X-minor

Δεν γνωρίζω πολλά περί twitter αλλά έχω τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσον αυτό το μέσο εκφράζει 100% τις real world προτιμήσεις των ακροατών παγκοσμίως. Παρ'όλα αυτά, δε νομίζω πως αμφέβαλλε κανείς πως το rap είναι δημοφιλές είδος μουσικής. Μάλιστα, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε πως είναι ένα απ'τα μακροβιότερα είδη μουσικής παγκοσμίως, όσον αφορά και την απήχησή του (πωλήσεις), ασχέτως των διακυμάνσεων στα διάφορα fads των εποχών και τους "in" μουσικούς/performers που πλασάρονται κάθε διετία. Στα 60's ήταν το rock 'n' roll, στα 70's ήταν η disco, στα 80's μεσουρανούσε το hair metal, το οποίο αντικαταστάθηκε στα 90's απ'την grunge και το alt rock, όπου στα 00's ανέλαβαν άλλοι νέοι κ.ο.κ. Όλα εκ των οποίων είχαν το (μεγάλο) κοινό τους, ο αριθμός του οποίου όμως έφθινε τάχιστα με τον ερχομό του νέου trend. Οι μόνες σταθερές όλα αυτά τα χρόνια ήταν η pop και το rap, σε ελαφρώς διαφορετικές εκφάνσεις τους, προφανώς. Και αναφέρω μόνο pop & rap λόγω του τεράστιου αγοραστικού κοινού τους και της σταθερής επιτυχίας των. Σαφέστατα και συνέχισαν και διάφορα άλλα μουσικά ήδη έως και σήμερα αλλά όχι με τόση μεγάλη επιτυχία όσο στις "τότε" μέρες τους.

Μάλλον εννοεί ο φίλος πως δεν υπάρχουν Gibson κάτω των 3.5 χιλιάδων Ευρωπαϊκών.

Κατάλαβαν ότι είναι υπερτιμημένα καυσόξυλα;

Δεν με κατάλαβες. Δεν εννοώ την συχνότητα των gigs αλλά τις προοπτικές της μπάντας "σφαιρικά". Π.χ. δισκογραφία... "σοβαρή", προώθηση και παραέξω, κάποιο deal παραπέρα, tour ει δυνατόν κτλ. Ειδικά στην Ελλάδα το βρίσκω ανέφικτο να παίζει στάνταρ gigs μια μπάντα με πρωτότυπο υλικό, ακόμα και άπαξ μηνιαίως.

???

Ως πνευματική άσκηση, όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, δε νομίζω ν'άλλαζαν πολλά. Οκ, υπήρχε το press με την εξτραβαγκάνζα του Blackmore αλλά οι DP εξ'αρχής έγιναν γνωστοί ως σύνολο-μπάντα. Δε νομίζω να ήταν τόσο διαφορετικά τα πράγματα. Μην ξεχνάμε πως και ο Morse είναι παιχτούρα κι ο ίδιος και θα μπορούσε να'ναι εξίσου highlight, ειδικά εκείνη την εποχή.

Επειδή καταλαβαίνω πως ο τραγουδιστής/κιθαρίστας ξενέρωσε όταν ζητήθηκε ν'αντικατασταθεί αυτός από guest για ένα κομμάτι, είναι κατά τ'άλλα οκ αν ο guest είναι σε άλλο πόστο ή δεν θέλει καθόλου γενικώς;

Εντάξει ρε παιδιά, οκ, γράψανε κομματάρες επί Blackmore κι όντως είναι περισσότερο γνωστοί γι'αυτά. Αλλά μην λέμε ότι την καριέρα τους την συνέχισαν/συνεχίζουν λόγω αυτών και μόνο. Τα επόμενα δηλαδή που γράψανε επί Morse ήταν μπούρδες; Ειδικά με το rapture of the deep θυμάμαι είχα κολλήσει άσχημα! Ακόμα και το bananas, που ψιλοθάφτηκε από πολλούς τότε (αν θυμάμαι σωστά) γούσταρα.

