manosx

Γιατί δεν παίρνεις καμιά squier strat μεταχείρα ???

Ακριβώς. Και η διαφορά αυτή είναι της τάξης του 0.1% ;) Τουλάχιστον όταν μιλάμε ουσιαστικά για δύο ίδιες κιθάρες. Και αυτό συμβαίνει γιατί, όπως προείπαμε, την διαφορά την κάνουν τα δάκτυλα, ο ενισχυτής, τα εφέ και ο ΤΥΠΟΣ της κιθάρας. Αν όλα αυτά είναι ίδια, τότε μιλάμε για 0.1 % Ακόμα και αν κάποιος ισχυρίζονταν ότι ακούει διαφορά, τότε είναι πιθανότερο το "πρόβλημα" να είναι, είτε η διαφορά μισού χιλιοστού στο ύψος του μαγνήτη, είτε η καταραμένη ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ!

Τα δάχτυλα είναι το Α ως το Υ Ο ενισχυτής είναι το Φ ως το Ψ Και η κιθάρα ως ΣΥΝΟΛΟ το Ω

http://www.dv247.com/guitars/fender-standard-precision-bass-arctic-white-rosewood--59994 Καλορίζικο. ;D Τι, θέλεις και εναλλακτική ??? http://www.dv247.com/guitars/fender-standard-jazz-bass-brown-sunburst-rosewood--59999

Κάτι τύποι σαν και εσένα είναι που θα εμποδίσουν τη μουσική να ξεφύγει από τον εναγκαλισμό των δισκογραφικών. Φαντάσου τώρα μια κοπελίτσα ή ένα αγοράκι να θέλει να δοκιμάσει άγνωστους καλλιτέχνες στο ιντερνετ, και στην πρώτη του προσπάθεια να πέφτει σε αυτό το κομμάτι. Δυστυχώς μεγαλύτερο ψέμα και κατάρα από την "ελευθερία έκφρασης" δεν υπάρχει.

Διάλεξε ένα επάγγελμα που σου αρέσει και δεν θα ξαναχρειαστεί να δουλέψεις στη ζωή σου. Κομφούκιος Ευτυχία δεν είναι να κάνεις αυτό που θέλεις, αλλά να μην κάνεις αυτό που δεν θέλεις. Ζαν-Ζακ Ρουσσώ Για να κάνεις καριέρα, πρέπει να φοράς όλο γκρίζα, να είσαι πάντα στη σκιά, να μη δείχνεις πρωτοβουλία. Ταλεϋράνδος Η φαντασία είναι πιο σημαντική από τη γνώση. Αλβέρτος Αϊνστάιν Μουσική κατά το δείπνο είναι προσβολή, τόσο για το μάγειρα, όσο και για τον βιολονίστα. G. K. Chesterton Όταν σκέφτεσαι ότι ίσως δεν μπορείς, έχεις δίκιο. Δεν μπορείς. Henry Ford Συχνά είναι πιο ασφαλές να είσαι αλυσοδεμένος από το να είσαι ελεύθερος. Franz Kafka Κανένα μεγάλο έργο δεν έχει γίνει από διστακτικούς που ψάχνουν σιγουριά. George Eliot Δεν υπάρχει σιγουριά σ’ αυτόν τον κόσμο. Υπάρχουν μόνο ευκαιρίες. Douglas McArthur Η σιγουριά είναι ένας ψεύτικος θεός. Αν αρχίσεις να κάνεις θυσίες σ' αυτόν, χάθηκες. Paul Bowles Αν θέλεις εγγύηση, αγόρασε μια τοστιέρα. Clint Eastwood Οι άνθρωποι θέλουν να μάθουν να κολυμπούν και ταυτόχρονα να κρατούν τα πόδια τους στο έδαφος. Marcel Proust Αφήστε σας παρακαλώ το μέλλον να εξακολουθεί να κοιμάται όπως οφείλει. Γιατί αν κάποιος το ξυπνήσει πριν την ώρα του, τότε θα αποκοιμηθεί το παρόν του. Franz Kafka Δεξιότερα Κουροπάτκιν. Τίτλοι ελληνικών εφημερίδων με "οδηγίες" (!) προς τους Ρώσους για τους σωστούς ελιγμούς κατά τον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. ;D ;D ;D

