X-minor

Joe Bonamassa shows his EFFECTS ############ Skip στο 7.45 αν βαριέστε! Πάντως απ'όσο έχει πεί κι ο ίδιος είναι περίεργα τα settings για το swell και χρησιμοποιεί και το μικρό του δάχτυλο στο volume της κιθάρας.

Απ'όσο γνωρίζω ο Bonamassa χρησιμοποιεί κάτι σαν auto swell στο Line 6 DL-4 delay. Λογικά αυτό θα'ναι.

Στη θέση σου θα έριχνα μια ματιά και στις FGN. ;) http://www.musik-schmidt.de/gb-Fgn-Neo-Classic-ST-VW.html

Άλλοι γουστάρουν brutal. Κλασσική περίπτωση κολοκυθόπιτας. :)

Υπάρχουν brutal και brutal. Μην τα βάζουμε όλα σ'ένα καζάνι, δεν κάνουν όλοι σαν γουρούνια που τα σφάζουν. π.χ. http://www.youtube.com/watch?v=HmByeB7y5aw Καταλαβαίνεις άνετα πιστεύω τα παραπάνω. Και ένα best of της... "άλλης" πλευράς! ;D Top 10 Pig Squeal Bands Κατά τ'άλλα, συμφωνώ με τον Ray.

Κάπως "άκυρα" τα παραδείγματα των παραπάνω γνωστών κιθαριστών με full/semi hollow κιθάρες. Μην ξεχνάμε πως οι συγκεκριμένοι παίζουν σε σκηνές όπου ο ενισχυτής δεν είναι ένα βήμα πίσω σου κι εκτός αυτού έχουν και το ανάλογο rig να το υποστηρίξουν. Και φυσικά πολλές φορές βάζουν διάφορα μέσα στην κιθάρα τους (μπλούζες, πανιά, foam rubber κλπ.) για να ελαττώσουν τις δονήσεις στο καπάκι για να καταπολεμήσουν το "κακό" (για ηλεκτρικό ήχο) feedback. Εκτός αυτού, οι hollow έχουν μηδενικό sustain, οπότε ξεχάστε τα δίλεπτα Gary-Moore-ικά σηκώματα. Απ'την άλλη, το όλο θέμα feedback πολλές φορές μπερδεύει. Υπάρχει το γνωστό squealing των μη wax potted μαγνητών (που πολλές hollow φοράνε), υπάρχει το... μπασσο-feedback, εκείνος ο ανελέητος βόμβος απ'τις μπάσσες χορδές των hollow (πόσο μάλλον αν είναι 11-12 και φεύγα) ή το συντονισμό του ξύλου, υπάρχει και το harmonic feedback (βλ. τα γνωστά κόλπα του Nugent), το οποίο κατ'εμέ είναι ένα πολύ ωραίο εργαλείο αλλά θέλει να έχεις την υπομονή και τη θέληση να το τιθασεύσεις. Θα ανέλυα αναλυτικότερα αλλά ο blue ή ο harilatron το'χουν κάνει καλύτερα (αν θυμάμαι καλά), οπότε... Το κακό βέβαια είναι ότι αντίθετα με τις semi, οι hollow παίζει να'χουν όοολα τα παραπάνω, πράγμα που τις κάνει αρκετά "δύστροπες", ειδικά σε live συνθήκες. Πάντως mike, αν έχεις κι άλλες κιθάρες δεν θα σε απέτρεπα απ'το να δοκιμάσεις και μια hollow, σίγουρα είναι "άλλη φάση" και σε οδηγεί σε διαφορετικά παικτικά μονοπάτια. Και σε καταλαβαίνω απόλυτα γιατί έχω κι εγώ το ίδιο βίτσιο! ;D