Κρατάω αυτά τα δύο μόνο ως segue για άλλη μια έκφανση του "προβλήματος". Πρωτίστως, επί προσωπικού, πιθανώς να φταίει και ο τομέας γεωγραφία. Αν ήμουν πίσω στην Θεσ/νίκη π.χ. πιθανότατα να'παιζα ήδη με άλλους, έστω και για ξεκ...ωμα και μόνο. Εδώ που είμαι, εξαιρετικά χλωμό έως παντελώς αδύνατον, για πολλούς λόγους! Αλλά θα σταθώ περισσότερο στην πρώτη παράγραφο της παράθεσης. Άντε πες βρίσκεις τα άτομα που βγάζεις μια Α' συνεννόηση, που συμφωνώ πως δεν είναι αδύνατον. Επιμένω πως είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά σίγουρα όχι ακατόρθωτο. Από κει και πέρα όμως, που οδεύεις; Και κατά πόσον αξίζει αυτό; Βάσει δικών εμπειριών, δεν μπορώ να πω πως θα είχα και μεγάλες ελπίδες. Αν στήνεις κάτι με σκοπό την δημιουργία πρωτότυπου υλικού και με προοπτικές μεγαλύτερες απ'το ένα gig κάθε δεύτερο Σ/Κ, ΠΟΛΥ δύσκολα τα πράγματα. Εκεί είναι πιστεύω πως δεν βρίσκεις άτομα με τίποτα. Ελάχιστα δεσμεύονται σε κάτι τέτοιο, ακόμα λιγότεροι ασχολούνται δημιουργικά και οι περισσότεροι τείνουν απλά να τα παρατάνε σύντομα λόγω παντελλούς έλλειψης ενδιαφέροντος (που γιατί ήρθες εξ'αρχής στην τελική ρε φίλε;;;). Απ'την άλλη, η πιο γνωστή κατάσταση στην Ελλάδα είναι οι διασκευομπάντες -σούπερ μάρκετ τις λέω εγώ. Που από πλευράς μουσικών, τείνουν να ελκύουν δύο τύπους. Τους "έλα μωρέ, ίσα να βγάλουμε μια λιστούλα να κάνουμε κανα λάιβ το σουκού να ρίξουμε και κανα γκομενάκι" και τους "δώσμου την λίστα με τα κομμάτια να την βγάλω και πάμε να κάνουμε όσα περισσότερα gigs γίνεται να βγαίνουν τα φράγκα". Στην πρώτη κατηγορία δεν υπήρξα ποτέ. Πάντα έπρεπε να γουστάρω και το πως παίζω, και το πως παίζουΜΕ σαν σύνολο, και την μουσική κτλ. για να βγω για gigs. Τα κουτσουρεμένα και τα άρπα-κόλλα δεν τα γούσταρα ποτέ. Κι εφόσον παίζω για το κέφι μου, θέλω και ανάλογους ανθρώπους στην μπάντα. Στην δεύτερη κατηγορία υπήρξα αρκετές φορές, και οδηγήθηκα εκεί καθαρά επειδή γούσταρα το σανίδι και το όλο feeling, χρειαζόμουν ΚΑΙ τα χρήματα (σημαντικό) αλλά ήξερα πως με τους ανθρώπους δύσκολα θα βγάλω συνεννόηση οπότε είχα αποστασιοποιηθεί αρκετά. Κάτι που φυσικά σου αφήνει στο τέλος ένα κάψιμο-κούραση και μια πικρία με το θέμα μπάντα. Σε όλα τα παραπάνω, προσθέστε τώρα και τον παράγοντα "αξίζει τελικά;". Ο οποίος παράγοντας είναι τεράστιος, ειδικά σε μέρες που το χρήμα είναι ανεπαρκές για τα εντελώς βασικά. Βάλε χρήμα για στούντιο-πρόβες, χρήμα για μετακινήσεις, χρήμα για καλύτερο εξοπλισμό, χρήμα γι'αναλώσιμα κτλ. και αντιπαρέθεσέ το με τα κέρδη από τα gigs. Χλωμό να αξίζει από οικονομικής πλευράς, εκτός αν σκίζεσαι στα gigs με σχετικά σταθερό, προβαρισμένο πρόγραμμα, το οποίο θέλει και αρκετό χρόνο και... μάρκετινγκ και προυποθέτει να έχεις μια μπάντα με ανθρώπους με τους οποίους βγάζεις σωστή συνεννόηση, και πάμε πάλι πίσω στα προηγούμενα της συζήτησης... Απ'την άλλη, πες το κάνεις για το κέφι σου και δεν σε νοιάζουν τα χρήματα (που επαναλαμβάνω, χλωμό να μη νοιάζουν κάποιους, δεδομένης της κατάστασης). Εκεί αξίζει; Θα ξαναπώ πως μου έχει λείψει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ η φάση της μπάντας. Αλλά μου έχει λείψει η μπάντα ΦΙΛΩΝ που είχα στα 20 μου ξέρω γω. Που, παρά τους καβγάδες και τα "πλακώματα", ήμασταν φιλαράκια και βγάζαμε συνεννόηση και γούσταρα και περνούσα όμορφα. Και μάλιστα έβγαζα και φράγκα ακόμα (να τα λέμε κι αυτά, δεν είχε "στεγνώσει" το θέμα μουσική ακόμα). Θα'θελα πολύ να ξαναζήσω εκείνη την φάση. Τώρα, μεγαλύτερος, καλύτερος παίκτης, πιο παράξενος/περίεργος με τους ανθρώπους που θέλω γύρω μου, σε άλλη οικονομική κατάσταση και με διαφορετικές προτεραιότητες γενικώς στην ζωή, δεν ξέρω αν θα το προτιμούσα απ'το DIY.