Δεν υπάρχει αντίθετο. Όλα αυτά είναι το ίδιο πράγμα. Η Ευρώπη βέβαια είναι σε ακόμα χειρότερη μοίρα, αφού δεν μπορεί να υπερασπιστεί ούτε τον εαυτό της. Σε 30" την έχουν καταστρέψει είτε οι καπιτάλες της δύσης είτε οι κουμούνες της ανατολής. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι ο κομουνισμός είναι ευρωπαϊκό δημιούργημα, αντάξιο της παρακμής της βιομηχανικής επανάστασης. Όπως και ο φασισμός φυσικά. Σε κάθε όμως περίπτωση μιλάμε για απολυταρχία είτε των εταιριών είτε των ηγετών. Απλά ο καπιταλισμός καμιά φορά, που και που, βάζει και λίγο βαζελίνη.

Όπα ρε παιδιά, συγνώμη. Γιατί να τα απαξιώσουμε; Επειδή προωθούν παριζάκια; Εδώ οι Rolling Stones προωθούσαν την ηρωίνη! Εδώ ο OZZY που ανέφερε και ο WOW, και πολύ περισσότερο κάτι Deicide κλπ προωθούν τον σατανισμό! Εδώ το 99% της σύγχρονης μουσικής προωθεί την ματαιοδοξία, τη λαγνεία και τα υπόλοιπα θανάσιμα αμαρτήματα. Στο αρκουδάκι θα κολλήσουμε τώρα ???

Νομίζω ότι η καλλιτέχνις Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν στις top θέσεις επιχειρηματικότητας. Δεν ξέρω βέβαια τι πρόσφερε το "Νιάου βρε γατούλα με τη ροζ μυτούλα" στην πνευματική εξέλιξη της κοινωνίας. Ένα ηχητικό ναρκωτικό ίσως ???

Και βέβαια ο πράσινος αρκούδος έχει το ρόλο του! Ο ρόλος του είναι να κάνει τα παιδιά να διαλέξουν ψυχαναγκαστικά από το ράφι το συγκεκριμένο (μάλλον άνοστο ) παριζάκι. Διάβασα και το άρθρο της καθημερινής, το οποίο το βρήκα μέτριο. Παρόλα αυτά μια φράση μου έκανε εντύπωση Για να το λέει αυτό ο κύριος Μανίκας ίσως να ξέρει κάτι.

Να ρίξω ένα βιντεάκι http://www.youtube.com/watch?v=oKm7C21TV5U Ξέρω ότι πολλοί με το που θα δείτε τις γνωστές φάτσες θα στραβώσετε ;D Αλλά το κομματάκι είναι ωραίο Και σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι είναι ένας που κάνει τη διαφορά. Βέβαια δεν υπάρχει και τραγουδιστής ;D

Να το πάω ένα βήμα πιο πέρα; Ποπ χωρίς "ψαρωτικό" τραγουδιστή παύει να είναι ποπ ;D

Επίσης θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως αυτό που λέμε "ήχος των πλήκτρων του τάδε" και "παίξιμο ντραμς του δείνα" είναι προϊόν της ίδιας του στης συμμετοχής στη μπάντα. Ή το ότι έχει ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΕΙ πλέον ως "ήχος Μουσικάρογλου", μήπως είναι επειδή έχουμε λιώσει τα κομμάτια μιας μπάντας ??? Ή ;D ;D ;D

Για να δούμε, για να δούμε... Αυτό? Ή αυτό? Decisions, decisions ???

Beauty is in the ear of the beholder listener ;D ;D ;D ;D ;D

Έτσι είναι. Ο περιορισμός των μέσων επιφέρει με τη σειρά του δυσκολίες. Δεν μπορείς πλέον να κρυφτείς πίσω από μανιέρες. Ή μάλλον, θα πρέπει να κάνεις τη διαφορά σε μια μανιέρα που την καταλαβαίνουν όλοι. Οπότε το "συγκριτικό πλεονέκτημα" που δίνει η "μουσική παιδεία" απλά παύει να υφίσταται. Θα φανεί παράξενο, πολύ παράξενο αυτό που θα πω. Αλλά ο κύριος Bach δεν είχε κανένα πρόβλημα στον περιορισμό των μέσων. Μπορώ να πω μάλιστα ότι είναι... πρωταθλητής στους "στενούς δρόμους"! Ας βάλω και εγώ λοιπόν ένα κομματάκι στην κατηγορια "ακατορθωτο να ξαναγραφει..." ;D ... μπροστά στα μέσα που χρησιμοποιεί εδώ ο μεγάλος ;D, ένα ποπ κομμάτι είναι... συμφωνία! ΚΑΙ ΤΙ ΝΑ ΛΕΕΙ όμως αυτό ??? Υ.γ. Αν ακούσω ότι και αυτό είναι... εγκυκλοπαίδεια δεν θα το αντέξω ;D Αλλά είπαμε... Beauty is in the eye of the beholder ;)