Αν είσαι σαλονικιός μάλλον εμένα εννοείς. ;) Κατά τ'άλλα, αν νομίζεις ότι εσύ μπορείς να κάτσεις ν'ασχοληθείς αρκετά ώστε να βγάλεις σωστό ήχο μπάσσου ΚΑΙ από τις προενισχύσεις της GT8 προχώρα, αλλιώς παίρνεις την ME που είναι ΠΟΛΥ πιο απλή και με αρκετά πιο άμεσο UI (κουμπάκια και knobs, απλά πράγματα). Η GT8, όπως και οι προηγούμενες καθώς και η επόμενη θέλει αρκετό κάψιμο μέχρι να μπορέσεις να βρείς και να συνηθίσεις τις ρυθμίσεις, και "έτοιμοι ήχοι" όπως λες δεν υπάρχουν. Εγώ έκατσα αρκετά να βγάλω σωστούς ήχους που στέκονται ΠΟΛΥ άνετα. Όπως και να'χει πάντως, καλύτερα επέλεξε την ME αν δεν έχεις εμπειρία με πεταλιέρες, θα σου φανεί πιο εύκολη. Φιλική συμβουλή, απέφυγε τη GT6B (μπασσοπεταλιέρα) της Boss. Την είχα παλιότερα και δεν μου άρεσε καθόλου, με την "κιθαροπεταλιέρα" έχω ΠΟΛΥ καλύτερα αποτελέσματα. Και λιώσε στο παίξιμο. ;)

H M13 εξομοιώνει πετάλια και όχι ενισχυτές. Οι υπόλοιπες γνωστές πεταλιέρες έχουν και εξομοιώσεις ενισχυτών. Κατά τ'άλλα, εγώ στη θεσ/νίκη και τα γνωστά μαγαζιά παραπάνω από την GT8 μου δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω ποτέ, και φυσικά ούτε θα δαπανήσω παραπάνω για λαμπάτους ενισχυτές (κουβάλημα, στήσε-ξεστήσε κλπ.) ούτε για πεταλιέρες δύο χιλλιάδων ευρώ (ξανακουβάλημα, ξαναστήσε-ξέστησε κλπ.) ούτε για rack (το αυτό). Όσο για τον ηχολήπτη, ε κακά τα ψέμματα, η μέση διασκευομπάντα ή original μπάντα που παίζει για μια ώρα για ψίχουλα δεν θα κάτσει να σκάσει τα ανύπαρκτα απ'την τσέπη τους για ηχολήπτη. Καλά τα γούστα μας και απολύτως κατανοητά όλα, αλλά πρακτικά δυστυχώς δεεεν.

Είτε 7.25" είτε 9.5" θα'ναι το radius και τα τάστα είτε medium είτε vintage στην tele σου. Εφόσον ξέρεις πλέον τι σε βολεύει καλύτερα (προφανώς κάτι πιο "μοντέρνο") είτε προχωράς σε αλλαγή μανικιού (προτιμότερο κατ'εμέ) είτε σε αλλαγή κιθάρας. Simple. :) Θα διαφωνήσω πάντως με το ότι από 9.5" σε 12" δεν υπάρχει διακριτή διαφορά, αν και είναι η όλη "σούμα" των specs που κάνουν ακόμα μεγαλύτερη διαφορά.

Ας θέσω και μια άλλη προοπτική. Ο μέσος έλληνας μπασσίστας που παίζει σε μια δική του μπάντα διασκεύων/originals/οτιδήποτε το μπάσσο το custom και το ψυγείο από πίσω και την πεταλιέρα-χαλί τι ακριβώς τα "χρειάζεται"? ΣΙΓΟΥΡΑ θα ακούγεται καλύτερα, αλλά μετά θα χρειαστεί να πληρώνει κι έναν-δυό-τρείς roadies να τα στήνουν και να τα κουβαλάνε μαζί μ'έναν ηχολήπτη ΜΗΠΩΣ και καταφέρει να τον βγάλει αυτόν τον ήχο παραέξω στα γνωστά μαγαζιά που όλοι ξέρουμε. Ναί, όλοι θα τα θέλαμε αυτά, αλλά εκτός του ότι δεν χaeζουν όλοι φράγκα πρώτον, και δεύτερον, δεν είναι παραπάνω απ'το "μεράκι" του καθενός σε συνδυασμό με το G.A.S. που μας βαράει όλους σε κάποια φάση. Το τι χρειάζεται κάποιος είναι ένα αξιοπρεπές, "άνετο" και dependable όργανο, πράγμα το οποίο βρίσκεις άνετα μέχρι τα 1000 ευρώ. YMMV

Θα επιμείνω με την παραπάνω εικόνα. Για να μην απαντήσω σκληρότερα.