Κανένα πεντάρι warwick για τον τριαντάχρονο μήπως παίζει; ;D

Ναι, είναι κλασσική φάση το τρίωρο και πάλι καλά, έχω πετύχει και παραπάνω... Η αντίδραση απ'τον bandmate για τι ακριβώς πράγμα ήταν; Αν επιτρέπεται, τέλος πάντων.

Είπα ν'ανοίξω θεματάκι με αφορμή ένα ποστ του φίλτατου Περικλή... ... όπου μιλάει για την παραξενιά του Μαυροπερισσότερου, την ηλικία κτλ. Εγώ, λοιπόν, που είμαι και πιτσιρίκος ακόμα (πρώτα -άντα) δε νομίζω πως θα την πάλευα να μπω πάλι σε φάση μπάντας. Γενικά δεν μπορώ να πω πως είχα τραγικά απίστευτα εξαιρετικά κακές εμπειρίες, αλλά πέραν από ορισμένες απόπειρες με φίλους, όλες οι υπόλοιπες συμμετοχές μου σε μπάντες ήταν ολίγον τι... ας μην πω ανυπόφορες, θα πω "όχι ευχάριστες". Περισσότερο σαφώς ως μπασσίστας, ελαφρώς λιγότερο ως κιθαρίστας, αλλά ΠΑΝΤΑ κάποιος εγωμανής "chief" θα υπήρχε που δεν υποφερόταν, κάποιος στραβομούτσουνος με μόνιμη κλιμακτήριο, κάποιος "χαμήλωσε μέχρι να φτάσεις σε -39db αλλιώς δεν αντέχω"... Μην αρχίσω να μιλάω για ξεκίνημα μπάντας, όπου πετυχαίνεις κάθε καρυδιάς καρύδι και τραβάς ότι τρίχα υπάρχει στο τομάρι σου απ'την απελπισία! Όπου και να κάτσει, μετά από 38 πρόβες κάποιος βγάζει τον κακό του εαυτό και φτου κι απ'την αρχή, και στο τέλος το διαλύεις και τα λέγαμε. Μ'όλα αυτά λοιπόν, βρίσκω τον εαυτό μου να διασκεδάζω περισσότερο κάνοντας τα τζαμαρισματάκια μου σε βιντεάκια στο youtube ή στα δικά μου κομμάτια που τα γράφω όλα μονάχος με την πάρτη μου, που τουλάχιστον οριακά βγάζουμε συνεννόηση ;D. Παρ'ότι βέβαια μου έχει λείψει απίστευτα πολύ το σανίδι και οι fun μπάντες που ζούσα στα 17 έως 20κάτι μου... Απόψεις/εμπειρίες/γνώμες/μοχαμπέτι;

