Η μουσική παράδοση είναι υπαρκτή όσο είναι και η μαγειρική η ποίηση η αρχιτεκτονική κλπ.
Σε πολύ κόσμο το κλαρίνο θυμίζει δικτατορία και γειά σου Γιωργάκη Παπαδόπουλε, τα νησιώτικα τους Κονιτόπουλους (που τα πήραν πολύ κακώς αποκλειστική εργολαβία) οι κρητικές λύρες τις ηλεκτροπόπ πλέον σούστες, οι ποντιακές λύρες πλέον σερβίρονται αποκλειστικά με βότκα, οι θρακιώτικες λύρες ξεχαστήκανε, τα χάλκινα της δυτικής μακεδονίας χαρακτηρίστηκαν προδοτικά, τα ηπειρώτικα ντούρουντούρου όλη την ώρα, τα επτανησιακά ρε αδερφέ είναι μαντολινάτα άκουσον άκουσον και ο κατάλογος μακρύς.
Ε λοιπόν η παράδοση είναι υπαρκτή και την κρατάμε ψηλά αγνοώντας το. Γιατί τι είναι τα ρεμπέτικα ; Μουσική του προπερασμένου-περασμένου αιώνα.
Αν πας στην ηπειρωτική επαρχία ακούνε κλαρίνα μπορεί "κακής" ποιότητας αλλά ακούνε. Αν πας στην κρητική ενδοχώρα λύρες και λαούτα παίζουν οι πιτσιρικάδες μπορεί να μην είναι γνωστοί αλλά λύρες και λαούτα παίζουν.
Αν βρεθείς στο ΒΑ Αιγαίο πίπιζες και γκάιντες παίζουν και μαζί τραγουδάνε , όχι το καλοκαίρι, χειμωνιάτικα ,τότε να πας.
Αν βρεθείς κατά Γουμένισσα μεριά κάτσε και άκου, πολυφωνία, χάλκινα έχουν αλλά στους ζουρνάδες πατάνε.
Συμπέρασμα στην Αθήνα χάσαμε τη μπάλλα.
Κάναμε εθνικό όργανο το μπουζούκι (καλώς) και νομίζουμε ότι χάσαμε την παράδοση.Λάθος μας.
Απλά αν θες να ακούσεις και να τον χωρέψεις τον τσάμικο θες δυο στρέματα ρε λεβέντη, δες τους Αρκάδες να χωρεύουν, η δρασκελιά τους τρία μέτρα η μια.
Αν πετύχεις τον Ψαραντώνη ή τον Σκουλά σε πανηγύρι ρε παλίκαρε, για να είσαι στο χορό, παίρνεις σειρά μετά τους μπαρμπάδες της Μάχης της Κρήτης. Και κατά λάθος Αποκριές έτυχε και είσαι Γρεβενά ή Κοζάνη, και παίζουν Χρυσοδάκτυλοι ή Μπάντα της Φλώρινας, μια πλατεία δεν μας χωράει. Πήγες Κέρκυρα να δεις τις συμφωνικές ( μα είναι δυνατόν για παραδοσιακή μουσική στην Ελλάδα να αναφέρουμε συνφωνικές ;) και κώλωσες το ξέρω. Παλιά να δεις κόντρες που είχαν.
Συμπέρασμα στην Αθήνα χάσαμε τη μπάλλα.
Η παραδοσιακή μουσική υπάρχει εκεί έξω. Εμείς είμαστε μέσα στο κλουβί στο διαμέρισμα και περιμένουμε απο τρεις εκπομπές κυριακάτικες κρατικές πρωινές και μια απογευματινή του 902 να μυρίσουμε παράδοση.
Όπως χαριτολογώντας λέμε, εκεί που φύτρωνε φλισκούνι και άγρια μέντα , έ εκεί είναι η παράδοση.
Τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες για την δική μας ανυπαρξία , την δική μας αποχή, τον δικό μας εθελοντισμό στη μικρότητα. Τα παραδοσιακά τραγούδια θέλουν λεβέντες άντρες ,και γυναίκες με κορμοστασιά, όχι σκλαβάκια και οσφιοκάμπτες.
Άντε να παίξουμε και κανένα μοιρολόι εμείς οι ροκάδες. Εκεί να μας δω. Εγώ προσωπικά δεν έχω @ρχ...@. Θέλει πολλά κιλά να το αποδώσεις.
Αυτά τα ολίγα,
Α μη το ξεχάσω, και στα πανυγύρια το κοινό σε πληρώνει αν είσαι καλός. Αν δεν είσαι ;D........... γίνεσαι