Είναι η δεύτερη φορά που αναγκάζομαι να ποστάρω αυτή την εικόνα.

Σκέτη κηδεία το 2010... R.I.P.

Ωραίο αρθράκι... Αλλά όλη αυτή η διαδικασία τις περισσότερες φορές απλά δεν υπάρχει στα live bars/clubs κλπ. εδώ, εκτός αν θες να ενοχλήσεις πάρα πολύ τους ηχολήπτες. Αντιθέτως, παραθέτω ένα παράδειγμα γνωστού (ευτυχώς δεν το έζησα) σε μεγάλο μάλλιστα live. Ηχολήπτης: Πάιξε λίγο... Κιθαρίστας: Powerchord τριών δευτερολέπτων, οποτε και τον σταματάει ο ηχολήπτης. Ηχολήπτης: Ώπα ώπα, όνειρο είσαι, έτοιμοι. ;D/ ::)

Μα μ'αυτή την έννοια ένα όργανο είναι broken in απ'τη "μάνα" του. Εφόσον περαστούν οι χορδές τέλος. Προσωπικά τουλάχιστον, τον όρο broken in τον κατανοώ και τον αποδέχομαι εφόσον εγώ είμαι αυτός που το κάνω, στα δικά μου μέτρα. We have to agree to disagree. :)

Το συμπλήρωσα κι εγώ. Περιμένω αποτελέσματα και περαιτέρω πληροφορίες. :)

Καλά και όμορφα και ιστορικά τα vintage αλλά προσωπικά δεν το χάφτω πως υπερέχουν των προσφάτως κατασκευασμένων, εκτός της αξίας τους φυσικά ως επένδυση. Όταν ακόμα και με τρία κατοστάρικα μπορώ να πάρω όργανο της προκοπής, και όταν η οικονομική κατάσταση του μέσου έλληνα είναι κι αυτή... vintage modified, ε δεν θα κάτσω να μαζεύω σαν το γερολαδά 5 χρόνια να πάρω ένα vintage για να πουλάω μούρη. Όσο για τα ξύλα και τα τραγούδια και τον χαρακτήρα που προσδίδουμε... Εντάξει, καλός ο ρομαντισμός και το συναίσθημα κλπ. αλλά η κιθάρα είναι το μέσο. Τα τραγούδια στη γκλάβα μας βρίσκονται. Και ναί, μια ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ κιθάρα ίσως μας ωθήσει σε άλλα μονοπάτια και επομένως σε άλλα τραγούδια, αλλά δεν παύει να είναι υπεύθυνο το κεφάλι μας γι'αυτά και όχι το όργανο. Όσο για το broken in, μην ξεχνάμε πως καλό ατού, αλλά αγοράζοντας αναγκαστικά μεταχειρισμένα τέτοια όργανα είναι "broken in" από άλλον και για άλλον, με άλλα χέρια, άλλα παιξίματα, άλλα μυαλά κι άλλα τραγούδια στην τελική. Τώρα για τα αποξηραμένα ξύλα... Σύμφωνα με τις λιγοστές γνώσεις μου, τα ξύλα είναι ήδη cured όταν φτάσουν να γίνουν κιθάρα. Δεν είναι ζωντανά, δεν είναι το δέντρο που κατέβασαν και το πήραν απευθείας να το κάνουν κιθάρα. Χώρια δε τα χρώματα, τα λούστρα και όοοολα αυτά από πάνω. Οπότε περί ξύλων...

Συν το ότι για να έχεις περισσότερες επιλογές σε gigs εδώ σχεδόν επιβάλλεται να παίζεις διασκευές. Πόσο μάλλον αν τα originals της μπάντας είναι σε πιο "σκληρές" φόρμες.

