The Genius Loci

Μη γκρινιάζεις βρε, δε σε παρεξηγώ, καλά τα λες. ;) Για το παραπάνω... ωραία, ακόμα και αν δεν ήξερες για την προσωπικότητά του, θα ήθελες να παίζεις με τον Malmsteen? ;) Ενώ ας πούμε, με τον Beck?

Παδιά, κακά τα ψέμματα. Το αποτέλεσμα του poll θα είναι θέλουμε δε θέλουμε "σικέ". Τι εννοώ: καλώς ή κακώς, το 90% της μουσικής με κιθάρα που έχουμε ακούσει, έχει ηχογραφηθεί με Fender, Gibson και Gretsch (αν ζούσαμε στην Αμερική, θα έπαιζε πολύ στο poll η τελευταία). Στις ακουστικές παρεμπιπτόντως, το ίδιο ισχύει για τις Martin. Επομένως οι περισσότεροι κιθαρίστες, ασυνείδητα αν θέλετε, ψάχνουν για αντίστοιχο ήχο, σε αυτές τις μάρκες ή τους κλώνους τους. Οι Ibanez, ESP, Jackson κλπ είναι οι εταιρείες που επέζησαν από την "επανάσταση" των "superstrats" της δεκαετίας του '80. Αντίθετα με τις Kramer, Charvel, και άλλες που τις έφαγε η μαρμάγκα. Είναι λογικό λοιπόν να έχουν κοινό, και επίσης λογικό να βελτιώνονται συνεχώς.

Ώπα, κοπελιά, μη μου το χαλάς. :P Αν κάποιος θέλει κιθάρα από Τίμιο Ξύλο για να βγάλει τα σώψυχά του μεγειά του με χαρά του. Μη το πάμε εκεί... Σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι οι μη-μουσικοί ακούνε πρώτα απ'όλα ένα ωραίο κομμάτι. Αν το κομμάτι είναι άντε γεια, και ο κιθαρίστας γιος του... Ορφέα, δε γίνεται τίποτα. Θα διακινδύνευα να πω ότι οι περισσότεροι απλοί ακροατές θα απολάμβαναν ένα σόλο του Gilmour ή του Santana όπως αναφέρθηκε, και θα προσθέσω και τον George Benson... ή θα τους άρεσε χωρίς να καταλαβαίνουν γιατί ένα κομμάτι των U2 (και διάφορων άλλων με κλώνους του Edge στην κιθάρα). Δεύτερη εικασία: σε κάθε μουσικό με άλλο όργανο, αρέσει ο κιθαρίστας που θα ήθελε -δυνητικά- να παίζει μαζί του. Για σκεφτείτε το... ;)

Χμμμ... όχι, νομίζω ότι είναι ακριβώς το αντίθετο (εκτός αν διάβασα "ανάποδα" το post σου!). Νομίζω ότι το πρόβλημα στους περισσότερους κιθαρίστες τουλάχιστον, είναι ότι αναλλώνονται στην αναζήτηση ακριβώς της τεχνικής αρτιότητας, του "τέλειου" ήχου, κλπ, χωρίς να κοιτάνε αν αυτό που δίνουν κάνει "γκελ" στους ακροατές τους, τουλάχιστον σε ένα επίπεδο βαθύτερο του εντυπωσιασμού. Τουλάχιστον αυτό θεωρώ εγώ σαν πρόβλημα που εμποδίζει τους περισσότερους να αφεθούν, αν θέλεις, συναισθηματικά και ψυχικά και να βγάλουν αυτό που έχουν μέσα τους. Σίγουρα αν κάτι είναι αυθεντικό σε κάποιους θα γίνει αγαπητό, άσχετα αν έχουν μουσικές γνώσεις ή όχι.