Η δυσκολία υπάρχει όντως. Και υπάρχει γιατί η φόρμα ενός pop τραγουδιού είναι 1000δες φορές πιο δύσκολη. Δεν κάνω πλάκα ;D Είναι πιο δύσκολη. Και φυσικά δεν είναι πιο δύσκολη επειδή απαιτεί πολλά πράγματα, αντιστροφές, αντιστίξεις και τα μυαλά στα κάγκελα ;D Είναι πιο δύσκολη επειδή ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΤΙΠΟΤΑ! ΤΙΠΟΤΑ! Ή σχεδόν τίποτα. Ότι είναι να κάνεις πρέπει να το κάνεις μέσα σε ελάχιστα μέτρα, χωρίς να ξεφύγεις από την πεπατημένη. Ο Νικόλας θα κάτσει να ακούσει τρίτονα και διαφωνίες ;D Η κυρά Κομπρέσσα όμως, άμα πας να τις παίξεις τέτοια πράγματα θα σου φέρει το τηγάνι στο κεφάλι. ;D Με άλλα λόγια, το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο είναι να εκφραστείς χωρίς μέσα. Κάποιοι το καταφέρνουν μια χαρά. Κάποιοι άλλοι ενσωματώνουν 1-2 στοιχεία παραπάνω και λειτουργούν ως πρωτοπόροι του τραγουδιού. Κάποιοι άλλοι, με αυτά τα ελάχιστα μέσα βγάζουν την ψυχούλα τους. Και η διαφορά φαίνεται. Την ακούς και την αισθάνεσαι, όταν βέβαια κάτι υπάρχει και στη δική σου ψυχή. Από την άλλη, είναι τόσο πεπερασμένα τα μέσα αυτά, που μπορούμε άνετα να τσουβαλιάσουμε το 90% των ρεφραίν σε μια παράγραφο θεωρίας ;D Και τι να λέει όμως αυτό ???

Θα υποθέσω ότι με τη λέξη βλακεία δεν εννοείς την τέχνη της φούγκας. Θα ήθελα όμως να μου πεις ποια έργα εννοείς.

Είμαι που χαρούμενος που ηρεμούμε, και πρώτα από όλους εννοώ τον εαυτό μου ;D Βέβαια σε λίγο παίζει ο γαύριτς, οπότε δεν ξέρω για πόσο θα είμαι ήρεμος. ;D Οπότε, πριν τον αγώνα, θέτω το εξής ερώτημα: Μήπως η έμπνευση δεν είναι κάτι τυχαίο, όπως το θέτει ο Νικόλας; Μήπως υπό κάποιες συνθήκες είναι ακριβώς η ΑΠΟΦΥΓΗ του τυχαίου; Και εξηγούμαι: Επιστρέφουμε στο Contrapunctus 9 του Bach. Αν έκανε την διπλή αντίστοιξη στην οκτάβα, πολύ απλά ΔΕΝ θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το γρήγορο θέμα σε αντιστρεπτή αντίστοιξη! Και αυτό γιατί το αργό- τραβηγμένο θέμα είναι δοσμένο! Είναι το κύριο θέμα όλης της "Τέχνης της φούγκας", με διπλασιασμό των αξιών. Τι ωραία όμως που κολλάει με το γρήγορο θέμα! Οπότε, υπάρχει το ενδεχόμενο ο Bach να ξεκίνησε ντε και καλά να κάνει μια φούγκα alla duocecima. Υπάρχει όμως και το ενδεχόμενο να του "έσκασε" ένα πολύ ωραίο θέμα, το οποίο όμως θα χρειαζόταν alla duedecima επεξεργασία, για να μπορέσει να παράγει μια ωραία διπλή φούγκα μαζί με το κύριο θέμα του έργου του. ;D Έτσι η αντιστροφή με 12η δεν γίνεται περιορισμός αλλά ΤΟ ΜΕΣΟ με το οποίο θα μπορέσει να αξιοποιήσει το δεύτερο αυτό θέμα. Σε αυτήν την περίπτωση οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η έμπνευση δεν περιορίζεται στο... ουρανοκατέβασμα ;D του θέματος, αλλά και στην επιλογή της alla duocecima επεξεργασίας. ;)

AWESOME! ;D Πολύ ωραίο!