Επικεντρώσου στις groupies, και να χάσεις καμιά νότα κανείς δεν θα το καταλάβει! ;D ;D ;D

Εκτός απ'τον Ταρζάν που δεν τον πολυχωνεύω μια χαρά μου φάνηκε.

Indeed. Προς το παρόν πιστεύω είσαι καλυμμένος από μπάσσο με αυτό που έχεις (εγώ χειρότερο έχω ;D). Ψάξου λίγο παραπάνω με το τι θες, με τις τυχόν αδυναμίες που μπορεί να έχει το μπάσσο σου και αργότερα, όταν πλέον θα είσαι σίγουρος για το τι και πως θες/χρειάζεσαι αγοράζεις ένα καλύτερο. Επίσης, οι προτάσεις για rick καλές (απίστευτα όργανα) αλλά όντως δεν είναι για όλους. Είναι αρκετά περίεργα σε όλα τους και δεν θα πρότεινα με τίποτα σε αρχάριο να πάρει τυφλά rick - πόσο μάλλον δε τόσο "νωρίς".

Δεν υπάρχει μπάσσο συγκεκριμένο για κανένα είδος. Όλα τα άλλα είναι προτιμήσεις και... icons.

Έχω μια affinity tele και κατέληξε να είναι απ'τις βασικές μου κιθάρες σε ηχογραφήσεις (δεν έχω αλλάξει τίποτα πάνω της). Τα τάστα είναι άψογα και το action άνετα κατεβαίνει σε τραγικά επίπεδα (αν και δεν μπορώ να παίξω με τόσο χαμηλό με τέτοιο radius), οι μαγνήτες είναι αξιοπρεπείς (τον neck πιθανότατα να τον άλλαζα) αν και ο bridge είναι κάπως hot για tele, γενικά μου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις. Σαφέστατα τα ηλεκτρικά καλό θα είναι να τ'αλλάξεις (εγώ δεν μπήκα στον κόπο) αλλά γενικώς πιστεύω θα σε ικανοποιήσει. Επίσης, είναι ιδανική mod platform! :D

Κι όμως, είναι πολλοί αυτοί που προτιμούν exotic tops, διαφορετικούς μαγνήτες/προενισχύσεις και τα τοιάυτα. Σύγκρινε ένα Fodera NYC ή ένα Sadowsky με ένα κλασσικό "πατενταρισμένο" Fender jazz. Δεν σημαίνει πως τα μπουτικομπάσσα είναι καλύτερα αλλά σίγουρα είναι κάτι tailored to your taste only. Απ'την άλλη, υπάρχει και το επιχείρημα του Fender custom shop... Για τους κιθαρίστες δεν αναφέρθηκα γιατί πολύ απλα δεν γνωρίζω τις επιλογές τους και δεν μπορώ να κρίνω και να συγκρίνω. Πιθανολογώ, πάντως, πως σε κιθάρες οι επιλογές είναι περισσότερες, και ως "ράτσα" οι κιθαρίστες έχουν περισσότερο την τάση να "πειράζουν" τα όργανά τους. Εννοείται πως υπάρχουν και άλλοι που τη βρίσκουν μόνο με Suhr. Χου νόουζ.

Βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση των διαφόρων επαγγελματιών που ανέφερες, ο μόνος λόγος που θα επέλεγα κάποιο NYC, Sadowsky κλπ. είναι το θέμα επιλογών/customization. Η Fender μια χαρά high end μπάσσα έχει αλλά όπως και να το δείς οι επιλογές σου είναι περιορισμένες - είτε αυτό είναι σε αριθμό χορδών, χρώματα, μαγνήτες, προενισχύσεις, ΞΥΛΑ ( :D) κλπ. Οπότε σε μια τέτοια κατάσταση σίγουρα θα προτιμούσα κάτι που θα έπεφτε ΑΚΡΙΒΩΣ στα γούστα μου από κάτι παραπλήσιο, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για καταστάσεις όπου το budget δεν είναι παράγοντας.