Άμα είναι σταθερό gig και με σταθερό "δικό σας" κοινό, γιατί όχι; Με την βασική προυπόθεση ότι ο guest νιώθει να παίξει ότι είναι να παίξει, βεβαίως... Το'χω κάνει κι εγώ ως guest σε φίλους κι όλα μέλι γάλα. Στην τελική για cover band μιλάμε, δεν είναι λες και θα καταστραφεί το set στο Donington. :)

Πολύ ενδιαφέρον αυτό που λες. Ξέρεις, βρίσκω τον εαυτό μου τελευταία σε φάσεις να "απαξιώνω" (καλύτερα μάλλον ταιριάζει το "αδιαφορώ επιδεικτικά") -καθαρά σαν προσωπικό γούστο, βεβαίως, μια και αντικειμενικά δεν ισχύει σαφέστατα- διάφορες πρόσφατες προσπάθειες, ακόμα κι από μπάντες των οποίων ήμουν/είμαι fan. Άλλες φορές πάλι, ακούω κάποιες νέες κυκλοφορίες, ακόμα και από άγνωστες μπάντες, και χαίρομαι τόσο πολύ που οι μουσικές που γουστάρω δεν έχουν κολλήσει εκεί πίσω στο '77/'85/'96 κ.ο.κ. Διπολικός; :-X

Και με το μπάσσο πάντως, μ'έναν mudbucker κι έναν p δεν θα βγάλεις και τον πιο ευκρινή ήχο είναι η αλήθεια. Ανεξαρτήτως κλίμακας. Αλήθεια, από χορδές πως την βγάζεις; Μόνο τις circle K ξέρω. Θα'θελα πολύ ν'ακούσω κανα sample ή κανένα βίντεο αν έχεις.

Όλο το μπατιρντί άρχισε μετά την μονολεκτική μου απάντηση στην ερώτηση τι μουσική βγάζει το... δίποδο του θέματος. Η οποία ήτο "κακή", και θα επιμείνω σ'αυτήν. Ασχέτως αν το... PC-nis(sic) της εποχής επιτάσσει ξεχωριστό disclaimer σε κάθε post πως "τα παραπάνω αποτελούν προσωπική άποψη του γράφοντος και είθισται να εκλαμβάνονται αναλόγως από τους αναγνώστας". Και δεν έχω καμία όρεξη να συνεχίσω μια κουβέντα που δεν θ'αλλάξει το κεφάλι κανενός, οπότε πις, λοβ εντ θρας μέτσολ. Επί του ουσιαστικού θέματος, το ότι το προαναφερθέν δίποδο επιλέγει να κάνει τον κουρσάρο αντί να πλερώ με μερικά απ'τα ψιλά της τεράστιας περιουσίας τους, αποδεικνύει δύο πράγματα. 1. Ο West είναι ακριβώς ότι του έσυρε ο ψοφοπόντικα5 και 2. Είναι τόσο συνηθισμένο το φαινόμενο της πειρατείας πλέον που, ακόμα και δίποδα με τεράστιες περιουσίες θεωρούν τόσο δεδομένη την κίνηση του παράνομου κατεβάσματος που δεν τους κάνει καν ως κάτι το παράνομο-μεμπτό - ή έστω αχρείαστο, δεδομένης της προαναφερθείσας τεράστιας περιουσίας τους. Παρά το γεγονός ότι κι οι ίδιοι μετρούν εκατομμύρια "διαφυγόντα κέρδη" από την ίδια ακριβώς κατάσταση, βεβαίως-βεβαίως. Τρισμέγιστη συζήτηση το θέμα πειρατεία.

Εμπορικό=αυτομάτως καλό;

Κακή.

Απ'ότι θυμάμαι να'χω δει είχα την εντύπωση για το ακριβώς αντίθετο... Χμμ, θα το ψάξω.

Στους DP πάω πάσο, δεν θυμάμαι κάτι τραγικά φλύαρο, αλλά στους rainbow, και ειδικά στα live... :-X Να πω την αιρετική μου αλήθεια, προτιμώ τον Morse στους DP (όχι ότι αυτός δεν μπορεί να'ναι φλύαρος, αλλά τον προτιμώ όπως και να'χει).