Να πω επίσης ότι, όπως προανέφερα, ο φίλος μου έχει κάποιες μουσικές γνώσεις. Έπαιζε πιο παλιά λίγα πλήκτρα, οπότε αν μπει στη μπρίζα ίσως να παίξει την... οκτάβα που ξεκινάει το θέμα ;D ;D πλάκα κάνω ;D ;D Ή μάλλον όχι ??? Α, και όποιος πάει να αναλύσει το Imagine θα του φάω το λαρύγγι ;D ;D ;D ;D ;D Έχει όμως κάποιες αλλοιωμένες που... ;D ;D ;D ;D ;D

Όχι φίλε darshan, τι ντετερμινισμός... γιατί; Δηλαδή αν σου πω ότι το ala duedecima είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι λέω τι θα μου πεις; Αν σου πω ότι όλες οι αποδεκτές παράλληλες κινήσεις εκτός των τρίτων γίνονται μπ....λο; Σου φτάνει αυτή η δυσκολία :o :o :o Η φάση με αυτούς τους τύπους είναι ότι φτιάχνανε ωραία μουσική, παρόλο που η δυσκολία ήταν τρομακτική ;)

Θα ήθελα να πω κάτι για το κομμάτι του Bartok. Το είχα παρακολουθήσει στο μέγαρο και ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσο κόσμο να φεύγει πριν της ώρας του ;D Εμένα πάντως μου άρεσε! Βέβαια τα τρίτονα και οι αρρώστιες είναι πολύ του γούστου μου! Οπότε ίσως δεν πιάνομαι ;D Κάποια στιγμή όμως έβγαλε και άλλα συναισθήματα το έργο. Πιο χαρούμενα. Δεν μου φαίνεται παράξενο πάντως που ακολουθεί μια τόσο αυστηρή δομή. Γιατί όχι; Την πιο αυστηρή δομή έχουν οι αρρώστιες. Εξαπλώνονται ανελέητα. Δεν είναι τυχαίο που το διάλεξε ο Κιούμπρικ για τη Λάμψη. Εκεί να δεις αρρώστια ;D Πάντως μια χαρά είναι. Δηλαδή το metal που είναι 99% τρίτονα τι έχει; Άσχημο είναι; ;D Αυτό εμένα μου αρκεί. Θα σου πρότεινα μάλιστα, με κάθε καλή διάθεση, να μη σε απασχολεί καν αυτό.