OK. H δική μου παρέμβαση είχε να κάνει με τον κίνδυνο να εξελιχθεί (και) αυτό το thread σε ανούσια αντιπαράθεση περί "ανωτερότητας της (δικιάς μας) φυλής". ;) Δες και, "ποιος είναι ο καλύτερος κιθαρίστας", "η καλύτερη μπάντα", "το καλύτερο στιφάδο", κλπ. :P Παρεμπιπτόντως (και περιέργως) να πω ότι συμφωνώ με τον ZIKO στα περί Fender/Gibson, και έχω ξαναγράψει ότι με απογοητεύει οικτρά το γεγονός ότι οι πιο ιστορικές φίρμες στην Ιστορία της κιθάρας έχουν επαναπαυτεί στις δόξες των δεκαετιών '50-'60. Κατά τα λοιπά, δεν είναι απαραίτητο αυτό που αγαπάμε να είναι καλύτερο απ'αυτό που αγαπάει ο γείτονας. Έλεος πια. Υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα στη ζωή από τη μπάλα. ;D Και, εν τέλει, ας πει ο καθένας (αν το θεωρεί απαραίτητο) γιατί του αρέσει μια μάρκα, όχι γιατί δεν του αρέσουν όλες οι άλλες. ;)

Νομίζω ότι όλο και κάποιος θα υπάρχει (εγώ ας πούμε, τις τελευταίες 10 μέρες ;D ;D ;D) αλλά γι'αυτό είπα "να αναρωτηθούμε". Βασικά σκέφτομαι ότι, μια τέτοια διαδικασία, θα μπορούσε να βάλει κάποιον κιθαρίστα σε έναν πιο "λειτουργικό" μουσικό δρόμο... αν τον ενδιαφέρει δηλαδή η γνώμη των ακροατών του. Δεν εννοώ να προσαρμόσει το παίξιμο και τον ήχο του "σ'αυτό που αρέσει", αλλά να προσπαθήσει να καταλάβει τι είναι αυτό που, κατά βάθος, "μιλάει" στην ψυχή του ακροατή όταν ακούει την κιθάρα (σε ηχογράφηση, live, whatevah). ;)

Ώπα, φίλε Παναγιώτη. Αν αυτά τα σημάδια τα αφήσεις έτσι, και υποτίθεται ότι είναι αυτά που κάνουν οι χορδές (μετά από 30 χρόνια βασανιστηρίων), τότε φοβάμαι πως ΔΕΝ είναι ακριβή. Δες το σχετικό βιντεάκι του τύπου που έβαλες στην αρχή. ;)

Πάντως θα ήταν ενδιαφέρον να αναρωτηθούμε ποιους κιθαρίστες προτιμούν οι ΜΗ μουσικοί. Οι απλοί ακροατές-φίλοι της μουσικής. ;)

Είναι διαφορετικό το να αγαπά κάποιος μια μάρκα (κιθάρας, αυτοκινήτου, σαπουνιού ή αναψυκτικού) και να το αιτιολογεί (αν θέλει) και άλλο να προσπαθεί να τεκμηριώσει την επιλογή του μειώνοντας τον "ανταγωνισμό" (με φαιδρά σχόλια-ατάκες). Η διαφορά ανάμεσα στον φίλαθλο και τον (ανεγκέφαλο) οπαδό. ;) Και παρεμπιπτόντως, όσα γράφεις είναι... λογική ανάλυση, οπότε γιατί δεν μπαίνει (και) η λογική στη μέση? ;)

Σοβαρέψου αγαπητέ μου, το ποιος βγάζει χολή μπορεί να το αντιληφθεί και μικρό παιδάκι... είναι τυχαίο ότι το δικό σου ήταν το ΜΟΝΟ hate post απ'όλα σ'αυτό το thread? A, και επίσης δεν έχω καμμία διάθεση να σε γνωρίσω.

