Εντάξει μουσικός δεν ήμουν ποτέ (με την αυστηρή έννοια του όρου) , ας πούμε οργανοπαίκτης , είναι πιο δίκαιο (μάλλον οργανοπρήχτης) παρ'όλα αυτά έπαιζα και ταλαιπωριόμουν. Δεν με έννοιαζε αν ήταν μαύρη κόκκινη ή τιρκουάζ η κιθάρα. Δεν μέτραγα αν έχει δυο τέσσερα ή σαράντα λαμπάκια ο ενισχυτής, δεν στενοχωριόμουν αν ήταν πλήρως παραμετροποίησιμο το εφεδάκι, τα συνέδεα και έπαιζα. Άρχισαν να έρχονται μερικά φράγκα στο πορτοφόλι, είχα μεγαλώσει και σε χρονάκια, δεν θέλει πολύ έγινα καταναλωτής. Και ήρθε η μετάλλαξη.
Κοιτάω αν είναι chambered τα ξύλα, αν το μαχογκάνι είναι καλό για μέταλ, αν το τιούμπ σκρίμεεερ είναι του τότε, αν οι λάμπες έχουν ή όχι προδιαγραφές Σβετλάνα.
Πότε έγινα γκατζετάκιας και δεν το κατάλαβα ; Πότε ; Πείτε μου.