Πάντως οφείλω, αφού γράφω σε μουσικό φόρουμ, να δώσω και κάποιες παραπάνω παρατηρήσεις πάνω στα κομμάτια, παρατηρήσεις που δεν μπορώ να κάνω όταν απευθύνομαι σε έναν ακροατή (Ήδη του έγραψα τόσα πολλά, που αμφιβάλλω αν θα μου ξαναμιλήσει ;D ) Για τον κανόνα έχω να πω ότι το να κάνεις κανόνες γενικά είναι σχετικά απλό. Προχωράς μέτρο μέτρο, φροντίζοντας το επόμενο μέτρο να κολλάει με την επανάληψη. Η δυσκολία στο συγκεκριμένο εγχείρημα είναι ότι το θέμα είναι δοσμένο. Οπότε θα πρέπει να το επεκτείνεις με μια αντίστοιξη που να κολλάει τόσο όταν το θέμα ξεκινάει κανονικά και αυτή παίζεται ανάποδα όσο και όταν το θέμα παίζεται ανάποδα και αυτή κανονικά. Και όλα αυτά να παίζουν κυκλικά ακολουθώντας την ίδια γραμμή. Είναι λίγο παράξενο, ε; ;D Όσο αφορά τη φούγκα, υπάρχει ένα catch: Τι εννοώ "κόλπο"; Ότι δεν κρύβει όλες τις πιθανές δυσκολίες της αντιστρεπτής αντίστιξης. Άλλωστε το Kunst der Fugue είναι μεγάλο- κάτι πρέπει να μας πουν και τα άλλα κομμάτια ;D Τι εννοώ λοιπόν: Το να κάνεις δύο θέματα να είναι σε "νορμάλ" αντιστρεπτή αντίστιξη, δηλαδή στην οκτάβα, κρύβει ένα μεγάλο εμπόδιο: Οι πέμπτες γίνονται τετάρτες. Δηλαδή από σύμφωνες γίνονται διάφωνες. Αυτό γίνεται όταν η διπλή αντίστοιξη γίνεται στην οκτάβα. Όταν όμως η διπλή αντίστιξη γίνεται στην 12η, οι πέμπτες γίνονται οκτάβες! Οπότε όταν αντιστρέφεις τα θέματα δεν έχεις αυτό το πρόβλημα! Αυτό βέβαια το ξέρει ο μεγάλος ;D οπότε κάνει την καλή: Τα θέματα ναι μεν αντιστρέφονται αλλά ποτέ το μακρύ, "τραβηγμένο" θέμα δεν πάει σε χαμηλότερη φωνή όταν βρίσκεται στoν ίδιο τόνο με το γρήγορο θέμα. Είπαμε fugue ala duodecima και το εννοούμε ;D Μη νομίζετε πάντως ότι και η αντιστροφή σε 12η είναι "αναίμακτη" ;D Η έκτη γίνεται έβδομη. Τώρα αν όλα αυτά γίνονται εμπόδιο στην έμπνευση... τι να πω. Μήπως απλά τα άτομα είχανε ξεφύγει? ;D

