Ένα ομόφυλο ζευγάρι, για να πάει να υιοθετήσει ένα παιδί, συνήθως (θαρρώ) σημαίνει πως έχει αποφασίσει να περάσει μια ζωή μαζί και δεν είναι ο "γιούχου Μύκονοοοοοος" που ίσως έχετε στο μυαλό σας ορισμένοι. Το οποίο από μόνο του, εμένα τουλάχιστον μου δείχνει μια Α σοβαρότητα. Κανείς δεν πιστεύω πως θα'μπαινε στην επίπονα γραφειοκρατική διαδικασία της υιοθεσίας για ένα "αξεσουάρ".
Πέραν αυτού, το ερώτημα "σε ποιο ζευγάρι θα το δίνατε προς υιοθεσία" δε νομίζω να υπάρξει ποτέ, δεδομένου του αριθμού των παιδιών προς υιοθεσία. Οπότε καθαρά ρητορικό και μη εφαρμόσιμο/πραγματικό. Αλλά ακόμα και να υφίσταντο, υπάρχουν "screening" διαδικασίες με διάφορα κριτήρια που ξεσκαρτάρουν την "φύρα" απ'τους πραγματικά ενδιαφερόμενους και κατάλληλους γονείς. Κριτήρια που δεν έχουν να κάνουν με τα φύλα των υποψηφίων γονέων.
Επιπροσθέτως, η πράξη της υιοθεσίας, ανεξαρτήτως του υποκειμένου, είναι κατ'εμέ άξια θαυμασμού. Γιατί πολύ απλά, υπάρχουν άνθρωποι, gay, straight, εξωγήινοι, οτιδήποτε, που είναι αποφασισμένοι ν'αφιερώσουν την ζωή τους στην φροντίδα και την ανατροφή ενός ανθρώπινου όντος που έχει ανάγκη.
Όσο για την σεξουαλική προτίμηση κάποιου δεν είναι επιλογή. Για να το πω ωμά, και να με συγχωρήσετε γι'αυτό, όσο "μοδάτο" και "χιπ" και να γίνει το να'σαι ομοφυλόφιλος, αν δεν το'χεις, αν δεν σ'αρέσει, αν δεν το θέλεις, ε δεν γίνεται να "τον φας". Απλά πράγματα.
Μπορεί οι συμπεριφορές ορισμένων ομοφυλόφιλων να μην είναι οι ιδανικότερες -έως και εκνευριστικές σε πολλές φάσεις, ομολογώ- αλλά αυτό δεν τους αφαιρεί αυτομάτως τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. Ασχέτως της προκατάληψης της οιαδήποτε κοινωνίας.
Και επειδή κανενός το μυαλό δεν πρόκειται ν'αλλάξει και αναφέρθηκε και η θρησκεία, σας αφήνω με ένα αστειούλι σκετσάκι.