Πρώτα απ'όλα, έχεις 7άρι και δεν έχεις έρθει ακόμα Χαλκίδα για καφέ και κοψίδια (όσο εγώ θα το βατεύω);;; ;D Για την καμπίνα, δε νομίζω πως είναι απαραίτητο να'χει και κανα τεράστιο sub γενικώς, αλλά στην περίπτωση του φίλου, που απ'όσο καταλαβαίνω θέλει να ακούγεται τέρμα dub το μπάσσο, μάλλον χρειάζεται μαζί με οχτώ δεκάρια, σίγουρα κανένα 21ιντσο! :-X

Προσωπικά είμαι υπέρ των εναλλακτικών υλικών στην οργανοποιία, συνθετικών ή μη, και δεν θα με χαλούσε κάτι εξ'ολοκλήρου φτιαγμένο από διαφορετικά υλικά. Παρ'όλα αυτά, οι ηλεκτρικοί γκαγκανιάρηδες ΔΕΝ είναι το κοινό οργάνων όπως είναι τα μπουζούκια, οι μπαγλαμάδες κτλ., κι έχω την εντύπωση πως οι περισσότεροι δεν θα πολυπειστούν ν'αντικαστήσουν τα "παλιά, καλά" ξύλινα όργανά τους με κάποιο συνθετικό, κι ας ακούγεται και χίλιες φορές καλύτερα. Μπορεί να κάνω και λάθος... Όσον αφορά το λογότυπο, κι εμένα δεν με τρέλανε.

Κώστα με πέθανες ;D Πάντως, για να προσθέσω κι εγώ το λιθαράκι μου... Ναι, η καθαρή συχνότητα είναι με το ζόρι ακουστή και δύσκολο έως αδύνατο ν'αναπαραχθεί από τα γνωστά, συμβατικά μεγάφωνα που χρησιμοποιούν στα περισσότερα PA σε λαιβάδικα. Και θες πραγματικά καλό, ΠΟΛΥ δυνατό και "ψαγμένο"/άψογα ρυθμισμένο rig για να ακουστείς σωστά, καθαρά όμως ΜΟΝΟ απ'τον ενισχυτή. Το ότι θ'ακουστούν overtones κτλ. ναι, προφανώς. Πέραν αυτού όμως, παίζει και θέμα στο μπάσσο. Ότι μπορείς να βάλεις μια χορδή-σωλήνα και να βγάλεις τον ήχο μπορείς, αλλά σε 34" κλίμακα θα'ναι εντελώς "κουτσά-στραβά", όσο παχιά κι αν είναι η χορδή που χρησιμοποιείς. Εδώ μουσικοί με fanned fret (multi scale) μπάσσα που φτάνουν κάτι 38άρια στις F τους και πάλι δεν λες ότι είναι το απαύγασμα της "διαύγειας". Πέρα απ'όλα αυτά, μια προενίσχυση δεν είναι αρκετή, και δεν φαίνεται να'ναι επαρκής και η καμπίνα σου. Θα χρειαστείς κομπρέσσορες, EQ ΣΙΓΟΥΡΑ αν θες να μαζέψεις πράμα. Δεν διαφωνώ στο κούρδισμα γιατί προφανώς όπως την βρίσκει ο καθένας, αλλά το όλο θέμα είναι κανονικότατα άσκηση που θέλει ψάξιμο σε κάθε πιθανό παράγοντα, και το να σου πούμε εμείς ένα "πάρε το sansamp, μαμάει" θα'ναι απλά μια τρύπα στο νερό. Για τους λοιπούς θιασώτες της μπασσοβιόλας που δεν έχουν φτάσει στα βάθη της κολάσεως (;D ) να πως ακούγεται η F (μεταλλοrig βεβαίως βεβαίως):

Ο Glover χώνει περισσότερα downstrokes απ'τον Hetfield! ;D Κατά τ'άλλα, ποτέ δεν τρελάθηκα με τον Blackmore. Ριφφάρες, ναι, και προφανώς τον παραδέχομαι, αλλά τον βρίσκω εξαιρετικά φλύαρο κιθαρίστα κι αυτά τα τέρμα μακρόσυρτα σόλο (βλ. gates of babylon) δεν τα εκτιμώ ιδιαίτερα, πόσο μάλλον δε όταν δεν μπορώ να πω πως τα θυμάσαι και σου'ρχονται... τραγουδιστά!

Εξκιούζε μουά παίδες, δεν το'χα πάρει πρέφα ότι υπήρχε θέμα.