Αν μου επιτρέπεις και επειδή η γυναίκα μου εδώ και 13 μήνες βρίσκεται εκτός Ελλάδας (στο Αζερμπαϊτζάν, Μπακού) κι εμείς (εγώ με 2 αγόρια) εδώ μπορώ να σου πω ότι μια χαρά μιζέρια είναι η κατάσταση... Ειδικά όταν γίνεται από απόλυτη ανάγκη.
Συμφωνώ ότι η μιζέρια δε κάνει καλό (και ελπίζω πως το ξέρεις αυτό) αλλά ταυτόχρονα πρέπει να θυμάσαι ότι τελικά αν ο στόχος σου/μου/μας είναι να φύγουμε από εδώ, αυτό επιτυγχάνεται τη στιγμή που μπαίνουμε στο αεροπλάνο! Φυσικά τα προβλήματα δε σταματάνε εκεί, και βεβαίως το μετά είναι που μετράει. Έλα που όμως ο κόσμος πολλές φορές σταματάει εκεί.
Εδώ θα συνεχίσω τα παραπάνω λέγοντάς σου ότι τυγχαίνει να γνωρίζω (πλέον) αρκετό κόσμο από διπλωματικά σώματα και όλοι έχουν το ίδιο "απλό" ζήτημα: ΔΕ μπορούν να πάρουν την οικογένειά τους μαζί τους! Μπορείς να σκεφτείς εσύ παιδιά δημοτικού (ή ακόμη χειρότερα γυμνασίου και λυκείου που έχουν και τη δική τους ζωή) να πηγαίνουν από Καταρ, Αμπου ντάβι, από Νέα Ζηλανδία, Αφγανιστάν, κοκ? (παραδείγματα χωρών ΟΧΙ τυχαία! Το τονίζω αυτό).
Φυσικά, στη θεωρία και στο χαρτί έχεις απόλυτο δίκιο ότι το να φύγεις απ'το χώρο σου, πρέπει επιτέλους να σταματήσει να ντύνεται με το χαρτί της αδικίας! Επιλογή είναι! Και ακόμη και μία απόλυση μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλύτερο!
ΥΓ. Το κείμενο που λίνκαρες είναι άθλιο... πωπω... μάματα...