Όχι φίλε Marathon, αυτό που λέω είναι ότι η φόρμα δεν εμποδίζει κάποιον να εκφραστεί. Συμφωνούμε δηλαδή απολύτως! darshan: Φυσικά! Μπαχιάδα. ;D Για να μη μιλάμε μόνο εναντίων της ανάλυσης, να δώσω και εγώ 0.02 ευρώ στη φάση ;D Όχι να τη λέω μόνο στους άλλους. :( Το κειμενάκι που ακολουθεί είναι από ένα email που έγραψα σε ένα φίλο. Ο φίλος μου είναι ίσως ο πιο απαιτητικός ακροατής που έχω συναντήσει ;D Δεν έχει βέβαια μεγάλη σχέση με τη θεωρία, παρότι έχει κάποιες μουσικές γνώσεις. Είχαμε μια συζήτηση σε μια καφετέρια περί αντίστιξης και εφαρμογής της στη σύγχρονη μουσική. Του έστειλα λοιπόν αυτό το email για να του δείξω σε πιο σημείο την είχαν φτάσει οι μεγάλοι δάσκαλοι. Πρέπει να σημειώσω όμως δύο πράγματα: 1ον) Το κείμενο απευθύνεται σε κάποιον που δεν έχει σχέση με θεωρία. Η φόρμα της φούγκας θεωρείται μη- γνωστή και τα περισσότερα σημεία είναι υπέρ- απλουστευμένα, ίσως και με λίγη σάλτσα ;) για να γίνουν κάπως κατανοητά και ενδιαφέροντα 2ον) Το κείμενο είναι μεταφρασμένο από greeklish :( Πάμε λοιπόν: ...Όσο για την αντίστιξη: Άλλο πράγμα η κάθε φωνή να κάνει κάποια αντιστικτικά σχηματάκια, και άλλο η μιμητική αντίστιξη τελευταίου σταδίου :-) Για μια πρώτη προσέγγιση πάρε αυτόν τον κανόνα: Η μια φωνή διαβάζει την παρτιτούρα από την καλή, η άλλη τη διαβάζει ανάποδα αλλά και οι δυο κολλάνε μεταξύ τους απόλυτα! Το βιντεάκι πολύ ωραίο! http://www.youtube.com/watch?v=48EKEPYVl0M Πάρε και ένα δεύτερο ωραίο βιντεάκι, όπου η μπάλα χάνεται. Αυτά που μπορείς να παρατηρήσεις όμως είναι τα εξής: Το θέμα ΑΛΛΑΖΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΛΙΜΑΚΕΣ! Για παράδειγμα στο 1.06 μπορείς να το ακούσεις να είναι χαρούμενο!!! Γιατί πολύ απλά έχει γίνει ματζόρε!!! Αυτό το... βιολί :-) γίνεται συνεχώς και από την αρχή! Όταν πρωτομπαίνει το θέμα στην αρχή του κομματιού είναι σε Ρε μινόρε, ενώ όταν επαναλαμβάνεται ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ είναι σε Λα μινόρε! Μπορεί με το αυτί σου να μην το καταλαβαίνεις, αλλά αν δοκιμάσεις σε πιάνο θα το καταλάβεις αμέσως! Η εναλλαγή των τονικοτήτων γίνεται πολύ μαεστρικά, ενώ κάποια σημεία αν παρατηρήσεις θα δεις ότι είναι φτιαγμένα ακριβώς για να κάνουν τη μετάβαση από τονικότητα σε τονικότητα πιο ομαλή. Είναι τα λεγόμενα επεισόδια. Ένα επεισόδιο π.χ. αρχίζει στο 1.34. Η πλάκα όμως είναι ότι ενώ με το πρώτο άκουσμα φαίνεται κάπως ξεκάρφωτο, αν παρατηρήσεις είναι η ουρά, το τελευταίο δηλαδή κομμάτι του θέματος, διαμορφωμένο κατάλληλα ώστε να αναπτυχθεί, να δώσει την αίσθηση του διαλείμματος και να οδηγήσει σε μια άλλη τονικότητα! Μια άλλη παράμετρος είναι ότι το θέμα, η αρχική μελωδία δηλαδή, μπορεί να λειτουργήσει άψογα και σαν μπάσο. Αυτό είναι ένα στοιχείο της λεγόμενης "αντιστρεπτής" αντίστιξης, και μπορείς να το δεις να συμβαίνει στην τρίτη είσοδο του θέματος δηλαδή περίπου στο 0.30. Στο 0.54 στην πάνω φωνή μπαίνει και δεύτερο θέμα, αυτό με τις τραβηγμένες μακριές νότες. Το οποίο δεύτερο θέμα είναι σε αντιστρεπτή αντίστιξη με το πρώτο! Έτσι στο καπάκι στο 1.06 μετατρέπεται σε μπάσο, με το αρχικό θέμα να ακούγεται στην ενδιάμεση φωνή!!! Η αντιστρεπτή αντίστιξη είναι πιο δύσκολη από ότι φαίνεται. Όταν ένα θέμα γίνεται μπάσο, αυτόματα πολλές σύμφωνες νότες κινδυνεύουν να γίνουν διάφωνες! Οπότε θα πρέπει να φροντίσεις να γράψεις τα θέματα με τέτοιο τρόπο ώστε στην εναλλαγή από μελωδία σε μπάσο να μην γίνεται της π******* :-) Όμως το Contrapunctus 9 έχει μια ιδιαιτερότητα: είναι “ala Duodecima”. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πολύ "απλά" ότι αυτά τα δυο θέματα που είναι σε αντιστρεπτή αντίστιξη, μετακινούνται στις επαναλήψεις μεταξύ τους με βάση τη 12η (οκτάβα + 5η) . Π.χ. στο 1.42 τα δυο θέματα είναι στις ενδιάμεσες φωνές, με το "τραβηγμένο" να είναι σε τονικότητα Λα και το γρήγορο σε τονικότητα Μι!!! Μπλέξιμο δηλαδή, θα πρέπει να φροντίσεις να κολλάνε μαεστρικά και πολλές επιπλέον σύμφωνες νότες, αφού στην επανάληψη λόγω της διαφορετικής τονικότητας θα μετατραπούν σε διάφωνες!!! Και όλα αυτά σε ένα πολύ ωραίο κομματάκι, με ωραίο βιντεάκι :-) Ιδού: Όπως καταλαβαίνεις ο κύριος Bach έχει ξεφύγει! Γενικά το έργο "Η τέχνη της φούγκας" (Kunst der Fugue) είναι η αποκορύφωση του ορθολογισμού στη μουσική! Είναι τόσες οι τεχνικές δυσκολίες, που κανονικά θα έπρεπε να μην μπορούμε να το ακούσουμε! Αλλα φυσικά μιλάμε για τον Bach, που δεν έχει πρόβλημα να γράφει εκπληκτική μουσική τόσο για τον ακροατή όσο και για τον μουσικό :-)