Να με συγχωρείς, αλλά τρία πουλάκια κάθονται... ::) "Λουστραρισμένα καυσόξυλα" οι PRS, οι Musicman και οι Suhr? Μάλιστα... Και οι Atom τι είναι αλήθεια? Atom είναι μοντέλο, Tom Anderson λέγονται οι κιθάρες, και αμφιβάλλω αν έχεις πλησιάζει στα 10 μέτρα κάποια (όπως και τις άλλες που αναφέρεις...). Όσο για τις Ibanez, σαφώς αξίζουν οι vintage Artist, οι signature τύπου Scofield, Benson κλπ, αυτές που υποψιάζομαι ότι επίσης δεν έχεις πιάσει στη ζωή σου. Αποδεκτό το "κόλλημα", όταν όμως γίνονται απαράδεκτα απαξιωτικές δηλώσεις οπαδικού χαρακτήρα, να είσαι έτοιμος για κριτική.

Αυτό που ΔΕΝ εκλαμβάνεις είναι ότι, αυτό που άκουσες, είναι η ΑΠΕΝΟΧΟΠΟΙΗΣΗ της δεξιοτεχνίας.

Μπράβο ρε Τάσο, πολύ καλό και με ψυχή. :)

Φίλε Παναγιώτη, ψάξε στο tdpri να βρεις ένα thread από κάποιον τύπο που έκανε κάτι παρόμοιο με αυτό που θέλεις να κάνεις και εσύ. Και μάλιστα stealth Esquire! Ή μάλλον μην ψάχνεις, στο βρήκα: http://www.tdpri.com/forum/telecaster-discussion-forum/60863-blackguard-esquire-relic-project-completed.html

Βασικά δεν εννοούσα τόσο σαν καθηγητές, αλλά σαν πηγές (από ηχογραφήσεις/συναυλίες) τις οποίες θα μελετήσει κάποιος μόνος του. Τώρα, αν βρει και κάποιον που να μπορεί να παίξει το ρόλο καθηγητή, ακόμα καλύτερα. Και 5 πράγματα να σου πουν τέτοιοι άνθρωποι χαμένος δεν βγαίνεις. Στο Μουσικό Σχολείο που πάει η κόρη μου υπάρχουν "εμπειροτέχνες" καθηγητές παραδοσιακών οργάνων που μπορούν να συνδιάσουν αρκετά καλά το "παραδοσιακό" με το "μοντέρνο" στην διδασκαλία τους. Hint: παρακολουθείστε καθώς πολλά από αυτά τα "παιδιά των μουσικών σχολείων", αποφοιτώντας, θα κάνουν την έκπληξη στην ελληνική μουσική σκηνή/δισκογραφία. Εδώ και 1-2 χρόνια μόλις, αποφοιτά η πρώτη γενιά που είχε εξαρχής επαφή με σύγχρονες εφαρμογές στην μουσική τεχνολογία. Αυτά που έχω ακούσει εγώ πάντως, με έχουν αφήσει τελείως μ@λ@κ@.

Μπορεί να είμαι τελείως λάθος, αλλά η άποψή μου είναι ότι η "λύση" θα (πρέπει να) έρθει από... Έλληνες Vai! (τηρουμένων των αναλογιών έτσι?). Εννοώ instrumentalistες, σε διάφορα όργανα, που να παίζουν κάποιο είδος μοντέρνου fusion, και θα καθίσουν να μελετήσουν από κοντά τέτοιες μουσικές ώστε να τις προσαρμόσουν στο δικό τους μουσικό ιδίωμα. Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε γελοιότητες τύπου "πετάμε μια κρητική λύρα στο σκυλοπόπ κομμάτι μας, και το περνάμε σαν ethnic άποψη".

Και απ'ότι φαίνεται και από τα μέλη του Noiz περνάνε απαρατήρητα, καθώς τα μισά post σ'αυτό το thread ήταν post-σαβούρα. ::)

Το πλέον εντυπωσιακό είναι η αίσθηση της ρυθμικής αγωγής όλων των μουσικών της μπάντας, και το πως μπορούν να αλλάζουν για πλάκα από το ένα (εξωφρενικό) μέτρο στο άλλο. Κατά τα λοιπά, η μουσική αυτή είναι πολύ πολύ πιο κοντά στη δική μας παραδοσιακή (βαλκανική γαρ) από τα "εν-δυο, εν-δυο" εμβατήρια των κεντροευρωπαίων, και θα έπρεπε να μας είναι πιο οικεία. Αλλά εδώ ψάχνω να βρω ντράμμερ που να μπορεί να κρατήσει αξιοπρεπώς ένα 7/8 (και ούτε καν... ρέγγε... :P), τι να λέμε... ::) Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Vai στον τελευταίο στούντιο δίσκο του έχει ένα κομμάτι επηρεασμένο άμεσα από τον Ivo και τη μπάντα του, τους οποίους θεωρεί monster players. ;)

http://mesaboogie.com/Product_Info/Out_of%20_Production/Blue_Angel/blue_angel.html :)

