αργότερα το "Well To The Bone". Πέρσι άφησε εντελώς στην άκρη κομμάτια με φωνητικά για τον πρώτο του εντελώς instrumental προσωπικό δίσκο ("Vibe Station") και το αποτέλεσμα ήταν πάλι εντυπωσιακό.
Αυτό που για μένα ωστόσο αξίζει μια παραπάνω ιστορική επισήμανση, είναι οι 2 συνεργασίες του στα "Tore Down House" και "Well To The Bone" με την Thelma Houston. Η ποιότητα των συνθέσεων, το γαμηστερό παίξιμο του Scott, και η ανάλογα ταιριαστή με το περιεχόμενο ερμηνεία της Houston άφησε λίγο πολύ κάποια μοντέρνα sophisticated blues/rock αριστουργήματα που αξίζουν πάρα πολύ μεγαλύτερη προβολή. Ιδού...
https://www.youtube.com/watch?v=r68Wt99Te-4
https://www.youtube.com/watch?v=UaCDTvfukjc
https://www.youtube.com/watch?v=FUGH8ncmXAE
Τελευταία επεξεργασία από moderator:
W
Waterfall-K
Guest
Eλα ρε fusionakis, που κρυβοσουν τοσο καιρο?fusionakis είπε:
+800 για οτι γραφεις παραπανω.
Απο ενα γρηγορο διαβασμα, και με Χ ποτα στον οργανισμο μου:
Για Holdsworth +1. Εχω δισκογραφια. Τεραστιος. Πρεπει να ακουστει. Παντου.
Για Corea τι να πω? Σχεδον δισκογραφια, απιστευτα αγαπημενος μου. :-*
Κακες κριτικες το Mad Hatter? Κλοτσιες απειρες για τους "κριτικους" του κωλου.
Henderson? Δισκογραφια επισης, solo και με Tribal Tech.
- Μηνύματα
- 850
- Πόντοι
- 418
Δώσε μου λίστες και συναφή θέματα και βγαίνω στην επιφάνεια...Waterfall-K είπε:Eλα ρε fusionakis, που κρυβοσουν τοσο καιρο?
Απαντήσεις
-
-
-
-
-
-
-
BLACK SABBATH - Back to the beggining (final show with original lineup)- από Terry RoscoeBeck5
-
-
