Trolley δεν υπάρχει φυσικός νόμος, με την έννοια τουλάχιστον ενός πραγματικού φυσικού νόμου όπως π.χ. της βαρύτητας. Όλα αυτά που αναφέρεις είναι ανθρωποκεντρικά και συνεπώς ευμετάβλητα. Π.χ. στο θέμα της μοιχείας από τον "φυσικό νόμο" διαγράφηκε το "άρθρο" ;D περί διγονικής οικογένειας. Όσο για το φόνο, μια ματιά στην πολεμική προπαγάνδα ή στη νομοθεσία του Τέξας αρκεί.
Τώρα τα πνευματικά δικαιώματα στο χώρο της μουσικής, τουλάχιστον αυτά που αφορούν την ΑΕΠΙ, δεν είναι τίποτα άλλο από το δικαίωμα του μουσικού να μπεκροπίνει στις ταβέρνες που ακούγεται η μουσική του. Ποιος μπορεί να φέρει αντίρρηση σε αυτό; Όταν όμως μπαίνουμε σε σοβαρά ζητήματα πνευματικής ιδιοκτησίας όπως π.χ. η γονιδιακή έρευνα, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα.
Νικόλα αν το καλοσκεφτείς ουσιαστικά νοσταλγείς παλαιότερες εποχές. Θα πρέπει όμως να δεχθείς ότι είναι δύσκολο να στριμώξεις μια μπάντα σε ένα αυτοκίνητο. Αν το δούμε πάντως καθαρά ψυχολογικά, νομίζω ότι η μουσική ανήκει στα πράγματα που κρατούν την πλειοψηφία από το να βγει στους δρόμους και να σκοτώνει όποιον βρει. Με αυτήν την έννοια ο μουσικός είναι ανώτερος του πυρηνικού φυσικού, τουλάχιστον όσο αφορά την κοινωνική συνοχή.
Και ιδού και μια προέκταση των "φυσικών νόμων": Η κοινωνική συνοχή είναι καλή, ΑΝ και ΕΦΟΣΟΝ η εν λόγω κοινωνία σέβεται τους πολίτες της. Και φυσικά σε αυτήν την "σχετικότητα" μπαίνουν τα πάντα. Η έλλειψη της ίδιας της έννοιας των πνευματικών δικαιωμάτων δεν εμπόδισε τους μουσικούς του 18ου αιώνα να είναι αξεπέραστοι. Αλλά βέβαια τότε αποτελούσε ΤΙΜΗ το να παίζουν τα έργα σου οι άλλοι μουσικοί. Πράγμα φυσικό, αφού στην συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για τέχνη με αποχρώσεις εμπορίου και όχι για εμπόριο με αποχρώσεις τέχνης.