Βάσει στατιστικής, πιστεύω ότι τουλάχιστον οι μισοί που έχουν λαμπάτο, έχουν πληρώσει πάνω από €500 για να τον αποκτήσουν. Για να μην μιλήσουμε καλύτερα για πεταλάκια... Ως εκ'τούτου δε νομίζω ότι το κόστος του MIDI είναι ο βασικός περιοριστικός παράγοντας. Θα επιχειρήσω να απαντήσω. Αν είσαι μέσα στην αγορά, θα δεις ότι πάρα πολλές "κάθετες" αγορές συνέχισαν "χωρίς να δείχνουν να πτοούνται". Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται απ'έξω, οι σκασμένες επιταγές και τα φέσια είναι άλλο θέμα... ;) Ωστόσο όντως νομίζω και εγώ ότι το γεγονός ότι κάθε σπίτι έχει και από έναν λαμπάτο, είναι αποτελεσμα ΚΑΙ marketing και της φτήνιας, και όχι, δεν φταίνε οι Κινέζοι, αυτοί φτιάχνουν ό,τι τους πεις. Αν "φταίει" κάποιος είναι όσοι ζουν πλουσιοπάροχα πουλώντας τεχνολογία του '40 ακόμα σήμερα. ;) Όχι πως είναι κακό, να εξηγούμαστε, εφόσον η τεχνολογία δουλεύει. Σίγουρα όμως θα πρέπει να δεχτούμε ότι οι περισσότεροι από εμάς, θα έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους με μια εναλλακτική τεχνολογία, που θα ήταν προσιτή οικονομικά, άρα σε ένα βαθμό είμαστε και θύματα του marketing.

Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον (και κάποια ανησυχία) τα μέχρι τώρα αποτελέσματα του poll. Θα τοποθετηθώ μόλις ξεκαθαρίσουν λίγο ακόμα τα πράγματα. ;)

Ναι, είναι σ'αυτή την επιλογή. ;)

Ο Τόλης με κατέστρεψε... :P Κάθομαι και παρακολουθώ στα subscriptions του Youtube, πότε θα εμφανιστεί το επόμενο "επεισόδιο". Λοιπόν σήμερα μπήκε το τρίτο: και ακολουθεί και τέταρτο. Δείτε το, λέει και πάλι αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα ο Παύλος.

Πολύ σωστά, παράληψη μου! ;)

Αφού από το Poll για το gear φάνηκε ότι οι περισσότεροι χρησιμοποιούμε λαμπάτους ενισχυτές, θα ήθελα να ρωτήσω πως ακριβώς διαχειριζόμαστε τις δυναμικές, το gain και την παραμόρφωση στο παίξιμό μας. Αυτό που εννοώ είναι, πως μεταβάλλουμε τον ήχο κατά τη διάρκεια ενός κομματιού, όταν θέλουμε, ας πούμε, από έναν rhythm να περάσουμε σε έναν lead ήχο. Θα βάλω μόνο μία επιλογή στην ψηφοφορία, γιατί θα ήθελα να γράψουμε την πιο προσφιλή μας μέθοδο, που ταιριάζει στο παίξιμό μας. Να σημειώσω ότι η επιλογή 2 περιλαμβάνει και ενισχυτές με boost function, όχι απαραίτητα εξωτερικό πετάλι. Τις περισσότερες φορές αυτοί είναι μονοκάναλοι. Αν λείπει κάποια σημαντική επιλογή, παρακαλώ συμπληρώστε!